XIX. Wypadek

Kochani Czytelnicy!
Przybywamy do Was z kolejnym rozdziałem i mamy nadzieję, że sprosta on Waszym oczekiwaniom.
Chcemy serdecznie podziękować tym z Was, którzy trzymali za nas kciuki w czasie matur, bo jak się okazało, zdałyśmy i to na całkiem przyzwoitym poziomie. :)
Rozdział dedykujemy naszym nowym Czytelniczkom - Annabeth Magritte,  Żonie Syriusza, Mercy Pl oraz Optimist. Mamy nadzieję, że zostaniecie z nami na dłużej. Tymczasem zapraszamy do lektury! ;)
~ Łapa i Rogacz

Uczniowie magicznej szkoły w Hogwarcie doczekali się wreszcie pierwszego dnia czerwca. Dla społeczności klas piątych i siódmych oznaczało to jedno – koniec stresu. Z tym dniem dobiegły końca i SUMy, i OWuTeMy. Większość wygrzewała się teraz w promieniach czerwcowego słońca, które mimo wczesnej pory niesamowicie przypiekało ich roześmiane twarze. Dziewczęta moczyły nogi w wodzie jeziora, które zachłannie czerpało ciepło upalnej wiosny, a chłopcy chcąc rozładować nadmiar energii, ganiali się po błoniach lub ochlapywali wzajemnie orzeźwiającą wodą. Czwórka najpopularniejszych psotników siedziała teraz pod bukowym drzewem, korzystając z cienia, rzucanego przez liściastą koronę. Ptaki przysiadujące na gałęziach śpiewały nad ich głowami radosne dźwięki. Huncwoci przy tym akompaniamencie grali w gargulki, zaśmiewając się przy tym do łez. Potter z Blackiem skrzętnie oszukiwali Petera, kiedy tylko zauważyli, że Glizdkowi zaczyna się lepiej powodzić, czym zasłużyli sobie na naganne spojrzenie Remusa. Jednak chłopcy nie bardzo się tym przejęli i kontynuowali tą nieczystą grę. Niestety nie było im dane ukończenie tej partii, ponieważ oboje dostali właśnie od kogoś lub czegoś po głowach. Zdziwieni krzyknęli, rozmasowując przy tym bolące miejsca. Obrócili głowy w kierunku ciosu i zobaczyli kapitana gryfońskiej drużyny quidditcha.

- Potter! Black! – krzyknął rozeźlony Jason – Czemu nie widzę was na boisku? Zdajecie sobie sprawę, że pojutrze gramy finał?!

Ciemnowłosi chłopcy zwinnie poderwali się z trawy i stanęli przed swoim trenerem. Zerkali ku sobie rozbawieni, chcąc ukryć to przed Marleyem.

- Wybacz, stary, zupełnie wyleciało nam to z głowy – wydukał Potter, zaciskając usta, aby się nie roześmiać i poczochrał zamaszyście włosy, jak to miał w zwyczaju. Gryfon widząc ich nieodpowiedzialne zachowanie, przygotowywał się do wygłoszenia kazania. Już otwierał usta, kiedy Black poklepał kapitana po plecach i oboje porwali się pędem w stronę boiska, by zaoszczędzić sobie tradycyjnego ochrzanu. Jason zrezygnowany pokręcił głową i powłóczył się za zawodnikami.

Remus szczerze współczuł starszemu koledze, doskonale wiedział jak uciążliwa potrafi być ta dwójka. Podniósł się lekko z ziemi, chcąc zagadać do Petera, ale gdy spostrzegł jego ślimaczy uśmiech i powód tego wyrazu twarzy, od razu zrezygnował. Ku ich ulubionemu drzewu lekkim krokiem zmierzała blondynka. Kate słodko uśmiechnęła się i przywitała uprzejmie z Lupinem, po czym od razu wtuliła się w swojego chłopaka. Lunatyk, kryjąc swoje niezadowolenie, pożegnał się szybko z parą pod pretekstem spotkania z Anne. Nie miał najmniejszej ochoty oglądać tej śliniącej się dwójki, już dawno zauważył, że ta dziewczyna ma zły wpływ na jego przyjaciela.

