XIII. Jak szybko wybacza James Potter

Kochani!
Jesteśmy nareszcie z nowym rozdziałem i na wstępie zdradzimy, że wreszcie postanowiłyśmy zająć się relacją Potter - Evans, bo troszkę ich ostatnio zaniedbaliśmy.
Niestety nie podamy Wam terminu następnego rozdziału, bo po prostu nie wiemy za bardzo jak ten miesiąc będzie wyglądał, ale gwarantujemy, że po maturach wrócimy do regularnego dodawania postów, a także do regularnego czytania Waszych blogów. Ogromnie przepraszamy za wszelkie zaległości, jest nam okropnie wstyd! Do końca tygodnia obiecujemy to wszystko nadrobić!
Pragniemy także podziękować za te wszystkie wyczerpujące i tak budujące komentarze pod ostatnią notką. Przy czytaniu ich zawsze jest wiele uśmiechu, jak i wzruszeń. Za to Wam ogromnie dziękujemy i kłaniamy się nisko :)
Rozdział pragniemy szczególnie zadedykować Panience Livvi w podziękowaniu za otrzymaną nominację, a także za jej wspaniałe rozdziały, które naprawdę są cudowne, a także za te wszystkie komentarze i pochwały, którymi nas obdarzasz! Dziękujemy!
A teraz zapraszamy do czytania!
Wasze ~ Rogacz i Łapa

*

Czas po powrocie do szkoły, płynął swobodnie, nikomu nie wadząc. Pierwsza połowa roku nauki już za uczniami i jeszcze raz tyle przed nimi. Z tej oto okazji w sobotnie popołudnie Hogwart zupełnie opustoszał. Tylko wiatr przemierzał samotnie korytarze szkolnych murów, szukając kogo by zmrozić swym podmuchem, ale niestety nie znalazł dzisiaj żadnej ofiary. Za to magiczna wioska, Hogsmeade i szkolne błonia roiły się od czarnych szat, które mijały się, biegały, zatrzymywały się w małych grupkach na krótkie pogawędki. Na zewnątrz było chłodno, ale za to bardzo pogodnie. Śnieżna, puchowa pokrywa tworzyła metrową warstwę nadziemną ku uciesze młodszej części społeczności szkolnej, a słońce przyświecało ich wariackim harcom. Starsza część spędzała ten czas w wiosce, ciesząc się swoim towarzystwem i korzystając z okolicznych sklepików, kawiarni i pubów. W pewnym przytulnym pomieszczeniu, którym była ceglastoczerwona chatka, znajdująca się blisko peronu, siedziały przeważnie pary damsko – męskie. Popijali oni kawę czy herbatę i delektowali się delikatnymi wypiekami madame Confietta. Wnętrze kawiarni wypełniały drewniane, okrągłe stoliki z dwoma krzesłami, obitymi atłasowym materiałem. Na kremowych ścianach znajdowały się ozdoby w stylu vintage, a także drewniany zegar z uroczą kukułką. Z sufitu zwisały ażurowe lampiony, które nadawały pomieszczeniu dość klimatyczną poświatę. Z magicznego radia leciał właśnie cicho jakiś bluesowy utwór, który kołysał klientów w swoim rytmie. Sama właścicielka była wiecznie uśmiechnięta i lekko przysadzistą kobietką. Swoje kręcone, blond włosy miała upięte w swobodnego koka, a piwne oczy puszczały łobuzerskie iskierki. Jej styl obracał się wokół etnicznych sukienek, koronkowych półbucików i kwiecistych chust, które okrywały jej okrąglutkie ramiona. W najbardziej skrytym rogu kawiarni siedziała pochylona ku sobie para, śmiejąca się z czegoś do rozpuku. Chłopak obejmował jedną ręką dziewczynę delikatnie w talii, a w drugiej trzymał jej dłoń. Blondynka w szafirowej sukience na długim rękawie, głaskała chłopaka po policzku i uśmiechała się do niego zalotnie. James w tej chwili dopił swoją kawę, pociągnął Stellę za rękę i wyprowadził ją z kawiarni, przepuszczając przodem w drzwiach. Oboje, trzymając się za ręce i ciesząc sobą nawzajem, przemierzali zatłoczone ulice Hogsmeade, puszczając mimo uszu zazdrosne komentarze innych dziewczyn, które dałyby wszystko by znaleźć się teraz na miejscu blondynki. Okularnik zaprowadził Krukonkę w tylko sobie i Blackowi znane miejsce. Była to polanka położona w lesie, blisko Wrzeszczącej Chaty. Przypomniał sobie jak oboje z Syriuszem, dwa tygodnie temu, szukali bezpiecznego miejsca na wilkołacze zabawy. Oboje wymknęli się wtedy ze szkoły pod peleryną niewidką, przedostając się do wioski korytarzem biegnącym pod posągiem Jednogarbnej Czarownicy. Teraz stał na środku łąki, rozmyślając jakby tu jeszcze bardziej urozmaicić to miejsce, aby Luniek zgodził się w końcu, by po raz drugi mu towarzyszyli. Jednak cmoknięcie ciepłych ust dziewczyny w policzek, wyrwało go z myśli.

