XIV. Zakochany Severus

Witamy! Zgodnie z obietnicą udało nam się napisać rozdział przed maturami. Wrzucamy go trochę na ostatnią chwilę przed egzaminami, ale mamy nadzieję, że nam wybaczycie. Podejrzewamy, że do 21 maja raczej nie ukaże się kolejna notka, bo dopiero w tym dniu kończymy pisać, to co musimy. Na pewno będziemy czytać Wasze blogi! :)

Rozdział dedykujemy Rogatej, która jest autorką dwusetnego komentarza na naszym blogu i która najgłośniej domagała się notki przed egzaminami! Jesteś wielka! Wszyscy jesteście! Nadal nie wierzymy w to, że w tak krótkim czasie udało nam się zebrać tyle komentarzy. Nie zanudzamy Was już więcej naszą paplaniną. Trzymajcie za nas kciuki, żebyśmy dały z siebie wszystko na maturach. Miłej lektury! :)
~ Łapa i Rogacz

Albus Dumbledore usiadł wygodnie przy kominku w swojej sypialni. To właśnie tutaj spędzał wszystkie wieczory po opuszczeniu swojego gabinetu. W tym w tym miejscu powstawały jego najznakomitsze pomysły. Ten pokój wielokrotnie był świadkiem jego rozmyślań. Tak, Albus Dumbledore co wieczór siadał przed kominkiem i wpatrując się w ogień, zastanawiał się, czy te wszystkie pogłoski o Tomie Riddlu są prawdziwe. Dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa wielokrotnie wspominał swojego niedawnego ucznia. Pamiętał, jak powiedział małemu Tomowi o tym, że jest obdarzony magiczną mocą, jak stara Tiara Przydziału przydzieliła go do Slytherinu. Pamiętał też, jak zdolnym uczniem był Tom. Czy to możliwe, aby teraz parał się czarną magią, ukrywając się pod nazwiskiem Lorda Voldemorta? Dzisiejszej nocy Dumbledore nie myślał jednak o byłym uczniu. Swoje refleksje skupiał na o wiele bardziej przyjemnym temacie, którym według niego była miłość. Tak, stary Albus myślał właśnie o tym. Uważał bowiem, że to miłość napędza ten świat. Wierzył, że właśnie to uczucie sprawia, że warto żyć. Był pewny, że żadna, nawet najbardziej zaawansowana magia, żadne, nawet najbardziej czarnoksięskie zaklęcie, żaden, nawet najpotężniejszy czarodziej nigdy nie będzie w stanie pokonać miłości. Wiedział, że miłość jest wieczna, niezniszczalna i silniejsza od śmierci. Żałował tych, którzy nie potrafili kochać, uważał ich za umarłych za życia. Współczuł tym, którzy nigdy nie czuli się kochani. Sam robił wszystko, aby uczyć swoich podopiecznych tego, że to właśnie to uczucie jest najważniejsze. Dumbledore zastanawiał się, co zrobić, aby tegoroczne Święto Miłości było wyjątkowe. Wiedział, że niektórzy uważają Walentynki za coś zbędnego i niepotrzebnego. Miał świadomość, że część ludzi nie postrzegała ich jako święta. Zasmucało go to, że znajdywali się tacy, którzy wyśmiewali ten dzień i wcale nie świętowali. Oczywiście Albus zgadzał się z tymi, którzy mówili, że trzeba kochać przez cały czas, a nie tylko jeden dzień w ciągu roku, ale uważał, że w tym dniu trzeba to robić w sposób wyjątkowy i dlatego też postanowił wymyślić coś, co przekonałoby do tego także jego studentów. Starzec długo zastanawia nad tym, jak uświetnić ten dzień. Chciał nawet odwołać piątkowe lekcje, ale po dłuższym namyśle stwierdził, że to nie najlepszy pomysł. Później wpadł na pomysł zorganizowania kuligu dla całej szkoły, chciał porozmawiać z Hagridem i poprosić go, by przygotował testrale do zaprzęgu sań, ale po chwili doszedł do wniosku, że profesor McGonagall nigdy nie wsiądzie na sanki, a dyrektorowi bardzo zależało na tym, by każdy celebrował to wyjątkowe święto. W końcu Dumbledore znalazł rozwiązanie swojego problemu i uradowany klasnął w dłonie. Szybko wysłał patronusa do madame Rosalie. Był pewien, że jego dobra przyjaciółka przystanie na propozycję, którą zamierzał jej złożyć. Szczęśliwy, że wpadł na kolejny genialny pomysł, założył długą nocą koszulę i szlafmycę, po czym udał się do łóżka.

