X. O tym kto tak naprawdę jest nadęty

Witajcie! :)
Postanowiłyśmy, że teraz będziemy publikować nowe rozdziały co środę. Gdyby, coś miało się w tej kwestii zmienić, na pewno poinformujemy. Notkę chcemy zadedykować Luthien, w podziękowaniu za nominację do LBA i jej cudowne opowiadanie. Kochana, obiecujemy, że odpowiemy na wszystkie pytania, gdy tylko znajdziemy czas. Może jak Rogacz, która znów jest chora, wyzdrowieje? Tymczasem życzymy miłego wieczoru i zachęcamy do czytania!
~ Łapa i Rogacz

Wysoki, rozczochrany i uśmiechnięty od ucha do ucha okularnik szedł właśnie jednym z korytarzy na szóstym piętrze. Chłopak sprawiał wrażenie niezwykle radosnego. Dwie Puchonki z trzeciego roku, które właśnie go mijały, opowiadały potem każdemu, kto tylko zechciał je wysłuchać, że ów młodzieniec nucił coś pod nosem i wyglądał tak, jakby miał ochotę zatańczyć dziki taniec zwycięstwa. Słuchacze uczennic Hufflepuffu byli w niemałym szoku, po usłyszeniu tych rewelacji. Wszystko to dlatego, że takie zachowanie było w ogóle niepodobne do Jamesa Pottera. Prawdą było, że na twarzy szukającego Gryfonów prawie zawsze widniał uśmiech, ale nikt nigdy nie widział i nie słyszał, żeby rozczochraniec śpiewał. Dziwna postawa Rogacza sprawiła, że jego szkolni koledzy zaczęli się zastanawiać, co takiego mu się przytrafiło, że chłopak był niezmiernie szczęśliwy. Otóż przyczyna tej niebywałej radości Jamesa była bardzo prosta. Jego zegarek wskazywał bowiem, że za pięć minut wybije godzina osiemnasta. To właśnie o tej porze miał rozpocząć swój szlaban. Gdyby dociekliwi uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa dowiedzieli się, że to niecodzienne zachowanie Pottera spowodowane jest koniecznością odbębnienia kary, z całą pewnością uznaliby go za nienormalnego. Jednak Rogaczowi nie chodziło o sam szlaban, a raczej o to, z kim miał go spędzić. Kiedy tylko okularnik dowiedział się, że jego ukochana, Lily Evans, została prefektem, obiecał sobie, że zrobi wszystko, by zarobić od niej karę. W końcu po dość długim, jego zdaniem, czasie udało mu się to osiągnąć. James szedł teraz sprężystym krokiem do Izby Pamięci, bo właśnie tam miał odpokutować swoje przewinienia. Gdy w końcu znalazł się pod ową salą, popchnął delikatnie wielkie drzwi i wszedł do środka. W tym prostokątnym pomieszczeniu panował półmrok, który był zakłócany przez blask różnego rodzaju medali, pucharów i tablic upamiętniających zasługi uczniów względem szkoły. Owe przedmioty były poukładane w gablotach, stojących wzdłuż każdej ze ścian. Gdy w końcu oczy Rogacza przyzwyczaiły się do tego półzmierzchu, chłopak zauważył, że w rogu Izby Pamięci, na jednym z krzeseł siedzi Lily. Kiedy dziewczyna zorientowała się, że właściciel orzechowych oczu na nią spogląda, odezwała się:

- Nareszcie jesteś, Potter! - jej głos wyrażał ogromną satysfakcję. Tak, panna Evans cieszyła się z tego, że w końcu przyłapała swojego kolegę na gorącym uczynku. Dziewczyna była niezmiernie zadowolona z faktu, że w końcu może górować nad tym nadętym bufonem, jakim niewątpliwie jest Potter. Gdy tylko dostała odznakę prefekta przysięgła sobie, że nie spocznie, dopóki nie ukarze Jamesa. A teraz, kiedy ten moment w końcu nadszedł, cieszyła się, że utrze mu nosa. Nie wiedziała tylko, że chłopak wcale nie przejął się tym, że zamiast spędzać wieczór w towarzystwie swojej paczki, będzie musiał odwalać jakąś brudną robotę.

