XXXII. Stare i nowe przyjaźnie

Kochani,

przybywamy z kolejnym rozdziałem, który dedykujemy wszystkim czytającym.

Korzystając z okazji, składamy Wam najserdeczniejsze życzenia z okazji zbliżającej się Wielkanocy. Niech Święta będą słoneczne, pełne radości i nadziei. Spędźcie je tak, jak lubicie z osobami, które kochacie. Wszystkiego najpiękniejszego!

~Łapa i Rogacz

Peter Pettigrew siedział na kanapie w pokoju wspólnym Grfonów i bawił się puklami włosów swojej dziewczyny, której głowa spoczywała na jego kolanach. Para korzystała z wolnego popołudnia, młodzi cieszyli się tym, że mogą spędzić ze sobą chwilę i nie muszą za bardzo przejmować się zaległymi wypracowaniami czy innymi zadaniami domowymi. Właściwie, trzeba powiedzieć, że cieszył się tylko Glizdogon, bo blondynka, z którą dzielił swój czas wolny, wcale nie tryskała radością. Dziewczynie coraz trudniej było udawać wielką miłość do Petera. Każdego dnia chciała zakończyć ten pseudozwiązek, który był dla niej prawdziwą kulą u nogi. Kate codziennie walczyła z samą sobą i obrzydzeniem, którym napawał ją jej „ukochany”. Wiedziała jednak, że jest coraz bliżej swojego celu, małymi kroczkami osiągała to, co sobie założyła i to, czego oczekiwali od niej inni. Już udało jej skłócić się Pettigrewa z przyjaciółmi i ma nadzieję, że niedługo całkiem przeciągnie go na swoją stronę. Kate, pochłonięta swoimi myślami, nie dbała o to, by zabawiać swojego towarzysza rozmową, a jemu chyba także nie zależało na konwersacji. Ona była pochłonięta własnymi myślami, a on delektował się ciszą, która między nimi panowała. Uważał, że w dobrym towarzystwie wcale nie trzeba niepotrzebnie gadać. Przeciwnie, jeśli przebywa się z odpowiednią osobą, cisza jest wręcz kojąca. Po krótkim czasie milczenie przerwał głos blondynki:

- Peter, kwiatuszku – zaczęła słodko, podnosząc głowę z jego kolan – Musisz pójść ze mną w jedno miejsce.

- Teraz? – spytał leniwie, nieco przestraszony wizją opuszczenia wygodnej kanapy.

- Chciałabym, żebyś poznał moich przyjaciół. Myślę, że się polubicie, a wtedy będziemy mogli spędzać jeszcze więcej czasu razem – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. Na te słowa na jego twarzy wykwitł ogromny uśmiech. Peter od dawna marzył o tym, żeby poznać jej znajomych, z którymi często znikała. Nie miał jej tego za złe. Miał do niej pełne zaufanie i wiedział, że każdy potrzebuje odrobiny prywatności. Zresztą, on sam do niedawna miał prywatne sprawy z Huncwotami, w które jej nie wtajemniczał. Niemniej jednak, cieszył się, że Kate chce dzielić z nim swoje życie, chce, aby w nim uczestniczył. Doceniał, że tyle dla niej znaczy i  że myśli o nim poważnie, skoro coraz bardziej się przed nim odsłania. Chciał poznać jej przyjaciół także z innego względu. On sam potrzebował nowej paczki znajomych, z którą mógłby się uczyć, chodzić razem do Hogsmeade czy po prostu rozmawiać. Kate była, oczywiście, wspaniała. Ale czasem brakowało mu po prostu grupy ludzi, z którą mógłby pożartować, pogadać o błahostkach czy po prostu pobyć. Mówiąc krótko – Peter szukał kogoś, kto zapełniłby pustkę po Huncwotach.  Choć sam nie bardzo chciał się do tego przyznać, najzwyczajniej w świecie, brakowało mu  przyjaciół. Odganiając od siebie nieprzyjemne myśli, odpowiedział swojej dziewczynie:

- Zatem chodźmy.

Blondynka chwyciła tłustą rękę Glizdogona i oboje przeszli przez dziurę pod portretem.

