XXX. Nie tak miało być

Witajcie!
Przychodzimy z następnym rozdziałem. Wiemy, że ostatnie rozdziały mocno skupiają się na wątku Jamesa i Lily, ale obiecujemy, że następne będą mówiły o naszych innych bohaterach. Chciałyśmy po prostu coś ruszyć w ich kierunku :)
Bez zbędnego komentarza, bo nie jesteśmy w tym dobre, zapraszamy na dalszą część historii.
Życzymy Wam przyjemnie spędzonego czasu z Huncwotami! :) ~ Łapa i Rogacz

*

Pani Pomfrey miała wieloletnie doświadczenie w pracy szkolnej pielęgniarki. Widziała już różne rzeczy – znikające kości, wypływający uszami mózg, zęby, które nie przestawały nigdy rosnąć, wymiotowanie dziwnymi przedmiotami –  ale to, czego świadkiem była dzisiaj, przeszło jakiekolwiek granice rozsądku i magii, a biedna kobieta nie wiedziała, w co włożyć ręce. Od rana na każdej przerwie odwiedzały ją młode czarownice, które były przekonane, że są poważnie chore. Uczennice były roztrzęsione, płakały i prosiły pielęgniarkę, aby obiecała im, że je od tego uwolni. Biedna kobieta była zdezorientowana i nie miała pojęcia, co stało się z dziewczętami. Do całej sprawy podchodziła jednak bardzo poważnie, uznała, że cała żeńska część zamku nie mogła zmówić się przeciwko niej i być może faktycznie ma do czynienia z jakąś tajemniczą chorobą. Dlatego też dokładnie przepytywała swoje pacjentki, co im dolega, te najbardziej roztrzęsione położyła nawet do szpitalnego łóżka i podała im eliksiry uspokajające, ale to i tak na niewiele się zdało. Dziewczęta nadal histeryzowały i przez to nie do końca były w stanie powiedzieć poczciwej kobiecie, co tak właściwie jest nie tak. Biedna pielęgniarka powoli zaczynała tracić cierpliwość i obiecała sobie, że jeśli cała sytuacja nie minie przed popołudniem, będzie zmuszona poprosić o pomoc profesora Dumbledore’a.

Z łazienki dziewczyn wydobywał się jakiś dziwny dźwięk. Dziwny, bo właściwie nie wiadomo, czy bardziej przypominał jęk, wrzask, pisk, a może ryk, czy był też połączeniem wszystkiego. Dziwny, bo nie należał, tak jak wszyscy myśleli, do Jęczącej Marty. Autorkami tego zamieszenia były dwie Puchonki z trzeciego roku. Przyjaciółki, jak miały w zwyczaju, na przerwie udały się do toalety, by poprawić swoje misternie układane fryzury. Kiedy spojrzały w lustro, krzyknęły przerażone, bo ich twarze pokryte były bulwami, które kształtem przypominały małe ziemniaki. Oprócz tego bulwy te dygotały i błyskały jakimś niezdrowym zielono-fioletowym światłem. Młode Puchonki były przekonane, że to bulwoza światłowa, straszna choroba, która dotykała młode dziewczęta. Czytały o niej w ostatnim numerze „Czarującej Czarownicy”. Wiedziały, że jeżeli szybko nie zostanie wyleczona, skutki będą opłakane, a ich twarze na zawsze będą ozdobione plackowatymi bliznami – pozostałościami po tych okropnych bulwach, dlatego też najszybciej, jak potrafiły, pobiegły do skrzydła szpitalnego, upatrując w pani  Pomfrey jedyny ratunek dla ich ślicznych, młodych twarzyczek.

Całą sytuację – zresztą już nie pierwszy raz – obserwowało trzech Gryfonów, pokładając się ze śmiechu. Przyjaciele ukryli się w jednej z wnęk korytarza,  z której mieli doskonały widok na damską toaletę. To właśnie oni byli sprawcami zamieszania i dziwnej choroby, która położyła się plagą w szkolnych murach. James pokazał przyjaciołom pewne zaklęcie, którego jeszcze za dzieciaka używał, kiedy chciał podokuczać Ellie. Huncwoci, pomimo początkowych oporów Lunatyka, postanowili wykorzystać czar, żeby trochę poużywać sobie na koleżankach, więc zaczarowali lustra w taki sposób, żeby pokazywały dziwne i obrzydliwe choroby skóry twarzy każdemu, kto w nie spojrzy. Stwierdzili, zresztą słusznie, że ich koleżanki będą tak zaabsorbowane swoim wyglądem, że nawet nie zauważą, że jest on spowodowany zwykłymi czarami. Naiwność dziewcząt dostarczyła chłopakom niezłej rozrywki, zwłaszcza kiedy te jak oparzone biegały do skrzydła szpitalnego, a pani Pomfrey nie wiedziała, co im dolega. A wystarczyło dotknąć swojej twarzy…

Rogacz był pomysłodawcą tego kawału, chociaż… wcale nie było mu do śmiechu. W normalnych okolicznościach pewnie sam śmiałby się jak głupi, tak jak chłopacy, ale okoliczności od dawna nie były normalne i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Teraz, kiedy emocje po śmierci ojca trochę opadły, a przynajmniej opaść powinny, poczuł, że coś jest nie tak. Sam do końca nie wiedział co, ale był przekonany, że coś się zmieniło, że on sam też się zmienił. Próbował jednak wmówić sobie, że wszystko jest okej, dlatego powiedział chłopakom o pomyśle z zaczarowanym lustrem i razem z nimi wcielił ten pomysł w życie. Teraz, kryjąc się we wnęce obok toalet, udawał, jak bardzo śmieszy go jego autorski żart, udawał, że wszystko jest po staremu, a po staremu nie układało się już nic. I wcale nie chodziło tylko o śmierć Charlusa, Rogatemu brakowało także Glizdogona.