*

Młody, przystojny chłopak właśnie przeskoczył przez dziurę w portrecie. Po raz pierwszy od bardzo dawna na jego twarzy nie widniał uśmiech. James Potter nie miał wcale powodów do radości. Był zły, głodny i przemarznięty do szpiku kości. Kto normalny urządza treningi w lutym? Niby jak miał latać na miotle, kiedy wiejący wiatr, sypiący śnieg i odmarznięte ręce uniemożliwiały mu kontrolowanie Srebrnej Strzały? Jak przy takiej pogodzie i panujących ciemnościach miał złapać znicza? Oczywiście, że zależało mu na zdobyciu pucharu, ale uważał, że trenowanie w takich warunkach nic im nie da, ewentualnie przyniesie przeziębienie. Rogacz uwielbiał quidditcha, ale zamiast wieczornego treningu wolałby spędzić czas z przyjaciółmi, którzy pewnie świetnie się razem bawili albo chociaż siedzieli w ciepłej bibliotece i pisali wypracowanie dla Slughorna, a on latał na miotle i próbował złapać złotą piłkę, co niestety nie udało mu się dzisiaj ani razu. Pierwszy raz James nie zdołał uchwycić znicza. To właśnie to spowodowało, że chłopak był zły. Był wściekły na samego siebie. Koledzy i koleżanki z drużyny próbowali go pocieszyć, mówiąc, że trening przy takich warunkach pogodowych był głupotą, ale Rogacz nic sobie z tego nie robił, pierwszy raz nawalił i czuł się z tym po prostu źle. Uważał, że nie może zwalić wszystkiego na śnieżycę, bo niejeden wygrany mecz rozgrywał się w czasie burzy i siarczystego deszczu. Rozgoryczony Potter udał się do dormitorium. Był pewien, że spotka tam swoich przyjaciół, ale niestety tak się nie stało, bo ci udali się na kolację. James cisnął swoją miotłę na łóżko i udał się do łazienki. Gorący prysznic i suche ubrania to coś, czego w tej chwili potrzebował. Rozluźniająca kąpiel przyniosła pożądany efekt i sprawiła, że nastrój szukającego nieco się poprawił. Chłopak postanowił dołączyć do swoich przyjaciół w Wielkiej Sali. Gdy tylko wyszedł z salonu Gryfonów do jego ramienia od razu przykleiła się Stella. Na szczęście dziewczyna nie usłyszała przekleństwa, które na jej widok wyszło z ust Rogacza. Chłopak miał powoli dość swojej dziewczyny, która robiła wszystko, by spędzić z nim każdą wolną chwilę. Dziękował Merlinowi, że Stella nie jest Gryfonką, dzięki czemu mógł mieć chociaż trochę prywatności. Oczywiście Potter nie przyznał się do tego przyjaciołom, nie chciał usłyszeć od Syriusza tych znamiennych słów: „A nie mówiłem?”.

- Jimmy – zaczęła słodko Krukonka – Jesteś nareszcie. Nie mieliśmy dzisiaj żadnej wspólnej lekcji. Nie widziałam cię przez cały dzień i strasznie tęskniłam – powiedziała, przybliżając swoje usta do jego twarzy.

- Przecież mówiłem ci wczoraj, że mam trening – odparł.

