VII. Operacja "KOT"

Dzień dobry Kochani!

Pozdrawiamy Was z zimnego Pomorza, z naszych domów. Niestety ferie spędzamy we własnym łóżku i przy książkach. Ale dzięki temu mamy więcej czasu dla Was! Wiemy, że się cieszycie :D  

Przepraszamy, że tak późno, ale miałyśmy małe problemy z internetem, czyli... lekko wariował, ale już w porządku.

Dziękujemy bardzo za wszystkie miłe komentarze. A ten rozdział chciałyśmy dedykować kochanej Em w ramach wdzięczności, że od początku nas wspiera ciepłym słowem i pochwałą. Jesteś wielka! Mamy nadzieję, że rozdział się spodoba ;)

Zapraszamy!!! ~ Rogacz i Łapa          

*

                Wszyscy Gryfoni z piątego roku odetchnęli z ulgą, kiedy rozbrzmiał dzwonek kończący ostatnią w dniu dzisiejszym lekcję, jaką była niemiłosiernie nudna historia magii. Ulgę poczuła nawet Lily Evans, która była przecież najpilniejszą uczennicą. Dziewczyna cieszyła się na rozpoczynający się właśnie pierwszy październikowy weekend. Ruda szybko zgarnęła ze stołu książki i pergaminy, zapakowała je do torby, rzuciła krótkie „cześć” w stronę przyjaciółek i prawie pędem wyleciała z klasy. Nie zauważyła nawet, że pewien rozczochrany chłopak posyła jej tęskne spojrzenie. Pani prefekt zmierzała na błonia. Miała spędzić to piątkowe popołudnie ze swoim przyjacielem – Severusem. Nie da się ukryć, że Lily nie mogła się doczekać tego spotkania. Nie, wcale nie była zakochana w Snapie. Traktowała go jak brata, wiedziała, że zawsze może na niego liczyć. Evans zdawała sobie sprawę z tego, że Ślizgon nie cieszy się sympatią jej przyjaciółek, przeciwnie dziewczyny wiecznie go krytykowały. Ruda zawsze powtarzała koleżankom, że powinny lepiej poznać Severusa, ale one nawet nie chciały o tym słyszeć. Chłopak faktycznie mógł wydawać się trochę dziwny, ale wcale taki nie był. Po prostu był typem samotnika. Nie lubił się uzewnętrzniać. Lilka uwielbiała spędzać czas ze Snapem. Wymieniać się z nim uwagami na temat eliksirów, chodzić nad jezioro lub do Hogsmeade, rozmawiać o wszystkim i o niczym. Największą przyjemność sprawiało jej jednak nabijanie się z Pottera i jego bandy. Snape był do tego naprawdę wspaniałym kompanem. Był jedną z tych osób, jeżeli nie jedyną poza Lily, u których Huncwoci nie wzbudzali zachwytu. Ruda czasem obgadywała chłopaków z przyjaciółkami, ale wiedziała, że to nie to samo, co z Severusem, bo Dorcas kochała się w Syriuszu, a Anne bardzo lubiła Remusa. Oczywiście żadna z dziewczyn za nic w świecie nie chciała się do tego przyznać. Ruda szybko pobiegła do dormitorium, zostawiła tam swoją torbę i już zbiegała po schodach, kiedy usłyszała głos, który z pewnością należał do Petera:

- A co jeśli sama nie wyjdzie? Będziemy jej zanosić jedzenie? - chłopak był wyraźnie przerażony.

- Zwariowałeś? - zapytał Syriusz – Jeżeli sama się stamtąd nie wygramoli, to wyciągniemy ją jutro z samego rana. Przez te parę godzin nic jej się nie stanie. Może ten stary charłak da nam w końcu spokój. - Huncwoci wybuchnęli radosnym śmiechem. Umilkli natychmiast, gdy tylko zza rogu wyszła Lilka. Na widok dziewczyny ręka Jamesa od razu powędrowała do jego czupryny.

- Co, Evans? Przyszłaś się ze mną umówić? - zapytał Rogacz, szczerząc zęby.