*

Peter w tym czasie leżał w swoim łóżku i bezmyślnie gapił się na baldachim. Powiedział Slughornowi, że nie czuje się najlepiej, więc nauczyciel wspaniałomyślnie zwolnił swojego ucznia z zajęć. Swoją drogą, Glizdek wcale nie okłamał profesora, naprawdę czuł się podle, nie chodziło jednak o żadne dolegliwości fizyczne, które wykluczałyby udział w lekcji eliksirów. Pettegrew czuł się źle, bo sam nie wiedział, co myśleć ani co robić. Czuł, że nadchodzi w jego życiu taki moment, w którym będzie musiał dokonać wyboru i ta myśl wcale go nie pocieszała. Informacja o śmierci pana Pottera była dla niego dużym zaskoczeniem. Zupełnie nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Wiedział, że misje aurorów są niebezpieczne, wszyscy ciągle to powtarzali, ale myślał, że to tylko zwykłe gadanie. Teraz, kiedy okazało się, że ojciec jego kumpla zginął w trakcie misji, wiedział, że prawda jest inna, bardziej mroczna. Ojciec kumpla… No właśnie, czy to dobre słowo? Czy Peter mógł nazywać jeszcze Lunatyka, Łapę i Rogacza swoimi kumplami? Ostatnio w ogóle ze sobą nie rozmawiali. Poza tym wiedział, co o nim mówili i miał o to żal. Jak mogli tak perfidnie udawać przyjaźń? I dlaczego za jego plecami mówili takie przykre rzeczy? Nie mieli odwagi powiedzieć mu tego w twarz?! Tchórze! Ale dobrze, niech tak będzie, on już wcale ich nie potrzebuje. Nie będzie się przed nimi płaszczył, sam też może wiele osiągnąć, a najlepszym dowodem na to jest jego wspaniała dziewczyna, Kate. To jego wybrała, a nie żadnego z jego niedawnych przyjaciół. Wybrała go, bo był wartościowy. Wybrała go, bo się w nim zakochała i to mu w zupełności wystarczyło, dlatego też cały wolny czas spędzał właśnie z nią i musiał przyznać, że to towarzystwo mu odpowiadało. Kate nie wymagała od niego za wiele, nie musiał robić durnych żartów ani być błyskotliwym. Wystarczyło, że będzie trzymał ją w swoich ramionach. Marywale była wspaniała, była z Glizdogonem, bo chciała z nim być, niczego nie udawała i on sam nie musiał przed nią niczego udawać. Dlatego teraz był już prawie pewien, że jeśli będzie musiał wybierać, postawi na swoją dziewczynę.

W rzeczywistości Kate nie była tak krystalicznie czysta i dobra, jak chciał myśleć Peter. I on sam czasem to dostrzegał. Były momenty, w których jego ukochana opowiadała mu straszne rzeczy, zdarzało się, że nazywała Lily szlamą, ale Peter nie zwracał na to uwagi, a przynajmniej nie chciał zwracać. W takich momentach powtarzał sobie, że nastają mroczne czasy i nie można się dziwić, że mrok znajduje swoje odbicie w ich życiu.

*

Lily siedziała w klasie profesora Binnsa i czekała na Dorcas, która zawsze zajmowała miejsce obok swojej rudej przyjaciółki. Zazwyczaj też dziewczyny wybierały się na te zajęcia razem, dzisiaj jednak Evans musiała zrezygnować z towarzystwa Meadows, bo ta zaraz po śniadaniu zniknęła na błoniach razem z Danem. Loran także opuściła dzisiaj Rudą, bo wpadła na pomysł, jak odnaleźć znikającą książkę i tym samym udobruchać przyjaciółkę. Obiecała jej, że spotkają się na zajęciach z historii magii i pobiegła do dormitorium. Lily siedziała zatem sama i pozwalała odpłynąć sowim myślom w stronę, która jeszcze do niedawna była strefą zakazaną. Teraz jednak nie zwracała na to uwagi, przeciwnie, choć wstyd jej było przyznać się przed samą sobą, to myśli o Rogaczu sprawiały jej przyjemność. Nawet teraz, kiedy jej rozmyślania wcale nie były wesołe. Nie zmieniało to jednak faktu, że dziewczyna myślała o Jamesie nie w kategoriach wroga i wkurzającego typa, który nie daje jej spokoju, ale myślała o nim jak o przyjacielu. Tak, Lily Evans stwierdziła, że Potter byłby dobrym kumplem.