- O czym myślisz, James? Po co tu przyszliśmy? – Stella dopytywała ciekawsko, ciągle nie odsuwając się od Pottera nawet na pięć centymetrów.

- Uznałem, że potrzebujemy wreszcie odrobinę samotności. Może luksusów tu nie ma, ale jesteśmy za to tu razem. Sami… - mówił chłopak stopniowo ściszając głos i szepcąc dziewczynie do ucha ostatnie słowo. Para spojrzała sobie w oczy i już za chwilę tonęli we wspólnych uściskach i pocałunkach.

*

W tym samym czasie w dormitorium Gryfonek z piątego rocznika panowała cisza, zakłócana jedynie szelestem przewracanych kartek. Lily Evans leżała na łóżku wciąż ubrana w pidżamę. Uznała, że kiedyś trzeba trochę poleniuchować, a akurat ona ma do tego dzisiaj pełne prawo. Dla urozmaicenia tego czasu wertowała sobie książkę o historii magii. Lubiła zagłębiać się w historię powstania tych szkolnych murów i chociaż na chwilę przenieść się w dawne, i nieznane jej czasy. A prawda była taka, że po prostu śmiertelnie się nudziła. Kiedy się obudziła była sama w pokoju, dziewczyny gdzieś poszły, nie uprzedzając jej nawet. Nie słyszała w ogóle jak wychodziły, a nie ma przecież aż tak twardego snu. Wstała z łóżka i podeszła do parapetu, sadowiąc się na nim. Spojrzała przez okno na szkolne błonia. Widziała biegających uczniów, przemokniętych do suchej nitki przez ich śnieżną zabawę. Uśmiechnęła się do swoich wspomnień. Kiedy była w drugiej klasie odważyła się wreszcie wyjść z przyjaciółkami zimą na błonia. Rok wcześniej ogromnie się bała ze względu na Pottera. Groził jej wtedy, że wypcha ją tym śniegiem jak fretkę. Teraz rozśmieszyło ją to porównanie. Od kiedy tylko pamięta bała się go, a w dodatku ogromnie ją irytował. Teraz pozostało tylko to drugie, a i tak z roku na rok coraz bardziej go nie cierpiała. Westchnęła ciężko. Nie zamierzała dzisiaj o nim myśleć. Za to spokoju nie dawała jej myśl o tym, gdzie są jej przyjaciółki. Nie mogły przecież zapomnieć o takim dniu. Co roku pamiętały i spędzały ten dzień razem na przeróżnych szaleństwach. A teraz? Siedziała samotnie jak ten przysłowiowy palec i patrzyła tępo w obraz za szybą. Nawet nie zauważyła jak przysnęła, kiedy nagle drzwi otworzyły się z głośnym hukiem.

- WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO!!! – Dorcas, Anne i jeszcze kilka innych Gryfonek, które utrzymywały dobre relacje z Lily, wpadły do pokoju z głośnym krzykiem. Spoglądały teraz na leżącą na posadzce Evans, która po głośnym przebudzeniem spadła z parapetu, obtłukując sobie przy tym pośladki. Ruda spoglądała zszokowana na całą grupę dziewcząt, cieszących się teraz w jej stronę. Przez chwilę siedziała oniemiała, bo nie mogła sobie przypomnieć dlaczego miałyby tak nagle wyskakiwać z życzeniami. Nagle ją olśniło. Wstała od razu z podłogi rozradowana. Pamiętały! Jak mogła je posądzać o to, że mogłyby zapomnieć? Przecież to są jej przyjaciółki. Pierwsza do Lily podbiegła Dorcas, a zaraz za nią Anne, zasypując ją potokiem życzeń i wręczając prezenty.

- Lily, z okazji Twoich szesnastych urodzin chcemy życzyć Ci, abyś wreszcie znalazła miłość swojego życia i niekoniecznie musi być to Potter - na wspomnienie o nim Evans skrzywiła się teatralnie – Bądź dalej tą wspaniałą kujonicą, abyśmy miały od kogo spisywać notatki i nie zapominaj o tym, kim jesteś, Rudzielcu! – dziewczyny obściskiwały się teraz i tańczyły wokół siebie. Chwilę później pozostałe Gryfonki podchodziły do dziewczyny w celu złożenia życzeń. Jubilatka szybko skoczyła do łazienki, aby ubrać swoją ulubioną, szmaragdową sukienkę sięgającą kolan, uczesała włosy i postanowiła zabrać dziewczyny do Hogsmeade, na co wszystkie chętnie przystały. Gryfonki szły dumnie główną ulicą wioski, powodując zachwyt u męskiej części uczniów. W końcu weszły do pubu pod Trzema Miotłami, aby wypić piwo kremowe dla uczczenia tejże okazji. Kiedy zaczynało już zmierzchać, uznały, że czas aby wrócić do szkoły, by pani prefekt nie musiała niepotrzebnie narażać się Filchowi. Wracały zaśnieżoną ścieżką okalaną niskim murkiem. Lily mogła śmiało stwierdzić, że dawno już nie czuła się aż tak szczęśliwa. Z przyjemnością oddawała się rozmowie ze swoimi przyjaciółkami i koleżankami, zaśmiewając się do bólu brzucha, kiedy nagle coś odwróciło jej uwagę. W oczy rzuciła jej się jakaś parka, która tarzała się w śniegu na środku drogi. Evans podeszła bliżej, aby zobaczyć kto to i wtedy go poznała. James właśnie rzucił kolejną partią śniegu w swoją towarzyszkę, nie zauważając, że wszystkiemu przypatruje się grupka dziewcząt z jego domu. Ale nagle coś go tknęło i odwrócił jednak głowę. Wtedy też rozpoznał te płomienne włosy i aż go zatkało na jej widok. Wyglądała olśniewająco w tej sukience. Jednak szybko przybrał jedną ze swoich wyćwiczonych min, aby nie dać po sobie poznać, jak duże wrażenie zrobiła za nim Gryfonka. Pomógł wstać Stelli z ziemi i kiedy był pewny, że Ruda się na niego patrzy, pocałował namiętnie blondynkę, okręcając ją wokół siebie. W Lily coś się zagotowało. Wiedziała, że zrobił to specjalnie, widziała to jego spojrzenie. Uznała, że nie pozwoli aby to „coś” zepsuło jej ten cudowny dzień. Przeszła dumnie z głową podniesioną do góry obok Pottera i niezauważalnie wyciągnęła różdżkę z kieszeni, mrucząc pod nosem zaklęcie. Rozczochrańcowi momentalnie opadły spodnie aż po kostki. Grupka Gryfonek wybuchła głośnym śmiechem na widok sławnego szukającego w samych majtkach, w dodatku stojącego na śniegu. Chłopak był wściekły. Podciągnął szybko spodnie, zaciągając jak najciaśniej pasek. Wiedział, że to ona, był wręcz pewien, ale nie chciał jej dać tej satysfakcji, postanowił, że jakoś wybrnie.