- Prędzej umówię się z upośledzonym na umyśle trollem – odparowała Gryfonka - Powiedzcie lepiej, co kombinujecie albo dam wam szlaban.

- Powiało grozą – stwierdził Łapa – Niech pani prefekt uważa, bo Luniek zaraz wlepi pani szlaban za bezpodstawne podsłuchiwanie kolegów. Zjeżdżaj stąd, Evans. Zdaje się, że Smarkerus już na ciebie czeka – Syriusz kiwnął głową w stronę Snape'a, stojącego na końcu korytarza. Wściekła Lilka odeszła w stronę swojego przyjaciela, pozostawiając Huncwotów samych sobie.

- Myślicie, że wie, o co chodzi? - zapytał przerażony Glizdogon.

- Glizdek, przestań w końcu panikować – powiedział rozjuszony James – Nawet, jeżeli wie, to nikomu nic nie powie. 

Lily i Severus postanowili skorzystać z prawdopodobnie ostatnich w tym roku promieni słonecznych, toteż udali się nad jezioro. Para przyjaciół rozsiadła się wygodnie pod rozłożystym dębem, który rósł tuż przy brzegu. Pogoda tego dnia była cudowna. Słońce, które jeszcze parę godzin temu wisiało wysoko nad ziemią, mimo tego iż aktualna pora roku do tego nie pasowała, właśnie chyliło się ku zachodowi. Od północy wiał lekki, ciepły wietrzyk, który czynił popołudnie jeszcze przyjemniejszym. Aura bardziej przypominała maj niż październik. Jedynym jesiennym elementem tej scenerii były pojedyncze, spadające na ziemię, pożółkłe już liście dębu. Przyjaciele siedzieli w milczeniu, opierając się o pień starego drzewa. Ta cisza nie przeszkadzała im. Przeciwnie, była kojąca. Chyba tak to już jest, że jeżeli bardzo się kogoś lubi, to nawet wspólne milczenie sprawia przyjemność. Chłopak i dziewczyna w spokoju obserwowali taflę jeziora przyrumienioną dogasającym blaskiem zachodzącego słońca, z której raz za razem wyłaniała się jedna z macek, mieszkającej na dnie toni wodnej, wielkiej ośmiornicy. W końcu jednak tę błogą ciszę przerwał Severus:

- Lily, czy ja mogę cię o coś zapytać? - zaczął jakby niepewnie. Przyjaciółka przyjrzała mu się badawczo, zastanawiając się, o co takiego może mu chodzić. W końcu odparła:

- Oczywiście, przecież wiesz, że nie mam przed tobą żadnych tajemnic. - gdy to powiedziała, na twarzy chłopaka pojawił się wielki uśmiech. Widocznie bardzo zależało mu na tym, aby ta rudowłosa osóbka dzieliła się z nim wszystkimi swoimi tajemnicami.

- Lily, czy ty, no wiesz... - chłopakowi naprawę ciężko było zadać pytanie, które tak bardzo go nurtowało.

- Na dalej, wyduś to z siebie! - Gryfonka wyraźnie była bardzo ciekawa, co też wymyślił jej przyjaciel. 

- Lily, czy ty nagle polubiłaś Pottera? - zapytał na jednym wydechu – A może się w nim zakochałaś? - dodał jakby z wyrzutem. Gdy tylko z jego ust padły te pytania i gdy tylko jego towarzyszka zrozumiała ich sens, zaczęła się serdecznie śmiać. Nie, wróć. Ona zaczęła się chichrać. Śmiała się do tego stopnia, że aż tarzała się po trawie, uderzając pięścią w ziemię. Pojedyncze osoby, które ich mijały, z całą pewnością uznały Lilkę za obłąkaną. Jakieś pierwszoklasistki chciały nawet wezwać  panią Pomfrey, myśląc, że Snape zaatakował swoją kompankę jakimś złowrogim zaklęciem, które wywołuje napad śmiechu. Gdy w końcu dziewczynie udało się opanować, powiedziała:

- Zwariowałeś? Nie lubię go ani trochę, a już na pewno nie jestem w nim zakochana. Sev, skąd w ogóle wziąłeś taki pomysł? - zapytała rozbawiona rudowłosa. Gdy tylko to powiedziała na twarzy Snape'a zagościł wyraz ogromnej ulgi. Mało tego chłopak odetchnął tak głośno, że pewnie sam Dumbledore usłyszał go w swoim gabinecie. Lily jednak zdawała się tego nie zauważyć, bo dalej wyczekiwała odpowiedzi.