*

Severus Snape siedział wściekły w gabinecie profesor McGonagall. Po raz kolejny odbębniał swój miesięczny szlaban i miał tego serdecznie dość. Któryś dzień z rzędu przepisywał kronikę szkolną, wiedział doskonale, że to bez sensu. Dzieje szkoły przecież nie przepadną, bo kronika jest chroniona czarami. Zresztą, kto mógłby chcieć ją zniszczyć? Albo wykraść? Wiedział, że to wrzenie kopii zapasowej i to odręcznie jest nielogiczne. Jednak nie to najbardziej frustrowało młodego Ślizgona. Snape wiedział bowiem, że to nie on powinien przepisywać historię Hogwartu, bo to nie on zawinił. Nie zrobił niczego, czym zasłużyłby sobie za taką karę. Został perfidnie wrobiony przez Pottera i jego kumpli. Nie miał pojęcia, co dokładnie zrobili. Wiedział tylko, że go zaatakowali, zamknęli w starej kanciapie i wyrwali włos. Był przekonany, że chodziło o eliksir wielosokowy, ale poza tym nie miał żadnych informacji. Próbował się bronić, tłumaczył, co się stało, wyjaśniał, że to nie on ponosi winę, ale nikt mu nie wierzył, a nie miał żadnych dowodów. Próbował się też dowiedzieć, co tak właściwie się stało. Pytał o to znajomych, ale oni nie chcieli mu odpowiedzieć, odnosili się do niego z wyraźną niechęcią. Ci, którzy postanowili się do niego w ogóle odezwać, ciągle powtarzali, żeby przestał robić z siebie idiotę, bo już wystarczająco ośmieszył dom Salazara Slytherina. Snape obiecał sobie, że wymyśli jakiś sposób, żeby dowiedzieć się, co tak właściwie zrobili z nim Gryfoni, których tak bardzo nienawidził. Teraz jednak uznał, że kolejne tłumaczenie McGonagall tej pomyłki nie ma sensu, dlatego też zrezygnowany przepisywał tekst o zasługach jakiejś Diany Oxen.

*

Peter i Kate przemierzali ciasne korytarze lochów. Szli już jakiś czas, czym chłopak był wyraźnie zmęczony. Miał ochotę na kilka kociołkowych piegusków i zastanawiał się, co zrobić, żeby jak najszybciej stworzyć sobie możliwość pójścia do kuchni. W końcu jednak Merywale otworzyła ciężkie drewniane drzwi i przeszła przez ich próg, pociągając za sobą swojego chłopaka. Znaleźli się w niewielkim okrągłym pomieszczeniu, które słabo oświetlały palące się pochodnie. W sali przebywali także trzej chłopacy – wszyscy byli Ślizgonami i byli starsi niż Peter. Gryfon spojrzał na nich niepewnie. Nie miał dobrych doświadczeń z uczniami z domu Slytherina. Dotychczas postrzegał ich jako złośliwych, a nawet złych. Zastanawiał się, dlaczego Kate się z nimi zadaje. Ale przecież wiedział, że jego dziewczyna jest dobra i słodka, zatem nie mogła kolegować się z jakimiś obskurnymi i wrednymi typami.

- Damien, Jake, Mark, to jest Peter, mój chłopak – powiedziała blondynka i teatralnie pocałowała swojego chłopaka w policzek – Kochanie – zwróciła się do Glizdogona – To moi przyjaciele. – panowie wymienili uściski dłoni.

Ślizgoni od razu zaczęli zagadywać Pettigrewa. Powiedzieli, że bardzo się cieszą, że mogą go w końcu poznać. Później zaczęli go wypytywać o szkołę, o jego rodzinę, okazało się, że Jake także jest miłośnikiem słodyczy, którymi podzielił się z Peterem, co sprawiło, że Gryfon całkowicie przekonał się do nowych znajomych. Imbirowe ciastka, które otrzymał od Jake’a, sprawiły, że Peter poczuł nagłe zadowolenie i bezpieczeństwo. Zupełnie swobodnie rozmawiał z chłopakami i Kate. Opowiadał trochę o sobie, o tym, co lubi robić i przyznał przed samym sobą, że to miła odmiana, kiedy był w centrum uwagi. Nie chodziło o to, żeby stać na piedestale, ale pierwszy raz od dawna poczuł się ważny i wydawało mu się, że komuś na nim zależy. Glizdogon po prostu dobrze się bawił i uznał, że powszechnie panujące przekonanie o Ślizgonach nie ma przełożenia w rzeczywistości i jest po prostu niesprawiedliwe.