- Widzisz, kochanie, jak ty na mnie działasz – rzekł do Stelli, ale powiedział to na tyle głośno, by wszyscy gapie też to usłyszeli – Aż spodnie mi z wrażenia opadają – uśmiechnął się do niej swoim zalotnym wdziękiem, wywołując tym samym nieco skrzekliwy śmiech u blondynki. James, widząc odchodząc Evans tym swoim sztywnym krokiem, wiedział, że to zadziałało. Po raz kolejny z nią wygrał.

*

Black siedział w pokoju z Lupinem i Pettigrewem, grając z nimi w eksplodującego durnia. Tak bardzo się nudzili, czekając na Jamesa, że sięgali po najbardziej ostateczne środki zaradcze. Po kolejnej przegranej partii Syriusz złapał książkę o obronie przed czarną magią i zaczął czytać, ale nie zrozumiał z zapisanych stron nawet słowa.

- Mam dość! – krzyknął w końcu, strasząc tym samym kimającego Glizdogona – Zróbmy coś, bo zaraz tutaj skisnę! – narzekał Łapa krzycząc na całe dormitorium.

- Przecież masz tam taką interesującą lekturę – powiedział rozbawiony Lupin, mając na myśli podręcznik, który uprzednio Black próbował czytać. Długowłosy rzucił książką w blondyna, wzbudzając ogólny śmiech w pokoju. Nagle zza drzwi usłyszeli jakieś damskie piski i charakterystyczny śmiech Rogacza. Syriusz zerwał się ze swojego łóżka i podbiegł do drzwi, otwierając je z impetem. Jego oczom ukazał się widok łaskoczącej się pary, podciągniętej bluzki dziewczyny i Rogacza w przekrzywionych okularach.

- Ekhem… - odchrząknął znacząco Łapa na widok swojego przyjaciela z dziewczyną – Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale miziacie się na naszej wycieraczce – mówił oficjalnie chłopak, powstrzymując się od śmiechu, a zarazem myśląc o tym, że jednak powinien zrobić to, co zamierzał. Tylko nie bardzo wiedział jak odciągnąć Pottera od tej dziewczyny, ostatnio byli po prostu nierozłączni.

- Przyjacielu drogi – bronił się okularnik przy okazji podnosząc Stellę z podłogi – chciałem zauważyć, że nie mamy wycieraczki – wyszczerzył zęby do długowłosego, wiedząc jaka zaraz będzie reakcja chłopaka. Ten zgodnie z oczekiwaniami Rogacza przewrócił oczami i spojrzał na niego wzrokiem typu „musimy pogadać”. James przez chwilę nie był pewny czy o to chodzi Blackowi, ale uznał, że i tak już czas trochę odpocząć od tej dziewczyny. Zaproponował więc, że odprowadzi Krukonkę do jej domu.

- Dobrej nocy, kochanie – pożegnał Potter blondynkę, całując ją delikatnie. Odwrócił się od niej szybko i ruszył w stronę wieży Gryffindoru. Kiedy był już na szóstym piętrze, zauważył idealną panią prefekt z symbolem lwa na szacie. Z początku zamierzał wyminąć ją bez słowa, ale mimo tego planu nie wytrzymał.

- Proszę, proszę – powiedział głośno chłopak, zatrzymując się i opierając o ścianę. Założył sobie ręce na piersi i przybrał lekceważącą postawę. – Nasza wzorcowa Evans szwęda się tak późno po korytarzach? – spytał wyniośle, zapominając o jednym ważnym szczególe.