Ta dziwna zmiana w jej zachowaniu zastanawiała ją samą, ale stwierdziła, że póki co nie zamierza tego analizować, gdyż ma ważniejsze sprawy na głowie. I jedną z nich było to, jak pomóc Rogaczowi. Tak, Panna Prefekt miała nową misję – pomóc Potterowi. Po pierwsze chciała go przeprosić za swoje awanturę, jaką mu urządziła po przyjęciu u Ślimaka, a po drugie chciała z nim po prostu porozmawiać, chciała wiedzieć, jak on się czuje i jak sobie radzi. Tylko, o zgrozo, Potter wcale nie miał ochoty na rozmowy z Evans. Wcale nie było tak, że przestał ją kochać czy lubić. O nie. On po prostu nie był gotowy na rozmowę z kimkolwiek. Wiedział, że jeszcze nie nadszedł ten moment, by mówić o tym, co czuje po śmierci ojca. Lily zastanawiała się, co zrobić, żeby James zechciał zamienić z nią kilka słów na osobności. Zdawała sobie sprawę, że nie może po prostu poprosić go o rozmowę, bo odmówi. Czuła, że celowo jej unika… Może powinna wlepić mu szlaban? W końcu była prefektem i miała do tego pełne prawo. Nie lubiła nadużywać swojej władzy i w zasadzie nigdy tego nie robiła, ale teraz miała takie szlachetne intencje, więc może warto by spróbować? Gdy zastanowiła się nad tym trochę bardziej, stwierdziła, że to bez sensu. Potter ciągle chodził z Blackiem i Lupinem, jeżeli coś kombinował, robił  to razem z kumplami. Gdyby przyłapała ich na kolejnym kawale, musiałaby ukarać całą trójkę, a przecież nie o to jej chodziło. Chciała porozmawiać z Rogaczem sam na sam i musiała znaleźć jakiś sposób. Czyżby Lily Evans właśnie kombinowała, co zrobić, żeby umówić się z Rogatym? Świat chyba stanął na głowie…

Rozmyślania Lily przerwał ktoś, kto ciężko usiadł na krześle obok niej. Ruda przestała myśleć o właścicielu orzechowych tęczówek i zagadnęła:

- No, Meadowes, myślałam, że… - spojrzała w stronę przyjaciółki i zamarła, bo obok niej wcale nie usiadła Dor, tylko… Snape. Ruda spojrzała na niego najpierw ze zdziwieniem, a później z odrazą, co nie umknęło uwadze Rogacza, i zaraz po tym przysunęła się jak najbliżej ściany. Chwilę później do klasy weszła Dorcas, a za nią Anne ze znikającą książką w ręku. Posłały przyjaciółce zdziwione spojrzenie i zajęły wolne miejsce za Blackiem i Potterem. W klasie nagle pojawił się profesor Binns, który bez zbędnych ceregieli zaczął prowadzić swój nudny monolog. Evans jednak wydawała się być bardzo zaciekawiona wykładem o wojnie goblinów z XIV w. Była tak pochłonięta opowieścią profesora, że nie zauważyła kawałka pergaminu, który jej towarzysz z ławki położył obok jej kałamarza. Na koniec lekcji, kiedy pakowała książki, strąciła ten świstek na ziemię i niby niechcący przydeptała obcasem buta. Pergamin w zderzeniu z obuwiem nie miał szans, pokruszył się na drobne kawałki i Snape już wiedział, że popełnił błąd.

*

Black siedział w Wielkiej Sali i grzebał widelcem w talerzu, na którym leżały pieczone ziemniaki i kawałek udka z indyka. Jego myśli zaprzątała pewna delikatna sprawa, którą nie do końca wiedział, jak ugryźć. Z jednej strony czuł, że minęło już dość czasu, żeby spytać Rogacza o jego ojca, a z drugiej zastanawiał się, co zrobić, żeby jego kumpel nie pomyślał, że Black ma do niego pretensje i żal.  Zastanawiał się, czy powinien spytać o to teraz, kiedy wszyscy na nich patrzą czy może poczekać na odpowiedni moment i poruszyć tę kwestię, kiedy będą w bardziej kameralnym gronie. Nie wiedział jednak, czy taki moment nastąpi, bo od śmierci ojca, James robił wszystko, żeby przebywać wśród ludzi. Rozmyślania Łapy przerwał w końcu Potter:

- Co cię tak gryzie, Łapciu? Czyżbyś miał na oku jakąś nową dziewczynę?

- Co? – zapytał bezmyślnie – Nie. Właściwie, chciałem cię o coś zapytać – powiedział, nim zdążył pomyśleć nas sensem wypowiedzianych słów.

- Wal śmiało – powiedział Rogaty.

- James… Nie zrozum mnie źle… Eee. Nie mam żalu ani nic… Tylko… No… Czemu mi nie powiedziałeś o swoim tacie? To znaczy, no wiesz, chciałbym być na jego pogrzebie. W końcu był dla mnie jak ojciec. – słowa Blacka, sprawiły, że Potter na chwilę zapomniał, jak używa się języka. Dopiero słowa przyjaciela uświadomiły mu, że faktycznie tak było. Nie powiedział nikomu o tym, co się stało. Nie pomyślał wcale, że śmierć Charlusa była nie tylko jego stratą.