- Tak, wiem. Ale on tak długo trwał. Już myślałam, że nigdy nie wrócisz – gruchała - James, muszę ci zadać ważne pytanie – powiedziała McGregor.

- Możesz to uczynić w drodze do Wielkiej Sali? - zapytał okularnik, ciągnąc ją za rękę – Jestem strasznie głodny. 

- James! To, o co chcę cię spytać, jest ważniejsze od twojego pustego żołądka! - powiedziała oburzona i skrzyżowała ręce na piersi. Rogacz przystanął posłusznie, by posłuchać swojej drugiej połówki. Czuł jak w jego brzuchu wszystko skręca się z głodu. 

- Przepraszam, kochanie – rzekł potulnie – Powiedz, co jest takie ważne – zachęcił ją przepraszającym uśmiechem. Tylko zrób to szybko – pomyślał.

- Chciałam cię zapytać, dokąd mnie jutro zabierasz – oznajmiła, patrząc mu prosto w oczy. Mózg rozczochrańca pracował teraz na najwyższych obrotach. Zastanawiał się, dlaczego miałby ją gdzieś zabierać. Przecież nie miała urodzin. Mieli miesięcznicę? Naprawdę chciała świętować coś takiego? Czasami James żałował całej tej zemsty na Evans. Zwłaszcza po tym, kiedy okazało się, że Lilka wcale nie była zainteresowana Łapą. Oprócz tego wcale nie zdawała się być zazdrosna o Stellę, a o to przecież chodziło okularnikowi.

- Jutro są walentynki. Mam nadzieję, że nie zapomniałeś – głos blondynki zabrzmiał złowrogo.

- Eee... oczywiście, że nie – powiedział Rogaty, posyłając jej jeden ze swoich huncwockich uśmiechów. - Ale niech jutrzejszy dzień pozostanie niespodzianką, dobrze? - zapytał, po czym cmoknął ją w policzek. Rozpromieniona dziewczyna nie zadawała już żadnych pytań i para, ku ogromnemu zadowoleniu chłopaka, udała się w końcu na kolację.

*

Roześmiani i najedzeni Huncwoci przeskoczyli właśnie przez dziurę w portrecie. Ich dobry humor był zasługą Syriusza, który chwilę wcześniej opowiedział im wyjątkowo śmieszny dowcip. Nawet Remus chichrał się jak opętany. Gdy przyjaciele w końcu się uspokoili, zauważyli, że w Pokoju Wspólnym panuje jakieś niezwykłe poruszenie. Niektóre dziewczyny piszczały radośnie i szeptały coś po kątach z przyjaciółkami, za to spora część osobników płci męskiej wydawała się być jakby trochę zielona na twarzy. Chłopacy zastanawiali się, o co może chodzić Gryfonom. Peter wskazał palcem, na sporą grupkę uczniów kłębiącą się pod tablicą ogłoszeń, wyjaśniając kolegom, że zapewne tam znajdą źródło tego dziwnego zamieszania. Syriusz przecisnął się przez tłum uczniów, który w większości składał się z rozchichotanych dziewcząt i przeczytał znajdujące się na tablicy ogłoszenie:

Drodzy Uczniowie i Nauczyciele!

Jutro z okazji Święta Miłości, zwanego potocznie Walentynkami odbędzie się bal dla wszystkich studentów i pracowników naszej szkoły. To niezwykłe wydarzenie odbędzie się w gospodzie madame Rosalie w Hogsmeade. Z tej okazji jutrzejsze lekcje zostają skrócone o połowę. Kochani, celebrujcie to wspaniałe święto!

Albus Percival Wulfryk Brian Dumbledore,

Dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie.

Łapa opowiedział przyjaciołom o tym, co przeczytał. Huncwoci nie wydawali się być specjalnie zachwyceni wizją tańczenia przy romantycznych piosenkach. Nie mieli nic przeciwko balom, ale uważali, że walentynki to marna okazja do tego, bu urządzać tak dużą imprezę. Najbardziej niezadowolony z tego wszystkiego był James. Wiedział, że powinien zaprosić Stellę, chociaż wcale nie chciał tego robić. Wolałby już iść sam. Czuł, że ze swoją zazdrosną i zaborczą dziewczyną raczej nie będzie się świetnie bawił. 