- Potter, pragnę ci przypomnieć, ty napuszony łbie, że w przeciwieństwie do ciebie mam do tego pełne prawo – odparła również dumnie, wskazując na swoją oznakę, przypiętą na piersi. – Radzę ci więc, żebyś biegem poszedł do wieży, bo będziesz miał zaraz szansę na zarobienie szlabanu u Filcha. – dokończyła i już chciała odejść, kiedy Rogacz zagrodził jej drogę.

- I myślisz, że się przestraszę twoich marnych pogróżek, Evans? – spytał, zbliżając się do niej niebezpiecznie.

- Tak właśnie myślę – powiedziała Lily, nie dając się zbić z pantałyku – Przez miesiąc nie odezwałeś się do mnie ani słowem i był to najpiękniejszy miesiąc w moim szkolnym życiu – mówiła, odsuwając się od niego i starając się znaleźć jakiś korytarz, w który mogłaby szybko skręcić – Nie może tak zostać? – dziewczyna cofała się teraz lekko po ukosie w prawo do najbliższych drzwi. Jednak James przejrzał jej zamiar i złapał ją za ramię.

- No tak, wybacz. Pewnie wolałabyś, żeby zamiast mnie stał tu teraz Black, co? – powiedział z kpiącym uśmieszkiem. Pani prefekt stanęła jak wryta. Była w szoku, przecież Potter nie mógł o tym wiedzieć, przecież Syriusz nie powiedziałby mu tego. A może jednak?

- O czym ty… - próbowała udawać nieświadomą, ale chłopak wszedł jej w słowo.

- Nie udawaj, wiem o wszystkim. – na jego twarzy widoczny był tryumf, wiedział, że zszokował ją tym. Puścił jej ramię i odsunął się z zamiarem odejścia. Zrobił już krok, kiedy jednak coś go tknęło i zatrzymał się. - Nie rozumiem tylko jednego – spojrzał na Lily – Jesteśmy z Blackiem prawie identyczni. Mnie nie cierpisz, a jego? O co w tym chodzi Evans? – miał nadzieję, że powie coś, co jednak zmieni jego aktualny stosunek do niej.

- To nie twoja sprawa, Potter – odparła wściekle, nie odwracając się do niego. Nie chciała, żeby widział, jak bardzo ją to dotknęło – Idź już! – krzyknęła, a jej głos poniósł się echem po korytarzu. James odszedł już bez słowa, zostawiając dziewczynę samą. Był wściekły. Nie wiedział tylko czy na nią, czy na siebie. Nie powinien wspominać o Syriuszu, ale nie mógł się pohamować, musiał wiedzieć. Tylko co z tego, skoro ona ani nie zaprzeczyła niczemu, ani nie potwierdziła? Czy ta dziewczyna nie może być taka jak inne? Musi być tak strasznie uparta i zawzięta? Myślał, idąc i kopiąc po drodze w ozdobny posąg, który zachwiał się niebezpiecznie.

*

Syriusz czekał na przyjaciela z listem od Lily w ręku. Coś długo schodziło Jamesowi odprowadzanie tej dziewczyny. Zaczął myśleć, że już gdzieś zabłądzili w jakiejś sali, kiedy do pokoju wszedł nagle wściekły Rogacz.

- Chłopie… - zaczął Black, ale Potter przerwał mu od razu.

- Nie dzisiaj – okularnik ściągnął z siebie szatę czarodzieja i usiadł na łóżku, zasłaniając wokół siebie kotary, które Łapa prawie od razu odsunął – Głuchy jesteś Black? – spytał wściekle. Nie chciał się kłócić ze swoim przyjacielem, myślał, że ten wie, że kiedy jest w takim stanie, to po prostu się go nie tyka.

- Obawiam się, że tak – odparł Syriusz ze swoim uśmieszkiem – Musisz to dzisiaj przeczytać. – powiedział kładąc nacisk na słowo „dzisiaj” i wręczając rozczochrańcowi małą kartkę papieru.