- Ej, Peter, a co z twoimi kumplami? – zagadnął Mark – No wiesz, z Blackiem, Potterem i tym kujonem, Lupinem?

- Eeee… No, a co ma być? – zapytał zdezorientowany.

- Nie kombinują czegoś ostatnio? Fajnie byłoby wiedzieć, co knują. Ostatnio straciliśmy za dużo punktów. Dobrze byłoby ich na czymś złapać, żeby trochę wyrównać szanse na Puchar Domów.

- Nie za bardzo z nimi gadam ostatnio – przyznał chłopak, przegryzając ciastko.

- Pokłóciliście się?

- Tak jakby.

- Przykre, myślałem, że jesteście nierozerwalni. – wtrącił się Damien - Daj znać, gdybyś jednak wiedział, że coś kombinują, trzeba im w końcu utrzeć nosa. Powiedz, kiedy będą ci dokuczali, to nauczymy ich szacunku. W końcu teraz jesteś naszym kumplem, nie? – rzucił, patrząc na pozostałych, a oni ochoczo przytaknęli.

 Peter poczuł się teraz naprawdę szczęśliwy. Miał okazję, żeby nieco zemścić się na swojej dawnej paczce przyjaciół, a był przekonany, że ma do tego pełne prawo. Sam nie do końca wiedział, jak powinien się za to zabrać. Teraz jednak nie był już sam. Znalazł  przyjaźń i jego samotność się skończyła. Nie wiedział jednak, że nowi znajomi wcale nie rozwiążą jego problemów. Nie zdawał sobie sprawy z tego, co właśnie robił. Nie wiedział, że wkracza na drogę bez odwrotu. Nie wiedział, że właśnie przegrał własne życie.

*

Dzisiaj nadszedł ten dzień, na który wiele osób czekało od dawna. Mecz Gryfoni-Puchoni budził ogromny entuzjazm i nikomu nie przeszkadzał nawet zimny, listopadowy wiatr. Trybuny pękały w szwach, a w powietrzu czuć było atmosferę radosnego podniecenia. Uczniowie młodszych roczników obstawiali wynik meczu, stawiając galeony to na jedną, to na drugą drużynę. Radosne uniesienie ogarniało także nauczycieli. Jednak nie wszyscy odczuwali ten entuzjazm. W szatni zawodników Gryffindoru siedział młody chłopak, który niepewnie spoglądał w swoje buty. Nie czuł się najlepiej. Był przekonany, że nawali i że przez niego Gryfoni przegrają mecz. Po plecach przebiegł mu nieprzyjemny dreszcz. Nie mogą przegrać, nie przegrali żadnego meczu od bardzo dawna… Co będzie, jeśli on zawiedzie? Frank poczuł, że mu gorąco i już miał ochotę się wycofać, ale jego rozmyślania przerwał mu głos kolegi:

- No, drużynko – zaczął wesoło Black – Czas na pokrzepiającą mowę naszego kapitana. Rogasiu? – zwrócił się do swojego najlepszego przyjaciela.

- Co mogę wam powiedzieć? – zapytał teatralnie – Warunki są trudne, ale damy radę. Niech każdy robi swoje, w końcu jesteśmy najlepsi, nie? – wyszczerzył zęby w uśmiechu, a jego radość udzieliła się pozostałym. Jedynie Frank nie podzielał jego entuzjazmu, co też nie uszło uwadze kapitana. Kiedy reszta drużyny ruszyła w kierunku stadionu, James podszedł do nowego zawodnika:

- Hej, Frank, nie przejmuj się – zagadnął – Będzie super, zobaczysz.

- Mhm – odparł niemrawo Longbottom.

- Chłopie, nie wziąłbym do drużyny kogoś, kto się do tego nie nadaje – powiedział poważnie – Masz prawdziwy talent – na te słowa Frank uśmiechnął się nieśmiało i poczuł się trochę lepiej. Chwycił swoją  miotłę w rękę.

- To co, idziemy skopać tyłki Puchonom? – Potter znów szczerzył zęby w uśmiechu.

- Idziemy – odpowiedział nowy zawodnik.