- Łapo… wybacz, nie pomyślałem o tym. Wszystko działo się tak szybko… A ja nie do końca logicznie wtedy myślałem… W święta przyjedziesz do nas, wtedy  pójdziemy na cmentarz. – na te słowa Syriusz smutno uśmiechnął się do swojego przyjaciela, bo właściwie, co miał mu odpowiedzieć? Chciał zagadnąć Jamesa o dzisiejszy trening quidditcha, żeby trochę rozładować sytuację, ale nie zdążył tego zrobić, bo Potter znów do niego zagadnął:

- Właściwie to ja też mam do ciebie pytanie – powiedział szybko, widocznie on też chciał zmienić temat. – O co chodzi z Lily i Smarkiem? – serce Syriusza na chwilę zamarło. Miał nadzieję, że Rogaty nie zauważy, że Ruda traktuje Snape’a inaczej. Kiedy tylko dowiedział się o całej akcji w lochach, przysiągł sobie, że James nie może się o tym dowiedzieć. Zresztą nie tylko on tak myślał, podobnego zdania był także Luniek… Obaj stwierdzili, że lepiej nic nie mówić przyjacielowi, bo nie wiadomo, jak on teraz zareaguje. W końcu chodziło o Lily, a w jej przypadku Rogacz nie potrafił myśleć logicznie. Zresztą… od śmierci ojca nie tylko jego działanie względem Evans było nielogiczne, dlatego Huncwoci zadecydowali, żeby na razie nic nie mówić Potterowi. Na ten pomysł ochoczo przystały także dziewczyny, zatem Black przybrał najbardziej obojętny wyraz twarzy, na jaki było go teraz stać i wypalił:

- A co ma być?

- Nie mów, że nie widziałeś, jak Evans potraktowała go dzisiaj u Binnsa, zresztą to nie jest normalne, że Smark usiadł koło niej i… - zaczął wyliczać rozczochraniec, ale jego najlepszy przyjaciel mu przerwał:

- To chyba nic dziwnego, Lilka nie gada z nim od czasu, kiedy, delikatnie mówiąc, niekulturalnie się do niej odezwał…

- Łapo, tu nie chodzi o to, że ona z nim nie gada. Ona go poniża i posyła mu wrogie spojrzenia. To do niej niepodobne. – rzucił tonem znawcy zachowania Lily Evans – Wcześniej po prostu udawała, że go nie ma.

- Rogaty, jeszcze chwila i uwierzę, że żal ci Smarka. Będziesz teraz robił za obrońcę uciśnionych? – zapytał Black. – Chyba powinieneś się cieszyć, że Ruda nie chce znać tego kretyna?

- Mam gdzieś Smarka! – żachnął się Gryfon – Chodzi mi tylko o Evans. Coś się stało i moja w tym głowa, żeby dowiedzieć się co.

Black postanowił już w żaden sposób nie komentować poczynań jego kumpla. Twierdził, że o całej sprawie wiedzą tylko Luniek, dziewczyny i Smark. O Remusa i Gryfonki mógł być spokojny, nikt z nich nie piśnie ani słówkiem. Jeżeli chodzi o Snape’a, to Syriusz był przekonany, że James nie wpadnie na pomysł, żeby zapytać go o to, co się wydarzyło. Zresztą nawet gdyby to zrobił, Smarkerus musiałby być samobójcą, żeby się przyznać do swoich niecnych uczynków. I choć Łapa mógłby przypisać znienawidzonemu koledze wiele negatywnych cech, nie posądzał go o skłonności autodestrukcyjne. Uznał zatem, że nie ma czym się przejmować, bo śledztwo Rogacza umrze śmiercią naturalną.

*

Syriusz i James przechodzili właśnie przez dziurę pod portretem Grubej Damy. Na twarzach przyjaciół malowały się uśmiechy. Co ważne, szczególnie w przypadku tego drugiego, były one autentyczne i niewymuszone. Przyczyną radości owych młodzieńców był trening qudditcha, na który właśnie zmierzali. Bardzo im tego brakowało. Mieli wrażenie, że od ostatniego razu, kiedy dosiadali swoich mioteł, minęły całe wieki. I właściwie prawie tak było. Przez ostatnie wypadki, Gryfoni trochę zaniedbali ćwiczenia, bo jak trenować bez najważniejszego zawodnika? Teraz jednak życie Jamesa powoli wracało do normalności, dlatego też zarządził pierwszy po przerwie trening quidditcha. Miał nadzieję, że gra w jego ulubioną dyscyplinę sprawi, że trochę odetchnie. Zapomni o przykrych doświadczeniach i będzie mógł skupić się na tym przyjemnym uczuciu, które zawsze, ilekroć tylko odrywał stopy od ziemi, ogarniało go całego i dawało poczucie satysfakcji i sukcesu. Nie mógł już doczekać się, kiedy wsiądzie na swoją miotłę i odda się temu, co tak bardzo kocha, a potem znów odniesie sukces – zaciśnie palce na małej złotej piłeczce, prowadząc tym samym całą drużynę do zwycięstwa. Pozytywny nastrój Rogatego sprawił, że to on nadawał tempo wędrówce prowadzącej na boiska quidditcha. Chłopak niemalże biegł i Black cieszył się w duchu, że ma dobrą kondycję, inaczej miałby spore problemy z dotrzymaniem kroku swojemu kumplowi.  Po krótkiej chwili intensywnego marszu, panowie dotarli w końcu do celu. Jak się okazało, byli pierwsi. Szybko przebrali się w swoje sportowe szaty i z racji, że nie pozostało im nic innego, czekali na resztę drużyny. Pozostali zawodnicy pojawili się po chwili. Oni także nie mogli doczekać się dzisiejszego treningu. Każdy gracz powiedział Jamesowi, że dobrze go widzieć. Potem wszyscy założyli sportowe stroje i wyszli na boisko. No i… zaczęło się.