- Przecież się nie spóźniłem – powiedział spokojnie, zerkając na zegarek. Wskazówki zamieszczone na jego tarczy pokazywały, że od umówionej godziny dzielą ich jeszcze dwie minuty. - Nawet przyszedłem przed czasem – dodał, uśmiechając się. Na te słowa dziewczyna prychnęła niczym rozjuszona kotka. Rogacz użył całej siły woli, żeby nie wybuchnąć śmiechem na widok Evans. A podobno to on jest nadęty... James podszedł w końcu do zielonookiej i spojrzał na nią wyczekująco. Gdy tylko to zrobił, Lily natychmiast wstała z krzesła. Rozczochraniec czekał na to, aż w końcu dziewczyna wyznaczy mu jakieś zadania. Pani prefekt jednak się nie odzywała. 

- Liluś, powiesz mi wreszcie co mam robić? - zapytał w końcu Huncwot – Czy ten cały szlaban to tylko ściema, bo chciałaś zaprosić mnie na randkę? - dodał, puszczając do niej oczko. Policzki dziewczyny przybrały niebezpiecznie czerwonawy odcień, co było oznaką buzującego w niej gniewu. Nie tak to miało wyglądać! To ona miała rozdawać karty podczas tego spotkania, a on tymczasem próbuje z nią flirtować.

- Chyba śnisz, Potter! - powiedziała złowrogim tonem – Na początek oddaj mi różdżkę. Pewnie bez możliwości użycia czarów nie będziesz już taki cwany, co? - zapytała i wyciągnęła przed siebie dłoń, czekając aż Rogaty odda jej nieodłączny atrybut każdego czarodzieja. James, ku jej zaskoczeniu, pokornie zrobił to, o co go poprosiła. W żaden sposób nie odpowiedział także na jej przytyk. Evans uniosła brwi, okazując tym samym swoje zdziwienie. Gdy zobaczyła szeroki uśmiech na twarzy Pottera, od razu się zreflektowała i przybrała normalny wyraz twarzy. To ona miała tu rządzić! 

- To może jednak powiesz mi, co mam robić? - zapytał Gryfon, czochrając swoje, i tak już potargane, włosy – Chyba, że tą dotkliwą karą miało być pozbawienie mnie różdżki – rzucił z huncwockim uśmiechem. Lily za wszelką cenę starała się kontrolować. Nie mogła pozwolić na to, by to on panował nad sytuacją. Nie mogła też zrobić mu awantury. Wiedziała, że to byłoby jej ostateczną klęską, bo właśnie na to liczył okularnik.

- Na początek wyczyścisz wszystko, co znajduje się w tej gablocie – powiedziała dziewczyna, wskazując na najwyższą ze wszystkich półek – A potem zobaczymy – oznajmiła i znów usiadła na krzesełku. Rogacz zabrał się za wykonywanie swojego zadania, nie odzywając się do Evans choćby słówkiem. Od czasu do czasu rzucał jej tylko ukradkowe spojrzenie, a jego serce wykonywało dziki galop, gdy orzechowe tęczówki napotkały te zielone. W tej całej sytuacji pani prefekt czuła się niezwykle nieswojo. Nie spodziewała się, że to wszystko będzie tak wyglądać. Była pewna, że Potter będzie... po prostu Potterem, czyli nadętym pajacem, który za wszelką cenę będzie próbował ją poderwać, a tymczasem chłopak spokojnie wykonywał swoje zadanie. Evans musiała przyznać, że to położenie wcale jej nie pasowało. Nie wiedziała, jak ma się zachować. Nastawiła się na to, że Rogacz będzie raczył ją jakże głupimi tekstami, które w jego mniemaniu miały sprawić, że zielonooka rzuci mu się w ramiona. Mało tego, Lily przygotowała sobie nawet zdania, którymi z całą pewnością zamknęłaby dziób swojemu adoratorowi. Cały ten szlaban zaczął ją irytować. Liczyła na to, że będzie mogła sobie poużywać na Rogaczu. Ale co to za przyjemność patrzeć, jak milczący chłopak poleruje medale i puchary? Ruda zastanawiała się nawet, czy może go jakoś nie podpuścić. Ta cisza działa jej nerwy. Tylko co miała mu powiedzieć? 