*

Tak, jak przewidział James, mecz nie należał do najłatwiejszych. Wiatr nie ułatwiał gry, trzeba było uważać, żeby nie spaść z miotły. Zimna temperatura nie pomagała, Potter czuł, że już dawno przemarzł, chciał jak najszybciej zdobyć znicza i zakończyć grę. Wiedział też, że jego zawodnicy mają dość i powoli zaczynają tracić siły. Chłopak wytężył wzrok w poszukiwaniu złotej piłki, kiedy usłyszał głos komentatora:

- Dziesięć punktów dla Gryffindoru! Kolejna spektakularna bramka Longbottoma! Potter, postawiłeś na świetnego zawodnika – paplał wesoło – Już, już, pani profesor. Spokojnie. – Rogacz ucieszył się, słysząc te słowa. Wiedział, że Frank będzie świetnym zawodnikiem i się nie pomylił. Chłopak sam strzelił połowę bramek w dzisiejszym meczu, zapewniając tym samym sporą przewagę swojej drużynie. Rogaty nie cieszył się tylko ze zdobytych punktów, był szczęśliwy, że Longbottom radził sobie tak dobrze. Miał nadzieję, że jego osobisty sukces pozwali mu trochę uwierzyć we własne siły. Z tym optymistycznym myśleniem zaczął zataczać kółka nad boiskiem. Wytężał wzrok w poszukiwaniu tego, co interesowało go najbardziej, ale nigdzie nie widział znicza. Dostrzegł za to Evans, która wraz z Anne zagrzewała Gryfonów do walki i cieszyła się z kolejnych punktów zdobytych przez Franka. Nie miał jednak czasu na przypatrywanie się ukochanej. Zniżył odrobinę lot i ponownie poszukał złotej piłeczki. W międzyczasie Puchoni przejęli kafla, ale Syriusz nie wpuścił gola. Przejął kafla, którego zaraz podał do Meadowes, a ta wyprzedzając ścigających Puchonów, zdobyła kolejną bramkę. Potter w końcu dostrzegł znicza. Piłka, zawieszona tuż nad ziemią, trzepotała skrzydełkami. Chłopak pomknął w jej kierunku, co zauważyli pałkarze Hufflepuffu, jeden z nich posłał w stronę szukającego przeciwników tłuczek. James jednak wykonał zgrabny unik i agresywna piłka go nie dosięgła. Szukający Puchonów pomknął w stronę Pottera i znicza, ale nie miał już żadnych szans na dogonienie chłopaka. Rozczochrany gnał w kierunku skrzydlatej piłki i po chwili, trzymał ją już w swojej, wysoko uniesionej, dłoni. Gryfońska część publiczności wydała głośny okrzyk zachwytu i wybiegła na boisko, aby pogratulować swoim kolegom sukcesu. James wylądował obok swoich zawodników i wyszczerzył do nich zęby w uśmiechu.  Zaraz po tym zagadnął Franka:

- Stary, byłeś świetny! – poklepał go przyjacielsko po plecach.

- Dzięki, James – uśmiechnął się szeroko – Chyba podziękuję Lily, bo właściwie to dzięki niej jestem w drużynie.

- Też muszę podziękować Evans – powiedział Rogaty, czochrając swoje potargane włosy. Zaczął wypatrywać w tłumie rudej czupryny. Do Franka podeszła w tym czasie Alice. Miła, drobna brunetka z Gryffindoru:

- Frank, to było super – powiedziała, uśmiechając się słodko. Zaraz jednak odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku zamku, zostawiając osłupiałego chłopaka na boisku. Wydawało mu się, że nie może być bardziej szczęśliwy.

*

W Pokoju Wspólnym Gryfonów trwała właśnie radosna zabawa. Uczniowie postanowili uczcić dzisiejszy sukces, za który uważali wygrany mecz. Młodzi czarodzieje tańczyli w rytm muzyki, niektórzy z nich popijali piwo kremowe i ognistą whisky. Trunki, nie wiadomo skąd, wytrzasnęli oczywiście Huncwoci, uświetniając tym samym wieczór.

 Syriusz siedział w fotelu, a na jego kolanach siedziała Kristen, urocza blondynka z piątego roku, z którą Łapa zaprzyjaźnił się dziś po meczu. Myślał, że w ten sposób odegra się na Dorcas  i dziewczyna w przypływie zazdrości pośle Dana na bijącą wierzbę. Jego uwadze umknął jednak fakt, że Meadowes nie świętuje wygranego meczu. McAlister miał podły humor i Dor postanowiła, że spędzi z nim trochę czasu, żeby go pocieszyć. Black jednak o tym nie wiedział i w najlepsze zabawiał się z młodą koleżanką. W końcu spostrzegł jednak, że Evans i Loran siedzą same w kącie i plotkują. Wtedy zrozumiał, że Dorcas opuściła dzisiaj koleżanki i pewnie włóczy się po zamku ze swoim nowym przyjacielem. Łapa bez ceregieli zrzucił Kristen ze swoich kolan i w nie najlepszym nastroju udał się do dormitorium.