- Ostatnio zwracałaś się do niego po imieniu i podobno nawet próbowałaś się z nim umówić! – rzucił chłopak oskarżycielskim tonem.

- Sev, daj spokój. To wszystko było jedną wielką podpuchą. Potter przegrał jakiś głupi zakład i nie mógł się do mnie odzywać, a ja postanowiłam, że utrudnię mu trochę zadanie. Nie martw się, to ostatni chłopak w całym Hogwarcie, który mógłby mi się spodobać. Ale ty chyba nie jesteś zazdrosny, co? - zapytała dla żartu. Snape wziął to pytanie jednak na poważnie i jego twarz przybrała barwę dojrzałego pomidora, co w połączeniu z jego naturalną, ziemistą cerą, wyglądało nieco komicznie.

- Nie – odpowiedział szybko chłopak, po czym pociągnął swoją towarzyszkę za rękaw szaty i ruszył w kierunku Zakazanego Lasu.

Gdy Evans włóczyła się wkoło zamku wraz ze swoim przyjacielem, Huncwoci siedzieli w Pokoju Wspólnym Gryfonów. Tak, to do nich niepodobne, żeby w piątkowe popołudnie przebywali właśnie tam. Oczywiście to wszystko zasługa Lupina, który dbał o edukację swoich kolegów, bowiem każdy z czworga przyjaciół siedział pochylony nad podręcznikiem z transmutacji, pilnie studiując jego stronice i zawzięcie skrobiąc coś na pergaminie. No prawie każdy. Peter niestety nie mógł usiedzieć na miejscu. Ciągłe wzdychał, prychał, jęczał i narzekał na McGonagall, która zadała im wypracowanie na dwa zwoje pergaminu. Oprócz tego chłopak bez przerwy wiercił się w swoim fotelu, pogłębiając tym samym jego wgniecenia.

- Glizdek, ty parchaty gumochłonie! - zagrzmiał Syriusz – Mówiłem ci, żebyś nie żarł tyle słodyczy, bo w końcu nabawisz się owsików - na słowa przyjaciela Peter wydał z siebie coś na kształt mysiego pisku. Przebiegł wzrokiem po twarzach przyjaciół, szukając w nich ratunku. W końcu głos zabrał Lupin:

- Glizdogonie, powiesz nam wreszcie, o co chodzi? 

- Myślę, że musimy uwolnić kota. Ona nam przecież nic nie zrobiła. A teraz siedzi sama w zamknięciu, bez jedzenia i wody. Pani Norris musi być przerażona! - wyjęczał chłopak.

- Zwiariowałeś?! - wykrzyknął James, zaraz jednak ściszył głos, kiedy zauważył, że jakaś drugoklasistka wlepia w niego swoje przerażone spojrzenie – Gdyby nie ten zapchlony kocur, uniknęlibyśmy połowy szlabanów, które dostaliśmy – kontynuował okularnik konspiracyjnym szeptem – Nie martw się, ten stary cap tak wyszkolił swoje ukochane zwierzątko, że pewnie sama już dawno wylazła z tej klapy w podłodze. - na te słowa Peter tylko zapiszczał, a jego twarz wykrzywiła się w grymasie. Wodniste oczy chłopaka zaczęły podejrzanie błyszczeć, a on sam szybko mrugał. Lupin w mig pojął, co dzieje się z Peterem i postanowił ratować go przed kompromitacją w oczach kolegów.

- Uważam, że Peter ma rację. Powinniśmy uwolnić Panią Norris – zaczął Lunatyk – Filch i tak będzie wiedział, że to my. Nawet, jeśli nie będzie miał na to dowodów, to nie będzie spuszczał nas z oczu. 