*

Rudowłosa dziewczyna siedziała w swojej ulubionej, zielonej pidżamie na swoim idealnie wręcz pościelonym łóżku i szukała czegoś w szufladce. Po kolei wyciągała wszystkie drobiazgi, które stworzyły ten wielki bałagan. Zirytowana i zmarznięta sięgnęła po czerwony szlafrok. Zarzuciła go na siebie i przewiązała paskiem, by żaden zimny podmuch nie dostał się do jej skąpo odzianego ciała. Spojrzała na górę rupieci powstałą na skutek jej wieczornego kaprysu i zmotywowana dalej przeszukiwała wnętrze.

- Lily, co ty robisz? – spytała nieco zdziwiona Anne – O tej porze porządków ci się zachciało?

- Nie, nie… nie o to chodzi – zacmokała niezadowolona dziewczyna – Szukam czegoś.

- A można wiedzieć czego? To może ci pomogę.

Loran odłożyła na bok książkę, chcąc pokazać swoją gotowość do zaoferowanej pomocy.

- Dziękuję, Anne, ale to nic ważnego… Naprawdę! – dodała szybko, widząc nieufne spojrzenie swojej przyjaciółki. Jednak żadne słowo więcej nie padło, a Evans dalej przerzucała sterty rzeczy. W końcu trzymając małą, srebrną zawieszkę, usiadła z westchnieniem na łóżko. Znalazła go. Wisiorek w kształcie jelonka, który dostała od Pottera. Swego czasu zastanawiała się, czy ma to jakieś głębsze znaczenie, które powinna znać, ale żadne sensowne wytłumaczenie nie przychodziło jej do głowy. Potem całkiem o nim zapomniała. Jednak po tym jak straciła ukochanego przyjaciela, wróciła myślą ku tamtemu wieczorowi. Sama nie wiedziała czemu. Czuła się samotna i zdruzgotana, szukała pocieszenia gdzie tylko się da. Nigdy by nie pomyślała, że ten chłopak, Severus, za którym zawsze stawała murem, kiedy był poniżany, nazwie ją szlamą i nawet się przed tym nie zawaha. Bolało ją to. Wiedziała, że zadawał się z podejrzanymi typami, słyszała o Śmierciożercach i Voldemorcie, miała pewne podejrzenia, że Snape para się czarną magią. Ale przez to, co się stało uprzytomniła sobie, że to wszystko może dotyczyć jej tak niedawnego przyjaciela, który jako pierwszy pozyskał jej zaufanie. Czuła się jakby tkwiła w jakimś złym koszmarze, to wszystko wydawało jej się tak nierealne, że kilka razy wracała myślami do tego, co zostało powiedziane. Musiała jednak w końcu przyznać, że to wszystko się wydarzyło, a ona cierpiała jak nigdy dotąd. Z tych rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi. Spojrzała na Loran, która zaczytana nie podnosiła się z łóżka. Evans szybko schowała jelonka do kufra i podeszła do wejścia od dormitorium. Otworzyła drzwi, a za nimi zobaczyła koleżankę z roku.

- Cześć, Mary. Coś się stało?

- Nie, ale mam nadzieję, że cię nie obudziłam – powiedziała z nadzieją, na co ruda pokręciła przecząco głową. – Mam ci tylko przekazać, że przed obrazem czeka na ciebie Snape.

Lily dosłownie zatkało. Nie spodziewała się go tutaj i nie miała najmniejszego zamiaru go oglądać.

- Jeśli możesz, powiedz mu, że nie mam ochoty z nim rozmawiać.

- To nic nie da, Lily. Powiedział, że będzie tam spał, jeśli z nim nie porozmawiasz.

Dziewczyna uśmiechnęła się współczująco i odeszła do swojego pokoju. Evans prychnęła wściekła, założyła ręce i szybkim krokiem przeszła przez Pokój Wspólny i przeskoczyła przez dziurę pod obrazem. Na prawo zobaczyła czekającego Ślizgona, który nieco speszony spoglądał teraz na swoje buty. Gryfonka zniecierpliwiona wpatrywała się w niego wyczekująco, jednak nie zapowiadało się na to, że to spotkanie ma do czegoś doprowadzić. Postanowiła, że nie odezwie się pierwsza, nie po tym wszystkim. Odwróciła się na pięcie i już miała wypowiedzieć hasło, kiedy usłyszała głos Severusa.

- Tak mi przykro.