*

Peter spędzał czas z nowymi znajomymi. Przesiadywali w lochach i zajadali się tofikami. Nie robili niczego szczególnego, rozmawiali o meczu, na którym dzisiaj byli. Ślizgoni nie byli zachwyceni jego wynikiem. Gryfoni jak zwykle wygrali, zdobyli masę punktów, wyprzedzając Slytherin jeszcze bardziej i odebrali mu szansę na zwycięstwo. Jake, Mark i Damien czuli, że muszą coś zrobić, aby ich dom nadrobił chociaż część punktów, żeby dogonić Gryfonów. Chcieli jakoś zmniejszyć  dzielącą ich przepaść. Wyjścia były dwa – mogli zdobyć punkty dla swojego domu, ale nie wiedzieli, co mogliby zrobić, aby zdobyć ich aż tyle. Mogli też liczyć na to, że Gryfoni stracą część punktów. I to była zdecydowanie łatwiejsza możliwość. Dlatego też trzech Ślizgonów obiecało sobie, że muszą złapać szajkę Pottera, kiedy będzie ona robić coś, czego robić nie powinna. I właśnie do tego potrzebny był im Glizdogon.

- Ej, Peter – zagadnął Mark – Jak to jest, że wasz dom ma tyle punktów? Przecież ten idiota Potter i jego kumpel, Black, ciągle coś knują.

- Przecież ciągle mają jakieś szlabany – stwierdził Peter.

- Ale rzadko tracą punkty – powiedział Ślizgon.

- Bo nie tak łatwo im na czymś przyłapać – powiedział Glizdek.

- Dlaczego? – wtrącił Damien.

- James ma niewidkę, działają incognito.

- Co ma? – zapytali jednocześnie Ślizgoni.

- No niewidkę. Pelerynę taką.

- Serio? Ja myślałem, że to tylko w bajkach – wtrącił Jake.

- Nie, sam pod nią chodziłem, wiem, jak działa – powiedział Peter, nie do końca świadomy, co właśnie robi. Nie wiedział, że był tylko nic nie znaczącym pionkiem w grze, w którą grali sobie uczniowie Slytherinu. Nie wiedział, że jest tylko nitką, która ma ich zaprowadzić do kłębka. A nawet nie ich, tylko samego Voldemorta. Nie wiedział, że właśnie sprzedaje swoich przyjaciół. Nie wiedział, że właśnie przegrywa swoje życie i że jego aktualne, pozornie niewinne decyzje całkiem niedługo doprowadzą do naprawdę tragicznych wydarzeń, od których nie będzie można uciec. Gdyby wiedział, wycofałby się? On sam chyba nie potrafiłby odpowiedzieć na to pytanie. Był zbyt rozżalony, by zastanawiać się nad swoim postępowaniem. Nie zwracał uwagi na to, że właśnie zdradza jeden z największych i najbardziej strzeżonych sekretów Rogacza.

*

Evans już jakiś czas temu opuściła pokój wspólny i udała się do dormitorium. Chciała przeczytać rozdział z podręcznika do transmutacji, żeby zaraz po tym zabrać się za pisanie wypracowania dla McGonagall. Dziewczyna rozsiadła się wygodnie na swoim łóżku i położyła książkę na kolanach. Leniwie zaczęła wertować jej kartki. Po chwili znalazła interesujący ją dział i przystąpiła do lektury.

W końcu spostrzegła jednak, że jej wzrok od dłuższego czasu zawieszony jest na jednym i tym zdaniu. Lily energicznie potrząsnęła głową, próbując wyrzucić z niej dręczące ją myśli i z pełnym skupieniem wróciła do czytania. Wkrótce po tym zauważyła, że znów wróciła do punktu wyjścia – jej oczy śledzą tekst, ale jej myśli zupełnie się na nim nie skupiają i biegną w dziwnym kierunku. Zrezygnowana dziewczyna zatrzasnęła książkę i poddała się rozmyślaniom o Jamesie Potterze.