 - No dobra, już dobra! - powiedział zirytowany Syriusz – W ogóle nie potraficie się bawić. Pójdziemy z Rogatym i uwolnimy tego przeklętego kota! - James sięgnął po leżącą na stole Mapę Huncowtów i przelazł przez dziurę w portrecie. Black zrobił to samo. Przyjaciele szli korytarzem. Łapa zaklinał pod nosem na Petera i Remusa, którzy według niego zepsuli tak świetny kawał. Oczywiście na pomysł zamknięcia kota w schowku na miotły, w klapie pod podłogą, wpadł nie kto inny, tylko sam Syriusz. Chłopak miał nadzieję, że ta sytuacja będzie dla kotki nauczką i oduczy ją szpiegowania innych. Ta piękna wizja spodobała się także Rogaczowi, który natychmiast poparł najlepszego kumpla. Remus, jak na prefekta przystało, powinien hamować zapędy kolegów, ale nie widział w tym, jak sam o tym mówił, niewinnym dowcipie niczego złego. Największą przeszkodą był oczywiście Peter, który jak zwykle niesamowicie panikował. Jednak Łapa i Rogacz przekupili go pokaźną porcją ciastek i w końcu nawet on zgodził się na wzięcie udziału w całym przedsięwzięciu. Teraz Black, idąc z odsieczą Pani Norris, żałował, że zaangażowali w to wszystko Petera. Następnym razem wywiną jakiś numer w tajemnicy przez Glizdogonem. Huncwoci skręcili w końcu w korytarz na drugim piętrze. Upewniwszy się, że nikogo na nim nie ma, weszli do schowka na miotły. Umowa była prosta. Syriusz miał zejść na dół przez klapę, by znaleźć kota, a potem miał wrócić z powrotem i wypuścić zwierzę na wolność. W tym czasie James miał stać na czatach, kontrolując sytuację na Mapie Huncwotów. Jak się umówili, tak też zrobili. Black przelazł przez dziurę w podłodze, wyruszając na poszukiwanie kota. Potter natomiast stuknął w pergamin różdżką, wypowiadając tak dobrze znaną Huncwotom formułkę: „Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego” i po chwili miał przed sobą plan całego zamku. Gdy Syriusz harcował pod podłogą, próbując złapać tego wrednego kocura, James uważnie obserwował Filcha. Mężczyzna siedział jednak cały czas w swoim gabinecie, więc przyjaciołom nie groziło raczej żadne niebezpieczeństwo. Rogacz po chwili oddał się swojemu ulubionemu zajęciu, które miało nierozerwalny związek z kawałkiem pergaminu, który trzymał w dłoniach. Tą czynnością okularnika było oczywiście poszukiwanie małej kropki opatrzonej napisem „Lily Evans”. Rozczochrany wytężał swój wzrok, przyglądał się każdej plamce, szukając nazwiska swej ukochanej. To zajęcie tak go pochłonęło, że nie zauważył nawet, iż woźny opuścił swój gabinet. Chłopak zawzięcie szukał tej jednej, upragnionej kropki. Po kilku chwilach w końcu ją odnalazł i niemal krzyknął z radości. Jego entuzjazm osłabł jednak, kiedy zauważył, kto towarzyszy pannie Evans. Jamesowi wcale nie podobało się to, że Lily spędza ze Smarkiem tyle czasu, a na niego nie chce nawet spojrzeć. Rozgoryczony chłopak zobaczył, że dwie obserwowane przez niego postacie gdzieś idą. Oczywiście za wszelką cenę chciał okryć cel ich wędrówki, więc dalej uparcie gapił się w te dwa punkciki. O Filchu, którego miał obserwować już dawno zapomniał. Teraz najważniejsze było to, żeby zobaczyć, dokąd zmierzają Lily i Snape. Kiedy obserwowana przez niego para znalazła się na szczycie wieży astronomicznej, spod klapy w końcu wyjrzała głowa Syriusza. Po chwili Łapa całkowicie wygramolił się spod podłogi, trzymając w rękach ukochaną kotkę szkolnego woźnego. Na lewym policzku Łapy znajdowały się średniej wielkości rozcięcia, których autorem z pewnością była Pani Norris.  Zadowolony z powodzenia misji James uderzył różdżką w Mapę Huncwotów i schował pergamin za pasek spodni, przykrywając go dodatkowo koszulką. Chłopak odwrócił się w stronę wyjścia i stanął oko w oko z panem Filchem.