- Nie interesuje mnie to.

- Przepraszam!

- Oszczędź sobie płuc.

Było już późno, przez co na korytarzach robiło się coraz zimniej, a Lily w pidżamie i szlafroku, stała z założonymi na piersiach rękami przed portretem Grubej Damy.

- Wyszłam tylko dlatego, że Mary mi powiedziała, że zamierzasz tu spać, dopóki nie wyjdę.

- Tak było. Tak bym zrobił. Nie chciałem nazwać cię szlamą, to mi się po prostu...

- Wyrwało, tak? – w głosie Lily nie było współczucia – Już za późno. Tłumaczyłam się za ciebie przez kilka lat. Wszyscy się dziwią, że w ogóle z tobą rozmawiam. Ty i ci twoi przyjaciele Śmierciożercy... no i co, nawet nie możesz zaprzeczyć! Nie możesz zaprzeczyć, że wy wszyscy chcecie nimi zostać! Nie możesz się doczekać chwili, gdy staniesz się sługą Sam-Wiesz-Kogo, prawda?

Snape zdziwiony otworzył usta, ale zaraz je zamknął, nie wypowiedziawszy żadnego słowa.

- Nie mogę dłużej udawać. Ty wybrałeś swoją drogę, ja wybrałam swoją.

- Nie... wysłuchaj mnie, ja nie chciałem...

- ... nazwać mnie szlamą? Przecież tak nazywasz każdego, kto urodził się w rodzinie mugoli, Severusie. Czym ja się różnię?

Już miał coś odpowiedzieć na swoje wytłumaczenie, szukał odpowiednich słów, by wyrazić jak bardzo mu przykro, ale nie doszło do tego. Lily widząc, że chce coś powiedzieć, obdarzyła go najbardziej pogardliwym spojrzeniem, na jakie było ją stać i wróciła do wieży.*

*

Na szóstym piętrze panowała pustka. Mrok niczym fala wrzącej lawy pokrywał cały korytarz, nie wpuszczając nawet najmniejszej iskierki światła. Stary woźny, Filch szedł właśnie ze swoją kotką, panią Norris i patrolował korytarze z nadzieją, że wreszcie przyłapie jakiegoś gagatka i będzie mógł go przykuć do ściany lochów. Przecież Dumbledore nie musi o niczym wiedzieć. Po chwili, jak na życzenie, usłyszał brzęk zbroi na końcu korytarza. Potruchtał w tamtą stronę, wydawało mu się, że słyszy jakieś śmiechy i szepty. Argus oddychał ciężko, kiedy w końcu znalazł się przy miejscu, z którego padały odgłosy, jednak niczego tam nie było. Zrezygnowany powłóczył się schodami piętro niżej.

Kiedy mężczyzna zniknął z horyzontu, nagle na korytarzu pojawili się dwaj chłopcy. Byli to oczywiście Huncwoci, a ściślej mówiąc, James i Syriusz. Skryci pod peleryną niewidką wracali dopiero teraz z Miodowego Królestwa, do którego dostali się tajnym przejściem pod posągiem Jednogarbnej Czarownicy. Black przez przypadek szturchnął łokciem zbroję, co wywołało ów dźwięk, który zwabił woźnego. Jednak oni. będąc mistrzami nocnego szwendania się i mając potrzebne przybory, z łatwością potrafili uciec przez kłopotami.

- Debilu jeden. – żachnął się Potter – Przez ciebie mogliśmy dostać szlaban. I gdzie byśmy go niby umieścili? Nie mamy już wolnych terminów. - Łapa zaśmiał się na to i zwinął pelerynę niewidkę, podając ją okularnikowi.

- Oj Rogaś… Dla naszego kochanego charłaczka znaleźlibyśmy jeszcze wolną godzinkę. - James pokiwał głową, udając dezaprobatę i idealnie naśladując minę profesor McGonagall, co wywołało większy przypływ radości u przyjaciół. Będąc przy schodach prowadzących na siódme piętro, rozdzielili się. Syriusz był umówiony z Dorcas i nie mógł wrócić jeszcze do pokoju, więc Potter był zmuszony pójść tam sam. James nonszalancko szedł do góry i kiedy znalazł się już piętro wyżej, pięć metrów przed sobą zauważył chłopaka. Od razu poznał jego tłuste włosy i ogromny, garbaty nos. Rogacz, nie mogąc się nadziwić, jakie szczęście spotkało go na koniec dnia, stanął luźno, ale w pogotowiu trzymał rękę blisko różdżki.