- Wiesz co? - zaczął James. Na dźwięk jego głosu Evans aż podskoczyła. Nie spodziewała się tego, że chłopak przerwie milczenie. Jednak pierwszy raz w życiu cieszyła się z tego, że się do niej odezwał. Rzuciła mu pytające spojrzenie w oczekiwaniu na kontynuację pytania. - To najprzyjemniejszy szlaban, jaki kiedykolwiek dostałem. Poza tym spędzenie czasu z tobą to żadna kara. Ale muszę ci coś powiedzieć. Nie spodziewałem się tego po Tobie, Liluś – powiedział jej rozmówca.

- Po pierwsze, przestań się wydurniać, Potter. Po drugie, nie mów do mnie „Liluś” - warknęła. Ale w głębi duszy cieszyła się, że właśnie tak ją nazwał, bo teraz spokojnie mogła się z nim kłócić, a przecież właśnie tego chciała.

- Nie jesteś ani trochę ciekawa, co chciałem ci powiedzieć? - zapytał czarnowłosy, patrząc na nią.

- No dobrze, więc czym cię tak zaskoczyłam, Potter? - zapytała niby obojętnie.

- Nigdy nie sądziłem, że sama z własnej woli będziesz chciała spędzić ze mną czas sam na sam – odrzekł szukający Gryfonów, czyszcząc właśnie medal niejakiego Riddle'a.

- Grabisz sobie, Potter! - powiedziała wściekła rudowłosa. To ona miała kontrolować sytuację, ale co mogła odpowiedzieć na tak aroganckie zaczepki?

- Liluś, kochanie... - na te słowa policzki Evansówny dopasowały się kolorem do jej płomiennorudych włosów – Za co ty mnie tak nie lubisz, co? - zapytał James, patrząc Lilce prosto w oczy.

- Dobre pytanie, Potter – rzekła – Ale myślę, że ty doskonale wiesz, dlaczego.

- Przeciwnie – odpowiedział spokojnie – Jesteś jedyną dziewczyną w całej szkole, która... - zaczął chłopak, ale niestety niedane było mu dokończyć, ponieważ rudowłosa postanowiła wtrącić swoje trzy grosze:

- Która nie sika na twój widok? - zapytała z kpiącym uśmiechem – Doprawdy, jesteś żałosny, Potter. Właśnie za to cię nienawidzę. Za twoją zarozumiałość! - powiedziała ze złością.

- Nie znasz mnie i nawet nie próbowałaś poznać, Evans – powiedział James.

- Nie znam cię? - Lily wybuchła śmiechem – Od pierwszej klasy latasz za mną, jesteśmy jednych w domu, a ty mi mówisz, że cię nie znam?!

- Tak, Evans – odparł ze spokojem. - Nie znasz mnie ani trochę, bo nigdy ze mną nie rozmawiałaś, zawsze tylko wrzeszczysz – rzucił oskarżycielskim tonem.

- Jesteś nadętym bufonem, który myśli, że wszystko mu się należy! Uważasz się za lepszego od innych, bo dobrze latasz na miotle! - powiedziała Lily.

- Za to twój Smarkerus jest pewnie cudownym przyjacielem, no nie? - powiedział z zazdrością – Szkoda tylko, że zapomniał ci powiedzieć, co robi, kiedy nie jesteście razem! - krzyknął chłopak.

- O czym ty mówisz? - spytała zdezorientowana Gryfonka

- Myślę, że jeśli chcesz wiedzieć, powinnaś pogadać ze swoim kumplem. Przyjaciele chyba nie powinni mieć przed sobą żadnych tajemnic, prawda? - powiedział Rogacz, po czym oboje zamilkli. James był wściekły i całą swoją złość skupił na trzymanej w dłoni ściereczce, którą polerował puchar. Gdyby wiedział, że przez to jego ręka będzie go bolała przez dwa najbliższe dni, z pewnością użyłby do tego mniej siły. Evans natomiast analizowała to, co powiedział jej Potter. Czyżby Severus faktycznie coś przed nią ukrywał? Nie chciało jej się w to wierzyć. Przecież byli sobie bardzo bliscy i ze wszystkiego się sobie zwierzali. Lily wspominała teraz wszystkie spędzone wspólnie ze Snapem chwile, próbując sobie przypomnieć, czy jej przyjaciel ani razu nie zachowywał się dziwnie. Jednak nie znalazła niczego, co mogłoby ją niepokoić. Im dłużej zastanawiała się nad sensem słów Rogacza, tym bardziej była przekonana, że chłopak kłamie. W końcu doszła do wniosku, że James Potter celowo próbował oczernić Severusa w jej oczach! Chciał ich skłócić, próbując tym samym ugrać coś dla siebie! Gdy tylko Lily odkryła ten spisek, wstała z krzesła, stanęła obok drzwi, otwierając je na oścież i powiedziała:

- Zejdź mi z oczu, Potter! Nie mam ochoty cię dłużej oglądać! - zaskoczony James odłożył na miejsce trzymany w ręce medal. Pluł sobie w brodę, że zadał jej to głupie pytanie i znów doprowadził do kłótni. Nie tak to miało wyglądać. Ten szlaban miał być przecież przyjemny, a wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Rogacz zamierzał się dobrze bawić i postanowił, że to osiągnie. Nie da sobie zepsuć wieczoru przez głupie fochy Evans. Okularnik ruszył w stronę stojącej przy drzwiach dziewczyny. Gdy zrównał się z nią, nachylił się nad jej uchem i szepnął:

- I tak kiedyś będziesz moja, złośnico! - gdy wypowiedział te słowa, pocałował zaskoczoną Evans w policzek i wyrwał jej z ręki swoją różdżkę. Kiedy Lily otrząsnęła się z szoku, James szedł już korytarzem, pogwizdując pod nosem i obracając w palcach różdżkę. Rozwścieczona dziewczyna tylko tupnęła nogą i udała się w stronę biblioteki.

*

W tym samym czasie, kiedy to Rogacz odrabiał swoją karę, Łapa i Glizdek spędzali czas w chatce gajowego. Remus nie mógł im towarzyszyć, ponieważ jeszcze dochodził do siebie po minionej pełni. Poza tym po szkole krążyła plotka, że chłopak pojechał do domu, by odwiedzić chorą matkę, dlatego trzeba było zachowywać pozory. Huncwoci wiedzieli, że trochę zaniedbali Hagrida, ale sami musieli przyznać, ze piąty rok nauki w Hogwarcie był najbardziej pracowitym w całej ich dotychczasowej edukacji. Tak, nawet oni musieli się uczyć, jeżeli chcieli zdać czekające ich SUMy. Oczywiście półolbrzym nie miał im tego za złe, nawet sam zachęcał ich do nauki. Przyjaciele miło spędzali czas, popijając herbatę i opowiadając Hagridowi o tym, co robili w wakacje. Gajowy cieszył się za każdym razem, gdy Huncwoci wpadali do niego z wizytą. Zawsze powtarzał, że bez czwórki tych nicponi w szkole byłoby potwornie nudno.

- Cholibka, chłopaki, dlaczego James nie przyszedł? - zapytał gospodarz – Jakiś trening przed zbliżającym się meczem?

- Nie, nie trening, Rogacz dostał karę – powiedział rozbawiony Syriusz. Zdziwiony Hagrid spojrzał na Blacka. To było zupełnie nieprawdopodobne. Huncwoci otrzymywali mnóstwo szlabanów, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło się, żeby tylko jeden z nich coś przeskrobał. Jeszcze mniej prawdopodobne było to, że Syriusz i James nie wywinęli czegoś razem. Przecież oni byli niemal nierozłączni i nigdy nie działali w pojedynkę. - Evans coś sobie ubzdurała i jak zwykle oberwał Rogaty – wyjaśnił Łapa. Na jego słowa gajowy tylko się roześmiał. Zawsze bawiła go relacja Lily i Jamesa. Ich przekomarzanki były naprawdę zabawne. Huncwoci postanowili w końcu wrócić do zamku. Poderwali się z miejsc i już mieli się żegnać z Hagridem, kiedy ten się odezwał:

- Syriusz! Właśnie sobie przypomniałem, że mam coś dla ciebie – gdy tylko to powiedział wręczył chłopakowi niewielkie pudełko – Wiem, że twoje urodziny są dopiero jutro, ale pewnie wybieracie się do Hogsmeade, więc nie będzie czasu na życzenia. No, to wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedział półolbrzym. Łapa otworzył otrzymane przed chwilą pudełko. W środku znajdował się tort, ozdobiony wściekle żółtym lukrem. Na jego wierzchu widniał czarno-brązowy napis: „Dla Syriusza!”, który najprawdopodobniej wykonany był z czekolady. Black obawiał się trochę o smak tego wypieku. Wiedział, że jego wielki przyjaciel raczej kiepsko radzi sobie w kuchni, jednakże poczuł jakieś dziwne ciepło na sercu, kiedy pomyślał sobie o tym, ile trudu gajowy włożył w przygotowanie prezentu dla niego. 