Każdy z graczy dosiadł swojej miotły i oderwał stopy od ziemi. Radość latania po tej krótkiej, ale jednak, przerwie była zbyt duża, by od razu zająć swoje pozycje i po prostu zająć się grą, więc każdy zawodnik zaczął zataczać zamaszyste kółka nad stadionem, poddając się temu obezwładniającemu uczuciu wolności. Również Potter zrobił podobnie. Zaczął okrążać boisko, delektując się chwilą, na którą tak czekał. W końcu jednak przyszło opamiętanie. Nie można było zajmować boiska w nieskończoność i trzeba było wreszcie zająć swoje pozycje. James latał między graczami, co jakiś czas ich instruując. W końcu jednak dostał znak od Blacka, że ten wypuszcza złoty znicz. Rogaty pozwolił odlecieć małej piłeczce tylko po to, by za chwilę ją znaleźć i schwytać. Szukający ponownie zataczał kółka, próbując znaleźć złoty znicz. Jednak piłeczka, przynajmniej chwilowo, się gdzieś ulotniła, bo Potter nie potrafił jej dostrzec. Mecz trwał w najlepsze. Ścigający podawali sobie kafla, raz po raz przerzucając go przez obręcze, których dzielnie bronił Syriusz. Trening trwał dobre czterdzieści minut, a Rogacz dalej nie złapał piłeczki. Ba! Nawet ani razu jej nie dostrzegł. Ta sytuacja powoli potęgowała w nim frustrację i sprawiała, że chłopak przestał cieszyć się treningiem. Po kolejnych piętnastu minutach bezowocnego poszukiwania, James przestał zastanawiać się nad tym, co robi i zaczął latać na oślep, co nie uszło uwadze pozostałych zawodników. Syriusz zostawił pętle, których tak zaciekle bronił i podleciał do swojego przyjaciela z pytaniem:

- Rogaty, co ty robisz?! Zaraz zwalisz kogoś z miotły. Nie potrzebujemy kontuzji!

- Szukam znicza. Lepiej zajmij pozycję, Łapo. – warknął James, wykręcając jakiś dziwny piruet. Chłopak dalej latał, jakby pierwszy raz siedział na miotle. Podlatywał blisko innych zawodników, szarpał za trzon miotły, sprawiając, że jego koledzy najczęściej po takiej akcji obrywali od niego cios z bara, po czym nagle odlatywał na przeciwległy koniec boiska. Po kilku takich akcjach jego koledzy z drużyny już chcieli wnieść protest i zakończyć trening, kiedy James nagle przyspieszył, a jego miotła odzyskała płynność lotu. Dla wszystkich stało się jasne, że chłopak dostrzegł w końcu złotą piłeczkę i faktycznie tak było. Złoty znicz trzepotał skrzydełkami gdzieś obok łydki Meadowes, która teraz leciała nisko nad ziemią. Potter odzyskał dawną radość i pewność siebie i pomknął w kierunku koleżanki. Już czuł smagnięcie skrzydełek na swoich palach, kiedy nagle przed oczami stanęła mu… jego matka informująca go o śmierci ojca. Potem zobaczył martwe ciało Charlusa, a potem… czuł jak się z czymś zderza. I nie był to na pewno złoty znicz.

Jak się okazało, Rogacz z całym impetem wleciał w Dorcas, niemalże zwalając zdezorientowaną dziewczynę z miotły. Przed upadkiem ochronił ją tylko jej niebywały refleks. James nie do końca wiedział, co się właśnie wydarzyło, ale z całą pewnością stracił zainteresowanie grą. Wybąkał tylko krótkie „przepraszam” w stronę Dor i siedział smętnie na swojej miotle zawieszonej metr nad ziemią. W głowie czuł tępy ból i już chciał zejść z miotły, kiedy podleciał do nich Black. Chłopak schwytał prawą ręką złoty znicz,  który od kilkunastu sekund trzepotał nad lewym uchem Rogacza. Tym samym zakończył trening:

- No, dobra, koniec na dzisiaj. Do szatni, widzimy się w środę! – zawodnicy z ponurymi minami udali się pod prysznice. Nie chcieli mówić tego głośno, ale każdy zdawał sobie sprawę, że tak źle jeszcze nie było. Jeżeli tak będzie wyglądał ich następny mecz, nie mają szans na puchar.

- Meadowes, wszystko okej? – zapytał Łapa.

- Tak, nic mi nie jest – powiedziała Gryfonka, patrząc smutno na Pottera.