- Z kim idziecie? - zapytał nagle Glizdogon, który w duchu liczył na to, że jego przyjaciele postanowią pójść na bal samotnie. On sam wiedział, że raczej nie uda mu się w jeden dzień znaleźć dla siebie partnerki i nie chciał odstawać od swoich kolegów.

- Znajdę jutro jakąś uroczą towarzyszkę dla siebie – powiedział Łapa, uśmiechając się szeroko. 

- Zaproszę Stellę – powiedział Rogacz bez cienia entuzjazmu i udał się do dormitorium.

*

W piątkowy poranek Syriusz Black zrobił coś, czego nie robił nigdy wcześniej. Wstał skoro świt, założył czyste ubrania, wziął pelerynę-niewidkę oraz Mapę Huncwotów i wyszedł z dormitorium, nie budząc nikogo. Gdy tylko opuścił salon Gryfonów, zauważył, że zamek wygląda jakoś inaczej. Korytarze przyozdobione były różowymi i czerwonymi balonami w kształcie serc. Wszędzie latały małe amorki, które w bawełnianych workach trzymały serduszkowe confetti. Pewnie zamierzały obsypywać nim zakochane pary. Łapa pomyślał, że Dumbledore zwariował. Pół nocy Syriusz zastanawiał się nad tym, co zrobić, by Rogacz nie zabierał na bal McGregor. Black nie pałał do Stelli miłością. Uważał, że dziewczyna oczywiście jest bardzo ładna, ale sądził, że jej poziom inteligencji pozostawia wiele do życzenia. Ponadto widział, jak James męczy się, spędzając czas z Krukonką. Łapa nic nie mówił kumplowi, ale chciał mu jakoś w tym pomóc. On sam miał dość tej blondynki, która cały czas za nimi łaziła i wiecznie chciała wiedzieć, co robią. Złościła się na Jamesa, że coś przed nią ukrywa. Odkąd Rogacz związał się z McGregor, Huncwoci nie wywinęli żadnego kawału, bo wszechobecna Stella im na to nie pozwalała. Długowłosy wymyślił więc świetny, jego zdaniem, plan, który pozwoliłby mu pozbyć się tej denerwującej dziewuchy. Musiał wprawdzie nagiąć parę punktów szkolnego regulaminu, ale jakoś za bardzo się tym nie przejmował, przecież robił to codziennie. Syriusz wyciągnął z kieszeni kawałek pergaminu i stuknął w niego różdżką. Gdy już miał przed oczami cały plan Hogwartu, zaczął na nim szukać Slughorna. Po kilku sekundach znalazł kropkę z nazwiskiem profesora. Nauczyciel był w swojej sypialni. Nie namyślając się dłużej, okrył się peleryną i wszedł do gabinetu starego Ślimaka. Wiedział, że robi źle, ale miał nadzieję, że Slughorn nie pogniewa się, gdy zniknie mu parę kropel jednego eliksiru. Po kilku minutach znalazł w końcu to, czego szukał. Co parę chwil sprawdzał też, czy belfer nie opuszcza swojego pokoju. Łapa wyczarował małą fiolkę, przelał do niej odrobinę mikstury i zadowolony z siebie opuścił pomieszczenie. Chłopak wrócił do swojego dormitorium, odłożył mapę i pelerynę na miejsce, po czym zabrał się za kolejną część swojego planu. Zbliżył się ostrożnie do łóżka, na którym spał James, nachylił się nad nim i wyrwał mu kilka włosów z jego bujnej czupryny. Rogacz tylko przekręcił się na drugi bok, zamruczał coś, co brzmiało jak „Mmmm... Lily” i spał dalej. Black użył całej siły woli, żeby się nie roześmiać. Wrzucił swoją zdobycz do fiolki z eliksirem, po czym położył się do łóżka, by nie budzić podejrzeń kolegów.