- Jeeeej, dzięki Hagrid – powiedział. Zaraz potem półolbrzym przytulił Syriusza i przyjacielsko poklepał go po plecach, a jego niedźwiedzie uściski o mały włos nie roztrzaskały Łapie żeber. Jednak Black nie dał tego po sobie poznać. Wyszczerzył zęby do gajowego i wraz z przyjaciółmi opuścił jego chatkę.

*

Syriusz Black niechętnie zwlókł się ze swojego łóżka. Chłopak nienawidził wczesnego wstawania. Wcale nie musiał tego dzisiaj robić, ponieważ była sobota, ale jakoś nie mógł spać. Łapa podszedł do swojego kufra, wyciągnął jakąś znoszoną koszulkę i czarne jeansy, po czym udał się do łazienki. Gdy po kilku minutach wyszedł z pomieszczenia, ujrzał swoich przyjaciół, którzy wpatrywali się w niego z szerokimi uśmiechami na twarzy. Obrzucił ich pytającym spojrzeniem.

- Wszystkiego najlepszego! - krzyknęli chórem. No tak, dopiero teraz dotarło do niego, jaki jest dzisiaj dzień. On także uśmiechnął się do swoich kumpli. 

- Kochany Łapo – zaczął James na pozór oficjalnym tonem – Bardzo długo zastanawialiśmy się, czego moglibyśmy Ci życzyć – kontynuował – Powodzenia u lasek? Przecież to już masz. Stania się animagiem? Przecież już nim jesteś. Fantastycznych przyjaciół? Lepszych od nas nie znajdziesz. – teraz to już Black suszył do nich zęby. - Nie będziemy ci także życzyć zdania egzaminów, bo każdy doskonale wie, że i tak sobie poradzisz – mówił dalej Rogacz – Chcielibyśmy ci więc życzyć jeszcze więcej epickich dowcipów z naszym udziałem, szalonych przygód w czasie pełni i żebyś w końcu poderwał Meadowes – zakończył życzenia Potter i podszedł do przyjaciela wręczając mu prezent. Syriusz zdawał się nie słyszeć wzmianki o Dorcas, bo zabrał się za odpakowywanie upominków. Od okularnika dostał podręczny zestaw czarodziejskiego kawalarza przywieziony prosto z Egiptu. Charlus Potter przywiózł ten zestaw swojemu synowi. Jednak rozczochraniec postanowił oddać go najlepszemu przyjacielowi. Od Lunatyka, który wcześniej przekazał prezent Jamesowi, otrzymał nowe figury do czarodziejskich szachów. Natomiast Peter podarował Blackowi stos słodyczy. Huncwoci w wyśmienitych nastrojach udali się na śniadanie. Oczywiście w drodze do Wielkiej Sali nie zabrakło dziewcząt, które co chwila porywały Syriusza na stronę w celu złożenia mu urodzinowych życzeń. Kiedy przyjaciele znaleźli się w Sali Wejściowej podeszła do nich Dorcas.

- Cześć, chłopaki – zagadnęła – Syriusz, możemy pogadać? - zapytała, patrząc na przyjaciela. Black poprosił kolegów, by zajęli mu miejsce w Wielkiej Sali, a sam został z dziewczyną.

- O co chodzi, Meadowes? - zapytał.

- Chciałabym złożyć ci życzenia – powiedziała, delikatnie się uśmiechając – Chciałabym ci więc życzyć dużo szczęścia, spełnienia marzeń, polepszenia relacji z rodziną, znalezienia wspaniałej dziewczyny i weź się może w końcu zepnij, i zostań na stałe obrońcą Gryfonów, co? 

- Dzięki, Dorcas – Syriusz uśmiechnął się szczerze i nieśmiało przytulił Gryfonkę. Dziewczyna była nieco zaskoczona reakcją Blacka, ale odwzajemniła gest i razem udali się na śniadanie.