- Proszę, proszę… Kogo ja widzę. Smarkerus we własnej osobie. – Potter ukłonił się prześmiewczo, udając jaki to wielki zaszczyt uczynił mu Snape. Severus zignorował to i chciał go wyminąć, ale nie udało mu się. James złapał go za szatę i szarpnął tak, że Ślizgon wylądował na podłodze. Rozzłoszczony tym, że przez własną głupotę stracił przyjaciółkę i teraz jeszcze zaczepkami Pottera, sięgnął szybko po różdżkę, jednak Gryfon był szybszy i rzucił w niego zaklęciem galaretowatych nóg.

- Cóż to za piękny taniec, Smarkerusku. Mogłem iść z tobą na ten bal walentynkowy.

Jednak Snape nie pozostał dłużny i rzucił w Pottera drętwotą. Chłopak szybko podniósł zaklęcie tarczy i udało mu się uchronić przed magicznym promieniem.

- Więc chcesz się bawić na poważnie? – okularnik wykrzywił usta w grymasie pogardy – Do usług.

Gryfon odwdzięczył się tym samym zaklęciem. Kilkakrotnie próbował wytrącić przeciwnikowi różdżkę, ale ten zawsze na czas podnosił tarczę. Wokół nich nie było już nic widać. Mrok ograniczał ich widoczność, a kurz, który pojawił się na skutek kilku chybionych zaklęć dodatkowo ich oślepił. W końcu Jamesowi udało się użyć na Ślizgonie niewerbalnego zaklęcia „levicorpus”, a Snape korzystając z tego, że Potter skupiał się na zaklęciu, obrócił szybko różdżkę w ręce i krzyknął:

- Sectumsempra!

Rogacz poleciał do tyłu, stracił równowagę i na wznak leżał na zimnej posadzce. Severus automatycznie opadł z hukiem na podłogę, ale szybko wstał, oczekując kolejnego ataku. Nic takiego nie nastąpiło, słyszał tylko ciężki oddech i ciche jęki. W końcu użył tego zaklęcia, które sam wymyślił metodą prób i błędów, ale pierwszy raz użył tego na człowieku. Długowłosy, używając zaklęcia tarczy podszedł powoli i ostrożnie do leżącego ciała. Postawił kolejny krok i coś chlupnęło pod jego butem. Zdziwiony cofnął się i przyświecił sobie różdżką, by zidentyfikować skąd pojawiła się nagle woda. Jednak to co zobaczył nie było wcale wodą. To było gęstsze i… czerwone. Snape automatycznie zbladł, póki starczyło mu sił w nogach podszedł bliżej okularnika i rzucił na niego światło swojej różdżki. Gryfon cały był pokryty szkarłatną mazią, spojrzenie miał nieprzytomne, ciało bezwładne. Z kącika ust powoli sączyła się krew, a kiedy przyjrzał się dokładnie, dojrzał, że na rany składało się wiele głębokich rozcięć. „Więc tak działa to zaklęcie” pomyślał Severus. Nagle uprzytomnił sobie co zrobił. Przecież Potter może tego nie przeżyć. Zalała go fala gorąca, a na ciele wystąpiły zimne poty. Ze strachu nie potrafił racjonalnie myśleć. Wiedział, że jeśli go przyłapią, to zostanie usunięty ze szkoły. Nie mógł sobie na to pozwolić, miał zbyt wiele do zrobienie. Ślizgon powoli wycofał się i pobiegł schodami w dół, pozostawiając rannego Jamesa. Po kilku krokach Snape wpadł na jakąś dziewczynę, nie miał pojęcia, kim była. Szybko ją wyminął i uciekał jak najdalej od miejsca jego zbrodni.