Ruda wiedziała, że relacja, która łączyła ją z Rogaczem wkroczyła na jakiś zupełnie inny i obcy, przynajmniej dla niej samej, poziom. Sama ta przemiana nie martwiła jej wcale tak bardzo, jakby mogło się wydawać. Evans bardziej martwiła się tempem, w jakim to wszystko postępowało. Przed wakacjami była pewna, że go nienawidzi. W trakcie wakacji ucinali sobie pijackie, niemalże przyjacielskie, pogawędki. Po wakacjach poszli razem do Slughorna, a potem się całowali. Co będzie dalej? Ślub i dziecko? Na tę myśl Lily zachichotała nerwowo. Lubiła Pottera, ale bez przesady… Zaczęła teraz zastanawiać się nad tym, czemu wcześniej go aż tak go nienawidziła. Bywał irytujący, bywał zarozumiały, uwielbiał się popisywać i czasem dokuczał innym, ale zawsze był też przecież oddanym przyjacielem, dobrym i mądrym uczniem, nieraz wykazał się odwagą… Czemu wcześniej tego nie widziała? Czemu nie dostrzegała także tych dobrych cech charakteru? Dlaczego zawsze skupiała się na tych złych? Potter przecież niewiele różnił się od Blacka – Łapa też uwielbiał stroić sobie żarty, był przekonany o tym, że jest najlepszy, zmieniał dziewczyny jak rękawiczki, a jednak… Lily potrafiła być dla niego miła, mieli zawsze w miarę normalne relacje. Evans poczuła się nieswojo. Nie żeby nagle stała się obrończynią uciśnionego Jamesa, ale dostrzegła, że przez większość czasu traktowała go po prostu niesprawiedliwie i wcale nie było jej z tym dobrze. Ona, która nigdy nie oceniała książki po okładce. Ona, która nigdy nie kierowała się stereotypami i nie zwracała uwagi na to, czy ktoś jest ze Slytherinu czy z Hufflepuffu. Ona, która była przyjaciółką wszystkich. Ona zaszufladkowała Jamesa Pottera.

W tym samym momencie, kiedy dokonała tego strasznego odkrycia, poczuła, że musi to jakoś odkręcić. Musi znaleźć chłopaka i wszystko mu wyjaśnić. Musi, bo gardzi niesprawiedliwością i nie chce sama się nią kierować. Musi, bo po prostu polubiła tego chłopaka i chce, żeby on o tym wiedział. Musi, żeby uspokoić własne sumienie.

Evans zwlokła się z łóżka, wyszła z dormitorium i zeszła do salonu Gryfonów. Bez najmniejszych problemów znalazła rozczochranego, który w tym momencie zaśmiewał się z czegoś wraz z Remusem. Ruda wzięła głęboki oddech i ruszyła w ich stronę.

- James, mogę cię prosić na chwilę? – zagadnęła i uśmiechnęła się przepraszająco do Lunatyka.

- Pewnie, Lily – powiedział Potter, robiąc krok w jej stronę.

- Chcę z tobą porozmawiać.

- Rozmawiajmy – powiedział nieco zdziwiony.

- Nie tutaj, pogadajmy na osobności, to bardzo ważne – patrzyła mu prosto w oczy, próbując wyczytać z nich jakąkolwiek reakcję.

W orzechowym tęczówkach Rogaczach oprócz zdziwienia dostrzegła jakiś wesoły błysk, który chwilę później ustąpił miejsca skupieniu. Chłopak zastanawiał się, dokąd powinien zabrać dziewczynę, aby zapewnić im odrobinę prywatności. Nie chciał tej ważnej, jak stwierdziła Ruda, rozmowy przeprowadzać w starej kanciapie czy zapomnianej przez wszystkich klasie. Nie zamierzał także wychodzić  na zewnątrz. Wystarczająco przemarzł w dzisiejszym meczu i nie miał ochoty dobrowolnie pchać się z powrotem na ten ziąb. W końcu jednak znalazł genialne rozwiązanie swojego problemu. Chwycił Evans za rękę i wyprowadził z pokoju wspólnego. Szli w dobrze znanym tylko jemu kierunku. Po chwili stanęli przy ścianie prowadzącej do Pokoju Życzeń. James przeszedł wzdłuż niej trzykrotnie, aż ich oczom ukazały się niewielkie drzwi. Potter pchnął je delikatnie i przepuścił Evans przodem. Weszli do niewielkiego, przytulnego pokoiku, w którym stała wygodna kanapa, dwa fotele i niewielki stolik. Stała na nim taca z dwiema filiżankami herbaty. Uroku pomieszczeniu dodawał kominek, w którym wesoło tańczyły ogniste języki. Rogacz zajął miejsce na sofie i poklepał ręką wolne miejsce obok siebie, zapraszając Lily, by usiadła przy nim.