*

Wszyscy uczniowie, którzy byli co najmniej w trzeciej klasie, stłoczyli się teraz w Sali Wejściowej. No prawie wszyscy, bowiem Huncwoci przybrali na swoje twarze wyraz głębokiej żałości i udali się do swojego dormitorium. Studenci Szkoły Magii i Czarodziejstwa czekali na to, aż woźny Filch znajdzie w końcu ich nazwiska na swojej długaśnej liście i pozwoli im opuścić zamek. Lily Evans była teraz niesamowicie szczęśliwa. Cieszyła się, że Potter nie może pójść do Hogsmeade. Uważała to za pewną rekompensatę za ten nieszczęsny szlaban, który mu dała. Obiecała sobie, że już nigdy nie ukarze Jamesa, a przynajmniej nie w ten sposób. Następnym razem, gdy coś przeskrobie, wyśle go do Filcha albo do McGonagall. Ruda nie wiedziała jednak, że Gryfoni wcale nie zamierzali tak łatwo rezygnować z tej eskapady. Gdy pozostali adepci opuszczali tereny zamku, Huncwoci szli właśnie do wioski jednym ze swoich tajemnych przejść. James dziękował w duchu za to, że Peter postanowił jednak zostać w szkole. Glizdogon dostał nagłej boleści żołądka. Jego dolegliwości były tak silne, że chłopak udał się do pani Pomfrey. Huncwoci zastanawiali się nad nagłą niedyspozycją Petera. Odpowiedź na nurtujące ich pytania nadeszła, kiedy spojrzeli na szafkę nocną Blacka. Okazało się, że Glizdek zjadł wszystkie słodkości, które rano sam wręczył Syriuszowi. Jednak Rogacz dostrzegał teraz, gdy przechadzali się ulicami wioski, zalety obżarstwa kolegi. Poruszanie się pod peleryną-niewidką we dwoje było już niesamowicie trudne. Okularnik zdawał sobie sprawę, że gdyby Peter tu był, jego peleryna nie zdołałaby przykryć całej trójki. Łapa i Rogacz planowali na wieczór, tradycją lat ubiegłych, małą imprezę, dlatego koniecznie musieli odwiedzić Hogsmeade. Huncwoci zamierzali zdobyć jakiś alkohol i tu zaczynały się ich problemy. Jak to zrobić, żeby nie pozostać zauważonym. Gdyby ktokolwiek ich tutaj zobaczył mieliby naprawdę przechlapane. Jak mieliby wytłumaczyć profesor McGonagall swoją obecność w wiosce? Musieli by się przyznać do swoich sekretów, a tego przecież nie chcieli. Gdy wszystkie trybiki w głowie Jamesa pracowały na najwyższych obrotach, próbując znaleźć jakieś rozwiązanie, Syriusz właśnie pociągnął go w swoją stronę, co przyczyniło się do tego, że znajdowali się teraz za jednym z budynków. Łapa zrzucił im z ramion pelerynę.

- Black, kretynie, co ty robisz? - syknął Rogacz. Ale przyjaciel nie udzielił mu odpowiedzi, tylko wychylił się zza budynku i szepnął:

- Hej, Meadowes! - Syriusz gratulował sobie w duszy pomysłu. Wiedział, że dziewczyna może pomóc im w załatwieniu tego, po co tu przyszli. Gdy tylko ją zobaczył, od razu postanowił ją trochę wykorzystać. Kiedy Dorcas usłyszała wołanie kolegi, od razu do niego podeszła. Nie ukrywała swojego zdziwienia na widok Huncwotów.

- Co wy tu robicie? - spytała zdezorientowana – I jak się tu dostaliście? Przecież macie szlaban – dodała.