*

Wszyscy nauczyciele zgodnie stwierdzili, że cieszą się z tego, iż ich skrócone lekcje właśnie dobiegły końca. Dzisiejsze zajęcia i tak nie miały większego sensu, ponieważ podekscytowani uczniowie rozmawiali tylko o wieczornej imprezie. Na wszystkich lekcjach studenci posyłali sobie miłosne liściki, całkowicie ignorując produkujących się profesorów. Minerwa McGonagall odejmowała dzisiaj rekordowe liczby punktów uczennicom, które za pomocą różdżek próbowały malować paznokcie pod ławkami. Na szczęście zajęcia dobiegły końca i nadeszła pora obiadu. Syriusz szybko wybiegł z klasy, tłumacząc kumplom, że musi pilnie pójść do toalety. Tak naprawdę miał zamiar wcielić swój plan w życie. Udał się w tym celu do Wielkiej Sali i podmienił szklanki jednemu z uczniów. Gdy to zrobił, usiadł tam, gdzie zawsze. Po niedługim czasie dołączyli do niego pozostali studenci. Większość dziewczyn była już w pełni gotowa na to, co za chwilę miało się wydarzyć. Wymyślne fryzury i imprezowe makijaże. Łapa byłby gotów przysiąc, że niektóre nawet mają pod szkolną szatą swoje balowe sukienki. 

Huncwoci w spokoju jedli swój obiad, gdy nagle podbiegł do nich Snape. Chłopak serdecznie się do nich uśmiechnął, ale swój wzrok zatrzymał na twarzy Rogacza, na którego patrzył jakby z podziwem i.... miłością? Wszyscy poza Syriuszem spojrzeli na niego podejrzanie. Black prawie się roześmiał, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że jego doskonały plan działa. Tymczasem Ślizgon jakby się zarumienił i zagadnął:

- James – spojrzał Rogaczowi głęboko w oczy – Zdaję sobie sprawę z tego, że ktoś tak wspaniały jak ty na pewno jest już zajęty, ale może zechciałbyś pójść ze mną na bal? - zapytał Severus, trzepocąc rzęsami. Kiedy to zrobił, Potter zabrudził swój szkolny mundurek sokiem z dyni, który jeszcze dziesięć sekund wcześniej znajdował się w jego ustach. Wszyscy przyglądali się tej scenie z rozbawieniem, ale i ciekawością, czekając na odpowiedź okularnika, który miał ochotę zapaść się pod ziemię. Rozczochraniec nie bardzo wiedział, co ma powiedzieć, toteż milczał jak zaklęty, co chyba nie spodobało się Smarkowi. Chłopak rzucił się na kolana, złożył ręce jak do modlitwy, spojrzał na Gryfona i jęknął żałośnie:

- James, błagam cię! Zakochałem się w tobie, rozumiesz? Kocham cię odkąd pamiętam. Wiem, że nie jestem wybitnie przystojny, ale miłość nie zwraca uwagi na takie rzeczy. Prędzej byłem dla ciebie niemiły, bo nie wiedziałem, w jaki sposób mam wyrazić swoje uczucie. Jim, chciałbym, abyś moim strumieniem, gdzie będę mógł zgasić swe pragnienie! - na te słowa chłopaka profesor Dumbledore wstał i zaklaskał, po czym powiedział coś o tym, że bardzo cieszy się z odwagi Severusa. Zachęcił także innych, aby wyznali swe uczucia ukochanej osobie. Gdy to zrobił, wszyscy uczniowie wybuchnęli niepohamowanym śmiechem. No prawie wszyscy. Potter wyglądał raczej jakby miał ochotę umrzeć, Snape tulił się teraz do kolan Rogacza, a Evans rzucała okularnikowi wściekłe spojrzenie, będąc przekonana o tym, że to on naszprycował czymś jej najlepszego przyjaciela. James postanowił zachować resztki godności i opuścić Wielką Salę. Gdy tylko poruszył nogami, Smarkerus dźwignął się z klęczek, ujął obiekt swej miłości pod ramię i wraz z nim opuścił pomieszczenie. Zaraz za swoim chłopakiem wybiegła Stella, łapiąc go w Sali Wejściowej.