- Gdzie my jesteś… - zaczęła, ale chłopak nie pozwolił jej dokończyć.

- Huncwocka tajemnica, może kiedyś ci opowiem – rzucił z uśmiechem.

Evans stwierdziła, że nie będzie teraz drążyć tego tematu, bo przecież nie po to tu przyszła i zajęła miejsce w fotelu. Mając w pamięci niedawny pocałunek, wolała jednak zachować zdrowy dystans.

- To o czym chciałaś rozmawiać? – zapytał wprost.

- O nas. – powiedziała, nim zastanowiła się, jak to brzmi. Widząc minę swojego kolegi, szybko się zreflektowała – To znaczy… Nie w tym sensie. Ja po prostu muszę ci coś wyjaśnić.

- To słucham – zapytał coraz bardziej zaciekawiony całą tą dziwną sytuacją. Evans najpierw próbuje go pocieszać, potem się z nim całuje, teraz zaprasza na rozmowę…

W najśmielszych snach nie spodziewał się czegoś takiego.

- James… Ostatnio dzieją się między nami dziwne rzeczy. Takie, których ja sama nie rozumiem. I… - przerwała, żeby zebrać myśli – Myślałam, że to będzie łatwiejsze – powiedziała przepraszająco – W każdym razie… Wszystko dzieje się tak szybko, za szybko i ja za tym nie nadążam. Gubię się. Na początku chcę cię przeprosić… Przez te wszystkie lata zachowywałam się jak kretynka. Bardzo szybko cię oceniłam i miałam za zarozumiałego typa, który nie daje mi żyć. Byłam bardzo niesprawiedliwa. Nie myśl sobie, że podoba mi się, kiedy ciągle mnie pytasz, czy się z tobą umówię, zwłaszcza kiedy robisz to przy ludziach, tylko no… Po prostu cię przepraszam.  Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. W każdym razie ja czuję się z tym okropnie.

- Ale Lily… - wtrącił Potter.

- Poczekaj, daj mi dokończyć – przerwała mu. – Chcę, żebyś wiedział, że cię lubię. Sama byłam tym trochę zdziwiona, ale naprawdę cię lubię, ale nie tak, żebyśmy byli razem, rozumiesz? Ten pocałunek… On nie powinien mieć miejsca, to dzieje się za szybko, nie tak powinno zaczynać się relacje i nie powinno się nikogo całować, kiedy jest się przekonanym, że nie chce się z nim być. A ja wiem, że nie chcę być twoją dziewczyną. I za to też cię przepraszam. Przepraszam, że cię wtedy nie odepchnęłam, powinnam to zrobić.

- Evans…

- Czekaj. Chciałabym, żebyśmy zaczęli z czystą kartą, zapomnijmy o tym, co było nie tak, mam nadzieję, że będziesz umiał mi wybaczyć moje błędy i zechcesz zostać moim przyjacielem.

- Lily… - powiedział ciężko James, próbując jakoś poukładać sobie w głowie to, co właśnie usłyszał – Wydaje mi się, że to ja powinienem cię przeprosić. Przepraszam, że ci dokuczałem, przecież wiedziałem, że tego nie znosisz. Przepraszam, że dręczyłem Smarka, to był twój kumpel, ale tak mnie wkurzało, że wszędzie za tobą łaził… Przepraszam, że cię wtedy pocałowałem. Nie powinienem. Wiem przecież, że nie myślisz o mnie w ten sposób i bardzo tego żałuję, ale to nie zmienia faktu, że nie powinienem tego robić. I jeśli ktoś ma komuś coś wybaczać, to tylko ty mnie.

- Może przestańmy siebie za wszystko przepraszać, co? – powiedziała Ruda – Przyjaciele? – spytała raz jeszcze, wyciągając dłoń w jego kierunku.