- To zjeżdżaj do szatni! – rozkazał jej Syriusz. Jednak ona wcale nie miała zamiaru tego robić. Była przekonana, że Black, mimo umowy, wygadał Rogatemu, co stało się w lochach. Bo jak inaczej wytłumaczyć, że wschodząca gwiazda quidditcha latała dzisiaj jak gumochłon z wodogłowiem? Postanowiła, że tak tego nie zostawi. Po pierwsze, nie tak się umawiali, a po drugie Potter nie może patrzeć na wszystko przez pryzmat Lily. To, co jest między nimi nie może wpływać na wyniki całej drużyny.

- Nie będziesz układał mi życia, Black! Zresztą, jak widać, twoje słowo nic nie znaczy – powiedziała. Chłopak nie do końca wiedział, o co jej chodzi i już miał o to spytać, ale nie było mu to dane, bo Dorcas zwróciła się do Rogacza:

- Potter! Hej, Potter! Mówię do ciebie! – James spojrzał na nią niepewnie, a ona kontynuowała: - Przestań ciągle myśleć o Evans. Snape zachował się jak ostatni gargulec, kiedy zaatakował ją w lochach, ale czego można spodziewać się po śmierciożercy? To jednak nie znaczy, że… - Oczy Rogacza zaczęły teraz wielkością przypominać kafle, Black natomiast próbował posyłać Dor sekretne znaki, żeby się zamknęła, bo jego kumpel nie ma o niczym pojęcia, ale ta nie zwracała na to uwagi, tylko kontynuowała: - Lily to duża dziewczynka i na pewno da sobie radę. A przez was cierpi cała drużyna.

Potter nie potrzebował wiedzieć już nic więcej. Zeskoczył z miotły i dziarskim krokiem udał się do szatni. Syriusz natomiast zwrócił się do koleżanki:

- Jesteś kretynką, Dor. On nie miał o niczym pojęcia. – powiedział i zostawiając osłupiałą dziewczyną na boisku, pobiegł za przyjacielem.

*

Potter leżał na swoim łóżku, gdzie udał się zaraz po treningu. Nie miał ochoty rozmawiać z nikim. Przyjaciołom powiedział, że idzie spać. W rzeczywistości od kilku już godzin leżał i próbował w jakikolwiek sposób ogarnąć to, co wydarzyło się kilka chwil temu. Po pierwsze starał się zrozumieć, co stało się z nim samym. Zastanawiał się, co spowodowało, że grał, nie oszukujmy się, beznadziejnie. Nigdy wcześniej mu się to nie zdarzało. Zawsze, odkąd pamiętał, latanie było tą dziedziną, w której nie miał sobie równych. Dzisiaj jednak latał jak jakiś podlotek… Albo mugolak, którego przypadkiem wsadzono na miotłę. Musiał przyznać sam przed sobą, że wcale nie radzi sobie ze śmiercią ojca tak, jakby tego chciał. Widział, że w ostatnim czasie wszystko jest inaczej, wszystko jest nie tak. Ale on nie do końca wiedział, co mógłby zrobić, żeby to zmienić. Zastanawiał się tylko czy ten dziwny stan kiedyś przeminie.

Nie tylko to zaprzątało jego myśli. Po raz kolejny  analizował to, co powiedziała mu Dorcas. Snape zaatakował Lily w lochach. Zatem było coś na rzeczy. Wcale mu się nie przywidziało, że Evans zachowuje się dziwnie. Snape coś jej zrobił, nie wiedział tylko co, ale podejrzewał go o najgorsze.  Wiedział, że Smarkerus to podejrzany typ, któremu wiele można  zarzucić i James nie miał ku temu żadnych wątpliwości. Zwłaszcza po tym, kiedy sam został zaatakowany przez Ślizgona. Teraz jednak nie miał już żadnych wątpliwości. Dorcas nazwała go przecież śmierciożercą. Severus był zatem na usługach Voldemorta i jego popleczników… Był taki sam, jak ludzie, którzy zabili jego ojca… A co jeśli Snape próbował zrobić to samo z Lily? James czuł narastający w nim gniew. Miał ochotę wybiec z dormitorium i iść udusić Smarkerusa gołymi rękami. Jak on mógł? Jak mógł dotykać Lily? Po tym wszystkim, co jej zrobił? Po tym jak przez tyle lat nazywał się jej przyjacielem. Jak on mógł siadać obok niej na historii magii?! Potter poruszył się niebezpiecznie na łóżku i już prawie wstał, żeby iść rozprawić się ze Smarkiem, ale zdał sobie sprawę, że jego przyjaciele zaraz go przed tym powstrzymają. I wiedział, że w takim przypadku mieliby całkowitą rację. Działanie w afekcie niczego nie rozwiąże, a tylko przysporzy mu kłopotów. Niby jak miałby wytłumaczyć atak na Smarka nauczycielom? Przecież był nieobecny, kiedy ten incydent miał miejsce. Rogacz wziął trzy głębokie wdechy, żeby trochę się uspokoić. W duchu obiecał sobie, że wcale nie zamierza odpuszczać Sanpe’owi. Przeciwnie, stwierdził, że musi podejść do tego ze spokojem i cierpliwością, przecież zemsta lepiej smakuje na zimno.