- James! Co to miało być?! - zapytała, a żyła na jej szyi pulsowała niebezpiecznie.

- Skąd mam wiedzieć? Nie mam pojęcia, o co mu chodzi - powiedział, próbując uwolnić swoją prawą rękę z objęć Snape'a.

- To dobrze – odetchnęła z ulgą. - Już się bałam, że ty jesteś ge... - przerwała, widząc spojrzenie Rogacza – Nieważne. Idź i przyszykuj się na bal.

- Nie idę na bal – powiedział, a oczy Stelli przybrały rozmiar golfowych piłek.

- Jak to nie idziesz na bal?!

- A jak to sobie wyobrażasz? Mam tańczyć z tobą i Smarkiem w kółeczku? - zapytał, spoglądając z obrzydzeniem na Ślizgona.

- Jimmy, nie możesz mi tego zrobić! Jesteś mój i masz wobec mnie obowiązki! Nie możesz mnie zostawić w walentynki

- Stella, nie jestem Twoją własnością. Poza tym też nie jestem zachwycony faktem, że Snape się do mnie przyczepił. Wcale tego nie chciałem, jakbyś nie zauważyła – odpowiedział zgryźliwie.

- James?! Jak ty mnie traktujesz? - zapytała ze łzami w oczach – Myślałam, że jesteś inny! - powiedziała i już przymierzała się do tego, aby go spoliczkować, ale Rogacz chwycił ją za nadgarstek.

- Daruj sobie, Stella – powiedział – To koniec – dodał i wraz z wiszącym na jego ramieniu Smarkerusem udał się do wieży Gryfonów. Potter poczuł jakąś dziwną ulgę. To, że przed chwilą rzucił swoją dziewczynę napawało go radością, którą właśnie zburzył Snape, zagadując:

- Jimmy, jesteś taki przystojny! - okularnik wyglądał właśnie jakby powstrzymywał się od puszczenia pawia – A jaki umięśniony! - zapiszczał Severus, macając ramię Gryfona. 

- Snape, w tej chwili przestań! - powiedział Rogacz, wyrywając swoją rękę z uścisku swojego największego wroga.

- Oczywiście, dla ciebie wszystko, kochanie – powiedział chłopak i już więcej nie tulił się do Rogacza, ale szedł za nim i zachwycał się jego atrakcyjnym wyglądem. W końcu dotarli do portretu Grubej Damy. Snape, zdając sobie sprawę z tego, że James planuje go opuścić, zapytał łzawym tonem:

- Chcesz mnie teraz tak zostawić? Po tym, jak wyznałem ci miłość na oczach całej szkoły? - Potter zastanawiał się, co za kretyn wywinął mu taki numer. Przysiągł sobie, że wyrwie mu wszystkie kończyny, jak tylko dowie się, kim on jest.

- Spokojnie, Snape – powiedział – Tylko się przebiorę i zaraz do ciebie wracam. Razem pójdziemy na bal, okej? - zapytał i nie czekając na odpowiedź, przeszedł przez dziurę pod portretem.

*

Lily Evans postanowiła, że nie nie odpuści Potterowi. Ten chłopak jest coraz gorszy! Jak on mógł podać Severusowi eliksir miłosny? Ruda od razu zorientowała się, że Snape napił się amortencji, dlatego tak dziwnie się zachowywał. Dziewczyna zawsze postrzegała Jamesa jako skończonego idiotę, ale nie spodziewała się, że jest gotów zrobić coś takiego. Nienawidził Severusa tylko dlatego, że był Ślizgonem. To jego sprawa, Evans nie miała na to wpływu. Ale nie musiał manifestować swojej niechęci na każdym kroku. Nie musiał też robić tego, w tak podły sposób, robiąc z Severusa pośmiewisko na oczach wszystkich. Zdenerwowana Lily biegła jak szalona, kiedy przed wejściem do salonu Gryfonów zauważyła swojego najlepszego przyjaciela.