- Co kombinujecie? - zaczął mężczyzna złowrogim tonem – Pewnie znowu chcecie podrzucić gdzieś łajnobomby, żebym musiał sprząt... - woźny umilkł, bo właśnie zauważył, że ze okularnikiem stoi jego najlepszy przyjaciel, który ściska w rękach jego ukochaną kotkę.

- Moja koteczka! Moje ukochane zwierzątko! Pani Norris! - rozpoczął swoją tyradę Filch – Coście jej zrobili? Coście jej zrobili?! Zabiję was, zabiję! Uszkodzę! Powieszę pod sufitem w lochach! Nie odpuszczę! Nie, nie ujdzie wam to na sucho! - zrozpaczony mężczyzna wyrwał swoją przyjaciółkę z rąk Łapy. Zaczął ją obracać we wszystkie strony, jakby sprawdzając, czy nic jej nie jest. Gdy upewnił się, że z kotem wszystko w porządku, zaczął go przytulać do piersi i głaskać po grzbiecie.

- Wy dwaj, za mną! - rozkazał i wyszedł na korytarz. James i Syriusz nie mieli innego wyjścia, jak tylko ruszyć za nim. Huncwoci domyślali się oczywiście, dokąd prowadzi ich woźny. Nie byli więc wcale zaskoczeni, kiedy w końcu stanęli pod gabinetem profesor McGonagall. Woźny, nadal trzymając kota na rękach, załomotał ręką w drzwi. Po usłyszeniu zaproszenia, wepchnął do środka swoje ofiary, a sam wszedł za nimi i na nowo rozpoczął całą tyradę:

- Pani profesor, skandal! Oni, oni znęcają się nad Panią Norris! Zamknęli ją, zamknęli w schowku na miotły! To niedopuszczalne! Nie możemy pozwalać na takie zachowanie! Powinni zostać wydaleni ze szkoły! Moja kotka... Ona jest przerażona, teraz już wiem, dlaczego ostatnio tak bardzo schudła! To wszystko przez nich! - woźny w końcu zakończył swój wywód.

- Spokojnie, panie Filch – powiedziała McGonagall charakterystycznym dla siebie oschłym tonem – Może nas pan zostawić. Proszę być pewnym, że odpowiednio zajmę się Blackiem i Potterem. Wymierzę im odpowiednią karę. - Argus niechętnie opuścił gabinet zastępczyni dyrektora. Mężczyzna był przekonany, że żadna kara nie będzie wystarczająco sroga dla tych nicponi, którzy tak bardzo skrzywdzili jego biednego kota!

- Czy to, co powiedział pan Filch, jest prawdą? - zapytała opiekunka Gryffindoru.

- Nie do końca – odpowiedział James.

- Co masz na myśli, Potter? - zapytała kobieta, świdrując Huncwotów wzrokiem.

- Pani profesor... - wtrącił Syriusz – My faktycznie zamknęliśmy tego kota w klapie pod podłogą, w schowku na miotły, ale wcale się nad nim nie znęcamy. To był dopiero pierwszy raz – powiedział Łapa – I ostatni – dodał szybko, widząc spojrzenie McGonagall.

- Co wam przyszło do głowy? Dlaczego to zrobiliście? - zapytała surowym tonem. Huncwoci wcale nie chcieli wyjawić prawdziwego powodu całej afery. Poza tym wiedzieli, że profesorka wcale nie uwierzy w historię o szpiegującym kocie.

- To miał być tylko taki żart – powiedział Rogacz, wpatrując się uparcie w swoje adidasy.

- Żart? Musicie mieć bardzo dziwne poczucie humoru! Oczywiście jestem zmuszona was ukarać!