- To akurat jest naszą słodką, huncwocką, tajemnicą – powiedział Łapa – Dorcas, zważywszy na to, że jesteś tu sama bez swoich jakże uroczych przyjaciółek, pewnie poszukujesz dla mnie jakiegoś niepowtarzalnego prezentu. Zatem chcę ci powiedzieć, że już nie musisz tego robić – kontynuował pewnym głosem. Dziewczyna była wyraźnie zaintrygowana. - Wystarczy, że wyświadczysz mi pewną przysługę. Gdybyś mogła załatwić nam parę butelek Ognistej, byłbym zobowiązany. Sama rozumiesz, że w tym położeniu, nie mogę sam tego zrobić. - chłopak zakończył swój wywód. Na twarzy panny Meadowes malowało się teraz oburzenie. Wiedziała, że jej przyjaciel jest cynikiem, ale nie przypuszczała, że posunie się do czegoś takiego. Już miała otwierać usta, żeby zaprotestować, kiedy Black wypalił:

- Dorcas, proszę cię. Przecież urodziny ma się raz do roku. - gdy Syriusz ujrzał wyraz twarzy swojej rozmówczyni, wiedział, że teraz już mu nie odmówi.

*

Szajka Huncwotów siedziała teraz w swoim dormitorium. Chłopacy szykowali się do wieczornej imprezy, która miała odbyć się w Pokoju Wspólnym. Black zapinał właśnie guziki swojej koszuli, Potter stał przed lustrem i czochrał swoje włosy, natomiast ozdrowiały Pettigrew siedział na łóżku i piszczał z zachwytu, wysłuchując opowieści o tym, jak to Syriusz przekonał Meadowes do kupna wysokoprocentowych napojów. 

- Łapo, jak ty to robisz? - zapytał Glizdogon, klaskając w dłonie.

- To nie ja, to mój urok osobisty – odpowiedział rozbawiony chłopak. Gdy przyjaciele wreszcie doprowadzili się do porządku, zeszli na dół. Kiedy tylko znaleźli się w salonie, kilkoma machnięciami różdżki wyczarowali dekoracje, przywołali ze swojej sypiali butelki Ognistej i jedzenie zabrane z kuchni, a także włączyli muzykę. Gryfoni przyjęli zaistniałą sytuację gromkimi brawami. Tylko jedna rudowłosa osóbka prychnęła pogardliwie i zniknęła na schodach, które prowadziły do dormitorium dziewcząt. 

Parę minut przed godziną trzecią, kiedy impreza naprawdę nabrała tempa, a spora część uczestników już wymiękła, w Pokoju Wspólnym pojawił się kapitan drużyny Gryfonów. Nie było trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, że Marley jest wściekły. Spojrzenie chłopaka ciskało gromy. Jego piwne oczy starały się dostrzec w tym tłumie swojego szukającego. Po kilku minutach zauważył wreszcie rozczochraną czuprynę. Gryfon ruszył w stronę lekko podpitego Rogacza i natychmiast się wydarł:

- Potter, czyś ty do reszty zdurniał? Jutro gramy z Krukonami, a ty pijesz w najlepsze i jeszcze rozpijasz mi drużynę – powiedział, wskazując ręką na Blacka. Potem machnął szybko różdżką i wyłączył muzykę. Towarzyszył temu jęk tańczących właśnie par. - Koniec imprezy! - wydarł się kapitan drużyny quidditcha i wrócił do swojej sypialni.

*

W szatni drużyny Gryfonów dało się wyczuć dość ponurą atmosferę. Kapitan był naprawdę rozeźlony na swoich podopiecznych. Nie spodziewał się, że mogą być aż tak lekkomyślni. Najbardziej jednak zawiódł się na Potterze. Na kilka minut przed meczem Marley próbował przypomnieć swoim zawodnikom taktykę. Jednak teraz, kiedy spoglądał na ich twarze, na których malowało się przede wszystkim zmęczenie i niewyspanie, zaczął wątpić w to, że mogą wygrać. Gdy skończył swój wykład, podszedł do szukającego i powiedział:

- Jeżeli przegramy, to wierz mi, że cię zabiję, Potter! - powiedział chłopak, po czym wygonił drużynę na boisko. 

- A oto drużyna Gryfonów – rozbrzmiał głos Jaspera Steela, Puchona, który pełnił funkcję komentatora – Ścigający: Brian Marley, Dorcas Meadowes, Casper Jones, pałkarze: Zack Lewis i David Cooper, obrońca: Syriusz Black – przez trybuny przeszedł dziki pisk dziewcząt – I szukający: James Potter – po raz pierwszy zdarzyło się tak, że Rogacz nie otrzymał największych braw, dzisiaj gwiazdą meczu miał być Łapa. Ucieszony okularnik zatoczył wielkie koło nad stadionem i puścił oko do kumpla. Steel przedstawił także zespół przeciwników. Gdy wszyscy gracze zajęli swoje pozycje, na boisko weszła profesor Griffiths, która miała sędziować w dzisiejszym meczu. Kobieta wetknęła sobie w usta mały, metalowy gwizdek, po czym dmuchnęła w jego dzióbek, dając tym samym znak do rozpoczęcia tego starcia.