- Lily – zagadnął ją uprzejmie – Powiedz proszę Jamesowi, żeby przebierał się szybciej. - Gryfonka nic nie odpowiedziała, tylko pobiegła do dormitorium Huncwotów. Nie zawracając sobie głowy tak błahymi rzeczami jak pukanie, weszła do środka. W pokoju był tylko James, który właśnie wciągał na siebie czarną koszulkę. Evans trochę speszyła się tym widokiem, ale od razu przypomniała sobie, po co tutaj przyszła i zaczęła swoją tyradę:

- JESTEŚ NAJWIĘKSZYM PALANTEM, JAKI KIEDYKOLWIEK CHODZIŁ PO ZIEMI! NIE MAM POJĘCIA JAK MOŻNA BYĆ AŻ TAK OGRANICZONYM UMYSŁOWO, ŻEBY PONIŻAĆ INNYCH NA OCZACH CAŁEJ SZKOŁY! CO CI TO DAŁO?! JESTEŚ SZCZĘŚLIWSZY, BO SEV WYSZEDŁ NA KRETYNA?! NIE WIEM, CO INNE DZIEWCZYNY W TOBIE WIDZĄ! TROLL GÓRSKI JEST STO RAZY MĄDRZEJSZY OD CIEBIE. OPRÓCZ TE... - nie dane było jej dokończyć, bo James jej przerwał:

- Zanim się zagalopujesz, Evans... Po pierwsze - puka się – Lily tylko prychnęła niczym rozjuszona kotka – Po drugie - czy ty naprawdę uważasz, że zależało mi na tym żeby Smark się do mnie przyczepił?! Dlaczego wszyscy myślą, że to ja? Wierz mi, że też chętnie dowiedziałbym się, kto za tym stoi. Chciałbym pogratulować dowcipnisiowi poczucia humoru – rzekł z sarkazmem. Evans zastanawiała się nad tym, co powiedział rozczochraniec. Po namyśle stwierdziła, że chyba za bardzo pospieszyła się ze swoim osądem. Przecież ta sytuacja była żenująca nie tylko dla Severusa, ale też dla Pottera.

- Jeżeli to wszystko, co chciałaś mi powiedzieć, to lepiej już idź, bo nie zdążysz na bal – powiedział, zerkając na zegarek. Lily posłuchała jego rady, chociaż niespecjalnie zależało jej na tej imprezie. Anne także nie pałała entuzjazmem. Dorcas początkowo wcale nie zamierzała pójść do Hogsmeade. Zmieniła zdanie, kiedy Syriusz zapytał, czy nie zechciałby mu towarzyszyć. Łapa nie chciał ryzykować, zapraszając nieznajomą dziewczynę. Nie chciał trafić na kogoś takiego jak Stella, dlatego zaprosił swoją najlepszą przyjaciółkę. Znał Dorcas od dawna i wiedział, że będą się razem świetnie bawić. Lily zeszła na dół, by dołączyć o przyjaciółek, ale w Sali Wejściowej ich nie znalazła. Zastała tam Filcha, który poinformował ją, że przed chwilą wszyscy, którzy wybierali się do Hogsmeade, opuścili zamek. Dziewczyna prosiła woźnego, żeby pozwolił jej dogonić grupę, ale ten kategorycznie odmówił, prawiąc jej kazania na temat punktualności. Zrezygnowana wróciła do wieży i z ulgą stwierdziła, że Sev chyba znudził się czekaniem na Jamesa. Ruda wprawdzie nie miała wielkiej ochoty, żeby pójść na imprezę, ale zastanawiała się, dlaczego Anne po nią nie przyszła, przecież miały iść razem. Chciały tylko sprawdzić, co takiego wymyślił Dumbledore. Potem planowały wrócić do zamku. Może Loran wybrała się z Remusem? Dlatego nie zwróciła uwagi na nieobecność przyjaciółki. Gdy weszła do Pokoju Wspólnego, zauważyła rozczochrańca, który z zapałem studiował jakiś podręcznik. 