- Ale pani profesor... - zaczął Black – Chyba nie odejmie pani punktów Gryffindorowi?  - zapytał z nadzieją w głosiem.

- Nie zamierzam karać całego domu za waszą głupotę – rzekła ostro McGonagall, a jej usta niebezpiecznie się zwęziły. Mimo to na twarzach przyjaciół malowało się wyraźne uczucie ulgi. Gryffindor nie straci punktów, więc kara nie będzie aż tak straszna, nawet, gdyby mieli czyścić nocniki w skrzydle szpitalnym.

- Obaj macie szlaban na pierwsze wyjście do Hogsmeade, które jak wiecie będzie w następny weekend. - Na te słowa Huncwoci wydali z siebie coś jakby jęknięcie. Oboje zaplanowali sobie to wyjście, ich zapasy powoli topniały i chłopacy chcieli odwiedzić sklep Zonka. McGonagall obwieściła im, że już zakończyła rozmowę i odesłała swoich podopiecznych do salonu Gryfonów. Gdy Łapa i Rogacz wracali do Pokoju Wspólnego, ten pierwszy strasznie narzekał na bezmyślność Petera.

Lily wróciła do dormitorium dopiero późnym wieczorem, chwilę przed obowiązującą ciszą nocną. Dziewczyna sama sobie się zdziwiła, zazwyczaj świeciła przykładem i wieczory spędzała w pokoju Gryfonów. Jednak tego dnia tak świetnie bawiła się z Severusem, że zupełnie straciła poczucie czasu. Na szczęście jej przyjaciel zreflektował się i odprowadził Rudą do zamku. Evans sprawnie przeskoczyła przez dziurę pod portretem. Gdy tylko weszła do salonu, zauważyła, że jej przyjaciółki siedzą zasępione na kanapach przed kominkiem. Lily miała nadzieję, że nie obraziły się na nią o to, że spędziła tyle czasu ze Snapem. Pani prefekt podeszła do swoich przyjaciółek i zagadnęła:

- Umarł ktoś? Czy nie spełniacie odpowiednich kryteriów, żeby załapać się na członkostwo w fanklubie Blacka i Pottera? - zapytała ze śmiechem.

- Idź do dormitorium i sama zobacz, co się stało – powiedziała posępnie Anne.

Evans poszła za radą przyjaciółki i zaczęła wspinać się po schodach. Gdy tylko przekroczyła próg sypialni, zauważyła, że obok czwartego łóżka, które do tej pory stało puste, stoi ogromny kufer. Lilka od razu zrozumiała, o co chodzi. Zdziwiła się jednak, że czwarta mieszkanka ich dormitorium przyjechała dopiero teraz. Dziewczyny kilka razy zastanawiały się, dlaczego we wrześniu były tutaj tylko w trójkę. Nie da się ukryć, że było im to na rękę. Rozmyślania Evansówny przerwała dziewczyna, która owinięta tylko w ręcznik, wysunęła się zza drzwi łazienki. Nastolatka miała długie, tlenione włosy, które teraz tworzyły jeden mokry strąk. Oprócz tego jej wątpliwej urody twarzyczkę zdobił zawsze mocny i dość ekstrawagancki makijaż, a na paznokciach połyskiwał lakier koloru krwistej czerwieni. Dziewczyna nie grzeszyła także inteligencją. Lily od pierwszej klasy zastanawiała się, jakim cudem jej koleżanka znalazła się w Hogwarcie i co więcej, jak zdawała z klasy do klasy. Otóż blondwłosa raczej nie poświęcała się nauce, a jej życiową aspiracją było zdobycie każdego chłopaka, który uczęszczał do ich szkoły oraz uprzykrzanie życia swoim współlokatorkom. Taka właśnie była Kate Marywale – Gryfonka przez pomyłkę, jak mówili o niej prawie wszyscy.

- I co się gapisz, ruda szlamo? - zapytała, patrząc prosto w zielone oczy swojej koleżanki. Lily wiedziała, że właśnie w tym momencie skończyła się ich hogwarcka sielanka.