Potter zastanawiał się także, czemu przyjaciele nie powiedzieli mu o całej sytuacji. Doskonale zdawał sobie sprawę, że oni o tym wiedzieli. Nie musieli z tym biec do niego od razu, kiedy tylko przyjechał, ale przecież on sam zapytał Syriusza o dziwne zachowanie Rudej, a jego przyjaciel udał, że nic się nie stało. James miał tego dość! Wydawało mu się, że od śmierci jego ojca wszyscy traktują go jak upośledzonego i najlepiej wiedzą, co jest dla niego dobre. Wcale tak nie było! Śmierć Charlusa nie zrobiła z niego chorego umysłowo, mógł przecież sam decydować o sobie. Jeżeli o coś pytał, to znaczy, że chciał znać prawdę, nawet jeśli byłaby ona bolesna. Miał dość, że ciągle wszyscy decydują za niego. I czuł, że musi coś z tym zrobić. Wiedział, że czeka go trudna rozmowa z przyjaciółmi, ale wiedział, że nie zrobi tego dzisiaj, bo najzwyczajniej w świecie nie miał na to siły. Czuł, że najpierw sam musi poukładać to, co dzieje się w jego głowie i w sercu. Nieco pocieszony tą myślą, przymknął oczy i spróbował zasnąć.

*

Lily Evans siedziała na kanapie w Pokoju Wspólnym Gryfonów i wpatrywała się w dogasający w kominku płomień. Jej koleżanki z dormitorium już dawno spały. A ona nie mogła znaleźć sobie miejsca. Kiedy Dorcas oznajmiła jej, że powiedziała Jamesowi o zajściu w lochach, Evans nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Najpierw czekała, aż Potter przyjdzie do niej z awanturą. Była prawie przekonana, że naskoczy na nią i zacznie jej wypominać, że nic mu nie powiedziała, ale tak się jednak nie stało. Cały wieczór Gryfon spędził w swoim dormitorium, nie rozmawiał z nikim, nawet z Syriuszem i Remusem. W tej sytuacji Evans zastanawiała się, co powinna zrobić. Czuła, że musi z nim porozmawiać. Po pierwsze – chciała dać mu do zrozumienia, że może na nią liczyć po tym wszystkim, co mu się przytrafiło. Tak, jakkolwiek głupio to brzmi, Lily Evans zamierzała oferować Jamesowi Potterowi swoją przyjaźń. Po drugie – chciała mu wyjaśnić, dlaczego nikt nie powiedział mu o całej sytuacji ze Snapem. Czuła, że powinna mu wyjaśnić, że nikt z nich nie chciał mu dokładać trosk. Tylko jak miała to zrobić? Potter nie rozmawiał praktycznie z nikim, a z nią już w szczególności. Jej rozmyślania przerwały kroki dochodzące z sypialni chłopaków. Po chwili w Pokoju Wspólnym zmaterializował się Rogacz. Chłopak jednak zdawał się nie zauważyć siedzącej na kanapie Lily. Nie zważając na nic, przeszedł przez dziurę pod portretem. Dziwne zachowanie Gryfona zaintrygowała Rudą. Stwierdziła, że samotne szwendanie się nocą po zamku zupełnie do niego nie pasuje. Nie chodzi o to, żeby Rogaty specjalnie umiłował regulamin, ale nigdy nie chodził na samotne nocne przechadzki po zamku. Zawsze podczas takich eskapad towarzyszyli mu kumple. Evans, niewiele myśląc, postanowiła pójść za nim. Przeszła przez dziurę pod portretem i zaczęła śledzić swojego kolegę. Ucieszyła się w duchu, że nie zabrał ze sobą swojej magicznej peleryny, ale zaraz zreflektowała się, że to jest co najmniej dziwaczne. Nie miała czasu dłużej się nad tym zastanawiać, bo Rogacz skręcił w jeden z ciasnych korytarzy. Lily najciszej, jak potrafiła, poszła za nim. Szła niepewnie przy samej ścianie, próbując pozostać niezauważoną. Właściwie nie wiedziała, dlaczego to robiła. Przecież nie chodziło jej o zwykłe szpiegowanie. Nie chciała złapać Pottera na gorącym uczynku. Chciała z nim porozmawiać, a zachowywała się jak jakaś napalona małolata śledząca obiekt swych westchnień. Czuła się głupio, ale nie wiedząc czemu, nie potrafiła przestać.

- Evans, długo zamierzasz mnie jeszcze śledzić? – zapytał Potter, zatrzymując się nagle. Nadal jednak stał odwrócony do niej plecami. Nie tak miało być! Wyszła na kompletną idiotkę. Stwierdziła, że przed całkowitą kompromitacją może ocalić ją jedynie szczerość.

- James, to nie tak… - zaczęła koślawo – Ja tylko chciałam z tobą porozmawiać. – powiedziała w końcu.

- Okej, rozmawiajmy – powiedział i w końcu odwrócił się w jej stronę. Nadal jednak nie patrzył jej w oczy.