- Pomóc ci? - zapytała. Rogacz spojrzał na nią, jakby właśnie ujrzał profesor McGonagall, robiącą szpagat. Lily też zdziwiła się, że to powiedziała. Czuła wyrzuty sumienia za to, że wcześniej zrobiła mu bezpodstawną awanturę. Nie lubiła go, ale miała wrażenie, że powinna mu to jakoś wynagrodzić. - I tak nie mam nic innego do roboty – powiedziała, siadając na krześle obok niego.

- Eeee... Nie wybierasz się do Hogsmeade?

- Spóźniłam się. Wszyscy już poszli i Filch nie chce mnie puścić – powiedziała. James intensywnie myślał nad tym, co ma teraz zrobić. Mógłby zabrać Evans do wioski, używając jednego z tajemnych przejść Huncwotów. Nie wiedział jednak, czy przyjaciele zgodziliby się na to, by Lily poznała ich sekrety. Nie był też w stanie przewidzieć reakcji Evans. Może poleciałaby na skargę do McGonagall, a ta skonfiskowałaby mapę i pelerynę? Poza tym teraz miał okazję spędzić z nią trochę czasu sam na sam. Na balu na pewno pobiegłaby do przyjaciółek, całkowicie go ignorując. Ten argument ostatecznie utwierdził go w przekonaniu, że powinni zostać w zamku.

- To co? - zapytała dziewczyna

- Dlaczego chcesz mi pomóc? 

- Bo niepotrzebnie na ciebie nakrzyczałam. Potraktuj to jako zadośćuczynienie i zdecyduj się, czy chcesz mojej pomocy, bo zaraz zmienię zdanie – powiedziała na jednym wydechu, krzyżując ręce na piersi.

- Piszę wypracowanie dla Slughorna, więc możesz opowiedzieć mi o składnikach potrzebnych do uwarzenia Eliksiru Słodkiego Snu. - Evansówna zaczęła swój wywód, a James skrzętnie notował każde słowo płynące z jej ust. Lily zainteresowała go tym, o czym opowiadała. Rogacz żałował, że Ślimak nie opowiada o swojej profesji z taką pasją jak jego ukochana. Wtedy jego lekcje byłyby o wiele ciekawsze. Syriusz z pewnością uznałby, że jego najlepszy przyjaciel słuchałby Evans z takim samym zapałem nawet wtedy, gdyby ta opowiadała o wadach i zaletach papieru toaletowego.

- Nie uważasz, że to dziwne? - zapytał James, kiedy zapisał w całości zwój pergaminu.

- Niby co? - spojrzała na niego zdumiona

- To, że spędzamy razem święto zakochanych – wyszczerzył się do niej, a ona przewróciła oczami.

- Powinieneś je spędzać ze swoją dziewczyną – stwierdziła.

- Nie mam dziewczyny. 

- A Stella? - wszyscy w szkole wiedzieli o tym, że Potter związał się z Krukonką, bo często można było spotkać ich całujących się w zakamarkach szkolnych korytarzy.

- Rozstaliśmy się – oznajmił. Gryfonka nic więcej nie powiedziała. Wzięła do ręki wypracowanie kolegi. Wolała się upewnić, czy przypadkiem nie zrobił jakichś błędów. - Lily, mogę cię o coś spytać? - zagadnął okularnik.

- Możesz pod warunkiem, że nie będziesz chciał się ze mną umówić – powiedziała, patrząc na niego znad trzymanego w dłoniach pergaminu.

- Spodobał ci się mój urodzinowy prezent? - zapytał, uśmiechając się do swojej towarzyszki. 

- Nie przeginaj, Potter – powiedziała i oddawszy mu wypracowanie, udała się do swojego dormitorium.