- Po co mi ten świstek? – James spojrzał lekceważąco na liścik, który trzymał

- Najpierw przeczytaj, potem pytaj, dobra? – Łapa powoli już tracił cierpliwość. Jego kolega, jak chciał, potrafił być strasznie irytujący. Rogacz tylko spojrzał na długowłosego „spod byka”, ale nic już nie powiedział. Rozwinął pogiętą karteczkę i od razu rozpoznał równe i pochyłe pismo Lilki. Z początku miał ochotę podrzeć to, co trzymał, ale ciekawość wzięła górę i w końcu zaczął czytać. Kiedy skończył, jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. Evans jednak nie kochała jego przyjaciela. Było to tylko momentalne zauroczenie i już koniec. Od razu przypomniała mu się ich rozmowa na korytarzu. Szybko wyjął z kufra jakiś czysty kawałek pergaminu i zaczął na nim pisać. Kiedy skończył, wysunął szufladę i zaczął w niej czegoś szukać. Około minuty później wyjął z niej srebrny wisiorek, który przedstawiał małego jelonka wraz z łańcuszkiem. Miał go jej dać na święta, ale był wtedy na nią tak zły, że rzucił tą ozdobę w najciemniejszy kąt szafki. Teraz przyglądał się chwilę temu podarunkowi, nie był pewny czy Lily go nie wyrzuci, jak się dowie, że to od niego. Postanowił jednak zaryzykować. Teraz pozostała tylko kwestia tego, jak wejść do jej dormitorium. Opcja przez okno nie wchodziła w grę, bo dziewczęta pewnie już spały, a schodami się nie da.

- Syriusz, możesz mi w czymś pomóc? – spytał Rogacz chłopaka, wpadając na pewien plan. Oboje wyszli do pokoju wspólnego. Okularnik trzymając liścik i prezencik w ręku, zarzucił na siebie pelerynę niewidkę. Łapa użył na przyjacielu zaklęcia „Wingardium leviosa”, aby ten mógł pokonać schodową pułapkę. James stał teraz przed drzwiami i jak najciszej starał się nacisnąć klamkę. Kiedy drzwi ustąpiły, wszedł bezszelestnie do środka. Rozejrzał się po pokoju w celu zorientowania się jak on wygląda. Dawno już tu nie był, a już na pewno nie tak późno wieczorem. Dwie dziewczyny z pokoju już spały, trzecia chyba była w łazience, bo paliło się światło i było słychać szum puszczanej wody. Brakowało tylko czwartej. Tak, brakowało Evans. Potter odetchnął z ulgą, co spowodowało małe zaćmienie na skutek zaparowania okularów. Podszedł do łóżka Rudej, myśląc czy zostawić podarunek na poduszce, czy może na kufrze, a może jednak na szafce, która stała obok. Ostatecznie zdecydował się na półkę. Położył liścik, a na nim opakowanego jelonka. Stał jeszcze chwilę w jednym miejscu, myśląc czy aby na pewno to wystarczy. Potter wyciągnął różdżkę ze spodni i wyczarował mały bukiet margaretek. Zadowolony ze swojego czynu, wyszedł z pokoju cicho skrzypiąc drzwiami.