- Krukoni przejmują kafla – zaczął Steele – Fisher podaje do Stevensa, a ten decyduje się na strzał. Znakomita interwencja Blacka! - rozradowani Gryfoni wyrazili swoje uznanie gromkimi oklaskami – No cóż, Krukoni na razie bez punktów. 

Wynik na razie pozostawał bez zmian, ale James zdawał sobie sprawę, że jego drużyna ma spore kłopoty. Gryfoni grali dzisiaj zupełnie inaczej niż zawsze, a to wszystko pewnie za sprawą wczorajszej imprezy. Tak naprawdę główną robotę odwalał Syriusz. Gdyby nie on, przeciwnicy trafiliby do ich bramki już kilkakrotnie. Marley i Dorcas próbowali przejąć kafla, ale za każdym razem, gdy to zrobili, w ich stronę mknęły zdradzieckie tłuczki. Pałkarze Gryfonów całkowicie wyłączyli myślenie i wcale nie pilnowali tych oszalałych piłek. Teraz Rogacz czuł się naprawdę winny. Gdyby nie zorganizowali tego całego przyjęcia, szłoby im o wiele lepiej. Przecież mogli przełożyć tą zabawę na dzisiejszy wieczór. Wiedział, że prędzej czy później Syriusz się złamie i w końcu puści pierwszego gola. Gdy tylko o tym pomyślał, ścigający Krukonów przerzucił piłkę przez jedną z pętli, których tak zaciekle bronił Łapa.

- Gryfoni przegrywają dziesięć do zera! - wydarł się Jasper, a zrozpaczeni kibice tej drużyny zaczęli głośno jęczeć. Potter wiedział, że teraz wszystko zależy od niego. Musi jak najszybciej złapać znicza. Rogacz wytężył swoje orzechowe oczy w poszukiwaniu złotej piłki, jednak nigdzie jej nie dostrzegał. Czuł coraz większą presję, bo przeciwnicy zdobyli kolejne cztery bramki, natomiast jego drużyna dalej nie miała żadnych punktów. W końcu jednak Meadowes zdecydowała się na indywidualną akcję, zdobywając tym samym pierwszą bramkę. Ale nawet to nie ucieszyło Gryfonów. Szczerze powiedziawszy, James wcale się temu nie dziwił. Podziwiał Dorcas, ale wiedział, że sama z Marleyem tego meczu nie wygra. Rozczochraniec poprawił sobie okulary, które zjechały mu na czubek nosa i znów zatoczył kółko nad boiskiem. I wtedy zobaczył znicza! Mała piłeczka trzepotała skrzydełkami tuż obok ucha profesor McGonagall. Potter, nie zastanawiając się ani chwili, pochylił się nad trzonkiem swojej Srebrnej Strzały i pomknął w stronę nauczycielki. Zaskoczona kobieta myślała, że jej wychowanek oszalał i właśnie próbuje ją zabić, dlatego też przerażona odskoczyła w bok, wpadając tym samym na dyrektora szkoły. Jednak Rogacz tego nie zauważył, skupiony był na swoim celu. Gdy tylko zbliżył się do niego, wyciągnął w jego stronę dłoń. Wszyscy obecni na meczu zamarli w oczekiwaniu na to, co się stanie. Jamesowi w uszach dzwoniła adrenalina. Wiedział, że teraz to on decyduje o wyniku.. Poczuł na swoich wyciągniętych palcach muśnięcie delikatnych skrzydeł i wtedy to się stało... Zacisnął swoje palce na zniczu i gdy poczuł w swojej dłoni jego zimno, uniósł rękę wysoko do góry w geście triumfu! 

- Gryffindor wygrał! - rozległ się głos Steela, ale Rogacz już tego nie dosłyszał, bo jego szczęśliwi koledzy nieśli go teraz na swoich ramionach do zamku.