- Jesteś tego pewna? – zapytał ze śmiechem – Znasz mnie, wiesz, że będę to wykorzystywał. Przyjaciele mogą na przykład wybrać się razem do Hogsmeade albo się razem uczyć, często ze sobą rozmawiają, dzielą się swoim życiem i…

- Potter! Nie przeginaj!

- Przyjaciele – powiedział w końcu, ściskając jej rękę.

Żaden normalny chłopak nie ucieszyłby się z faktu, że jego ukochana proponuje mu przyjaźń. Rogacz jednak był, delikatnie mówiąc, daleki od normalności. Nie wierzył w przyjaźń damsko-męską, no może ona istniała, ale tylko w przypadku Lunatyka i Anne. Przystał na propozycję Evans, bo był przekonany, że w ten sposób małymi kroczkami w końcu zdobędzie jej serce. Nowi przyjaciele przypieczętowali swoją przyjaźń herbatą, a później w doskonałych nastrojach wrócili do wieży Gryffindoru.

*

Syriusz leżał na swoim łóżku, bezmyślnie gapiąc się w baldachim. Radość po wygranym meczu szybko z niego wyparowała, ustępując miejsca zazdrości i rozgoryczeniu. Choć nie chciał tego robić, ciągle myślał o Dorcas i o jej nowym fagasie, jak go nazywał w myślach. Oczami wyobraźni widział, jak chłopak przytula Meadowes, jak odgarnia jej niesforne kosmyki włosów, jak opowiada jej żarty, z których ona zaśmiewa się w głos. Z każdą kolejną sceną przewijającą się przed oczami, czuł niebezpiecznie pulsującą krew. Jego rozmyślania przerwał łomot, który był spowodowany zwaleniem się grubego ciała na hogwarckie łóżko. Najwidoczniej Glizdogon wrócił z włóczęgi z blondzią. Łapa stwierdził, że chyba najwyższy czas, żeby porozmawiać z przyjacielem, bo ciągle uważał Petera za swojego kumpla. Rozsunął więc kotary łóżka i ruszył w stronę chłopaka.

- Peter, możemy pogadać? – zaczął. Pettigrew nie odpowiedział, co też Black uznał za zgodę, dlatego kontynuował – Słuchaj, nie uważasz, że nasza kłótnia jest bez sensu? Nie szkoda ci naszej przyjaźni? – spytał – Mnie bardzo ciebie brakuje, trójka to nie to samo, co czwórka. Zresztą, chłopaki też za tobą tęsknią. – Syriusz przerwał na chwilę, czekając na jakąś reakcję, której jednak się nie doczekał, dlatego mówił dalej – Glizdek, może nie zawsze traktowaliśmy cię fair, czasem byliśmy nie w porządku i bardzo cię za to przepraszam. Ale na pewno nie jest tak, że mamy cię za nic. Stary, jesteś naszym przyjacielem i poszlibyśmy za tobą w piekielną  pożogę. Może Kate coś źle usłyszała albo zrozumiała… Na pewno nikt z nas nie ma cię dość, bardzo nam ciebie brakuje. Obiecuję też, że nie będę krytykować Merywale. To twoja dziewczyna, twój wybór, masz do niego pełne prawo. Zresztą, może ona się zmieniła, nie wiem. Nie będę jej oceniać. Peter, nie przekreślaj naszej przyjaźni. – Łapa powiedział, co leżało mu na sercu i czekał teraz na reakcję kolegi. Miał nadzieję, że Pettigrew myśli podobnie i w końcu uda im się dojść do porozumienia.

- Syriusz – zapiszczał chłopak i chwilę później przyjacielsko uściskał Blacka. Glizdogona bardzo ucieszyły słowa Łapy, bo on także tęsknił za swoimi przyjaciółmi. Sam jednak nie miał odwagi im tego powiedzieć. Długowłosy odwzajemnił uścisk Glizdka i poklepał go po plecach. W tym samym czasie do dormitorium weszli Potter i Lupin, którzy widząc swoich przyjaciół, od razu pojęli, co się stało i sami ruszyli w ich stronę.

- Bracie, wróciłeś – zagadnął wesoło Remus, przybijając Peterowi piątkę.

Jeszcze tej nocy panowie Lunatyk, Glizdogon, Łapa i Rogacz wybrali się na przechadzkę do Zakazanego Lasu, jak za starych, dobrych czasów, świętując tym samym na nowo rozpoczętą przyjaźń.