*

Było około pierwszej w nocy, kiedy wreszcie Lily mogła zejść z dyżuru i zapaść w wymarzony sen. Weszła cicho do pokoju, nie chcąc zbudzić swoich współlokatorek. Zrzuciła z siebie szaty, sięgnęła po wrzosową koszulkę oraz czarne spodenki, które służyły jej za pidżamę i weszła do łazienki. Wzięła ciepły prysznic, spłukując z siebie zmęczenie po długim i samotnym włóczeniu się po szkolnych korytarzach oraz starając się zapomnieć o dzisiejszej wymianie zdań między nią a Potterem. Nie myślała, że Black mu o tym powie. Jak ona ma się teraz pokazać? Komu jeszcze powiedział o wszystkim? Wychodząc z łazienki, starała się wyrzucić te wszystkie myśli z głowy, chciała jak najszybciej zasnąć. Kiedy już się kładła, zauważyła na swoim stoliczku bukiet kwiatów. Zdziwiona podniosła go i szukała od kogo on jest, ale nie znalazła żadnego podpisu. Za to na półce leżał mały list i pakunek. Powąchała kwiaty i włożyła do wyczarowanego wazonu z wodą. Teraz sięgnęła po przedmiot zawinięty wstążką. Odwiązała kokardkę, odwinęła kolorowy papier, z którego coś srebrnego wypadło i wylądowała na kołdrze. Lily podniosła przedmiot, zapaliła różdżkę, by przyjrzeć się temu podarunkowi. Był to srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie jelenia, nie rozumiała tylko, co to ma symbolizować. Delikatnie odłożyła ozdobę na półkę i wzięła do ręki list. Rozwinęła go i mimo złych przeczuć, zaczęła czytać.

Kochana Lily,

Dzisiaj Twoje urodziny, nie martw się, nigdy bym nie zapomniał. Nie będę Ci niczego konkretnego życzył, w końcu Ty sama wiesz, czego najbardziej potrzebujesz, więc niech właśnie to się spełni. Przepraszam za dzisiejsze oskarżenia, zapomnij o tym, nie powinienem był tego mówić,

wszystko już się wyjaśniło.

Zresztą nie mógłbym się wściekać

 na tak cudowną istotkę jak Ty, moja kochana Liluś. Mam nadzieję, że prezent Ci się podoba i w swej dobroci będziesz go nosić, chwaląc się, że to od tego wspaniałego Jamesa otrzymałaś takie cudo.

A tak naprawdę to liczę na to, że go nie wyrzucisz i chociaż schowasz go gdzieś z dala od wścibskich oczu. Tęsknie za Tobą Lily na jawie i w snach, każda moja myśl mimochodem biegnie ku Tobie, nawet teraz, kiedy czytasz te słowa, wypowiadam w myślach Twoje imię i wyobrażam sobie, jak spoglądasz na mnie swoimi cudownymi oczami, a uśmiech przeznaczasz tylko dla mnie.

Mam nadzieję, że kiedyś będzie między nami coś więcej niż kłótnie.

  

                                                                                                  Z wyrazami nadziei i miłości,

                                                                     Twój kochany James

W pierwszej chwili Evans nie marzyła o niczym innym jak ten list spalić, zgnieść, podrzeć, rozerwać na drobne strzępy, rzucić dzikim psom na pożarcie. Jak ten typ mógł tak bezczelnie po tamtej rozmowie, pisać jej teraz takie słodkie słówka?! Coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że potterowska bezczelność nie zna granic. Chwyciła w rękę wisiorek razem z listem, poszła szybko do łazienki, aby wyrzucić każdą rzecz, która znajdowała się w jego ręku. Stojąc nad śmietnikiem, podarła list na drobne kawałki i rzuciła je w otchłań kubła, po czym ku jej zdziwieniu poczuła lekkie ukłucie żalu, ale zaraz czym prędzej odgoniła od siebie to uczucie. Teraz jeszcze jelonek. Wyciągnęła rękę, wisiorek zwisał delikatnie na łańcuszku, na końcu jej wskazującego palca. Coś sprawiało, że Lily nie mogła się przemóc, by pozbyć się tego prezentu. Mimowolnie pomyślała o tym, co James napisał i zamiast wyrzucić, ścisnęła wisiorek mocniej w ręku. Wróciła na swoje łóżko i usiadła, przykrywając się puchatą kołdrą. Popatrzyła na połyskującego w świetle księżyca jelonka i po krótkim namyśle co z nim zrobić, owinęła go w ten sam papier ozdobny i położyła delikatnie na dnie szuflady. Położyła się w końcu spać, prosząc w głębi, by po raz kolejny, nie przyśnił jej się James.

*