- Tutaj?  - spytała, rozglądając się niepewnie. Zrezygnowany chłopak otworzył jakieś drzwi i przepuścił swoją towarzyszkę przodem i sam podążył za nią. Znajdowali się teraz w jakiejś ciasnej sali, w której pewnie kilka lat temu odbywały się zajęcia, bo wciąż stały w niej zakurzone szkolne ławki. Potter oparł się o jedną z nich i wyczekująco spojrzał na dziewczynę. Ona jednak milczała, więc w końcu sam zagaił:

- To o czym chciałaś ze mną rozmawiać, Evans? – wciąż wyjątkowo zainteresowany był czubkami swoich butów.

- James…  Chciałam ci tylko powiedzieć, że po pierwsze możesz na mnie liczyć. Jeśli chcesz z kimś pogadać, to ja chętnie posłucham – zaczęła, ale chłopak nie reagował na jej słowa, dlatego kontynuowała: – Nie miej nam za złe, że nie powiedzieliśmy ci o tym, co stało się w lochach. Zresztą nie było aż tak źle… Wspólnie stwierdziliśmy, że w zaistniałej sytuacji nie będziemy dokładać ci zmartwień i…

- Jasne! – wykrzyknął Potter, zaskakując swoim zachowaniem Lily – Wszyscy wiedzą, co jest dla mnie najlepsze, nie? Biedny Potter stracił tatusia, dlatego musimy obchodzić się z nim jak z jajkiem. Nic nie wiecie! Nie wiecie, jak się czuję ani co myślę, a wszyscy chcecie mi matkować! Odpuśćcie sobie, bo nie macie pojęcia, jak to jest!!!  Nie wiecie, jak to jest stracić najlepszego przyjaciela, największy autorytet i po prostu ojca. Nie wiecie, jak to jest stracić najbliższą ci osobę, która wszystkiego cię uczyła i której wszystko zawdzięczasz. Myślisz, że kto mnie nauczył tak latać? Mój ojciec. I jak mam się czuć, kiedy wiem, że już nigdy nie będzie ze mnie dumny? Co mam robić, kiedy wiem, że nie doczeka chwili, w której skończę szkołę i założę rodzinę? Co mam myśleć, kiedy wiem, że zginął tylko dlatego, że jakiś debil ma fisia na punkcie czystości krwi i zabija wszystkich, którzy mu się sprzeciwią? No jak, Evans? Przecież wiesz, co dla mnie najlepsze, nie? – zapytał na jednym wdechu, a w jego oczach zalśniły łzy, które po chwili spłynęły po jego policzkach. Stwierdził, że nie będzie się z tym ukrywał. Miał już dość udawania, jak świetnie się czuje.

Ten nagły wybuch złości u Rogacza wprawił Lily w osłupienie. Dopiero teraz zrozumiała, jak wielką gafę popełniła, a raczej wszyscy popełnili. James miał rację. Nie mogli go zrozumieć, bo nigdy nie przeżyli czegoś takiego. Evans nie za bardzo wiedziała, co powinna zrobić w zaistniałej sytuacji. Wiedziała tylko, że żal jej stojącego przed nią chłopaka. Czuła, że musi zrobić coś, by smutek w orzechowych tęczówkach zniknął. Niewiele myśląc, podeszła do Rogacza i zarzucając mu ręce na szyję, przytuliła go. Potter wtulił się w nią, oplatając rękoma jej talię. Po krótkiej chwili Lily odsunęła się od chłopaka i uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco. A on, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje, pochylił się nad nią i… musnął swoimi wargami jej usta. Kiedy zorientował się, co właśnie się stało, spodziewał się, że dziewczyna zaraz wymierzy mu siarczysty policzek. Ona tymczasem odpowiedziała jednak na jego pocałunek i jeszcze bardziej przylgnęła do niego. Po chwili, która dla Rogatego była zdecydowanie za krótka, jednak zreflektowała się, co właśnie robi. Używając całej siły woli, odepchnęła chłopaka od siebie i wybiegła z sali. Nie tak miało być – pomyślała kolejny raz tej nocy, wybiegając na korytarz.

Potter tymczasem stał z rozanielonym wyrazem twarzy. Nie do końca wierzył, że to, o czym marzył od tak dawna, właśnie się wydarzyło. Pocałował Lily Evans! A Lily Evans oddała mu pocałunek! Czy może być coś piękniejszego?

Ruda tymczasem biegła przed siebie, chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim dormitorium. Wiedziała, że Potter zaraz podąży jej śladem i będzie żądał wyjaśnień. A co ona miała mu powiedzieć? Sama nie wiedziała, co w nią wstąpiło. Jej dziki pęd przerwało zderzenie z czymś, a raczej z kimś.

- Panna Evans? – zapytała złowieszczo profesor McGonagall – Co pani robi o tej porze sama na korytarzu? Przecież nie pełni pani dyżuru prefekta.

- Ja… - zaczęła niepewnie dziewczyna.

- O, Lily, tutaj jesteś, wszędzie cię szukam – powiedział wesoło, zupełnie nie zwracając uwagi na McGonagall.

- Potter, Evans! Macie szlaban! Jutro o osiemnastej w moim gabinecie, a teraz wracajcie do łóżek. – na słowa pani profesor serce Rogacza wykonało radosnego fikołka.