Uczennicą, na którą wpadł Severus, była Gryfonka z czwartego roku, Judy Powell. Dziewczyna zdezorientowana zachowaniem chłopaka, wzruszyła tylko ramionami i spokojnie poszła dalej w kierunku swojego domu. Zdziwiły ją jednak tumany kurzu na piętrze. Zapaliła różdżkę, aby widzieć cokolwiek w pyle i ruszyła naprzód. Na podłodze przed nią zamajaczył jakiś duży kształt. Przestraszona podeszła bliżej i rozpoznała w tej postaci Jamesa. Jednak to, co zobaczyła, spowodowało, że krzyknęła przeraźliwie. Będąc zbyt przerażoną, nie wezwała od razu pomocy. Po chwili jednak oprzytomniała i pobiegła ile sił do wieży Gryffindoru. W Pokoju Wspólnym panował harmider, nic więc dziwnego, że nikt nie słyszał żadnego dźwięku. Dziewczyna wpadła szybko do środka i starała się przekrzyczeć tłum, ale głos odmawiał jej posłuszeństwa. W rogu pokoju zauważyła Remusa i podeszła szybko do niego, znalazła jeszcze Blacka, i kazała im obu pójść za sobą. Chłopacy zdezorientowani ruszyli za Gryfonką, nie potrafili jej odmówić. Widzieli, że coś ją bardzo poruszyło, więc tylko posłusznie poszli jej śladami. Teraz także oni zdziwieni tym co zobaczyli pozapalali różdżki i podbiegli do ledwo dyszącego Jamesa.

- Remus! Co mu jest? – Blackowi ze strachu załamywał się głos – Co tu się stało?

Pytanie padło w pustkę. Nikt nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Lupin, który jako jedyny trzeźwo myślał w tej sytuacji, wyczarował nosze i razem z Łapą pognali w kierunku szpitala. Krzykami zbudzili panią Pomfrey, która przy pomocy magii, przeniosła rannego chłopaka na łóżko. Zdarła koszulkę z zakrwawionej piersi Gryfona i obejrzała jego rany. Obaj Huncwoci z przerażeniem przyglądali się rozcięciom. Pielęgniarka podbiegła do szafki, wyjmując z niej kilka buteleczek z eliksirami. Przywołała do siebie chłopaków, aby jej pomogli. Kobieta podała Potterowi eliksiry na uśmierzenie bólu, na szybsze gojenie ran, na pobudzenie organizmu, ale to wszystko nie przynosiło żadnych efektów. Poppy stanęła, głęboko nad czymś myśląc. Przejechała różdżką po ciele chłopaka, starając się znaleźć zaklęcie, które mogło dać takie obrażenia.

- To jakieś silne czarnomagiczne zaklęcie. – mruknęła do siebie, jednak na tyle głośno, że obaj Gryfoni to usłyszeli. – Trzeba wezwać profesora Flitwicka. Pomfrey wysłała swojego patronusa w kształcie konia do Minerwy i Filiusa. Oboje zjawili się w Skrzydle Szpitalnym kilka minut później. Kiedy nauczycielka transmutacji zobaczyła, w jakim stanie jest jej podopieczny, złapała się za serce i opadła ciężko na krzesło. Za to opiekun Krukonów podbiegł na swoich krótkich nóżkach do łoża rannego i tak jak poprzednio zrobiła to pielęgniarka, tak samo Filius przeciągnął różdżką po ciele Pottera. Zaraz potem zaczął mruczeć jakieś dziwne formuły, a rany zdawały się powoli zasklepiać. Oddech Jamesa stał się nieco głębszy i mniej spazmatyczny.

- Więcej nie da się zrobić. – orzekł nauczyciel zaklęć – Jednak nic mu już nie grozi. Poppy, podawaj mu zwykłe eliksiry na ból i szybsze gojenie, zresztą widzę, że już tu stoją.

- Filiusie – odezwała się słabo McGonagall – Jakież to zaklęcie spowodowało takie skutki?

- Nie jestem pewny Minerwo, ale wiem, że bardzo mroczne. Bardziej martwi mnie to, kto odważył się tego użyć… - nauczyciel zasępił się i założył ręce na piersi. – Chłopcy - zwrócił się do Gryfonów – Widzieliście kto to zrobił?

Oboje przecząco pokręcili głowami, zbyt przejęci, by powiedzieć cokolwiek głośno.

- Powiedziała nam o tym Judy, może ona będzie coś wiedzieć? – zaproponował Remus.

- Judy Powell? – upewniła się opiekunka Gryfonów, na co Lupin przytaknął – Zaraz z nią pomówię.

McGonagall wybiegła z sali, szczęśliwa, że może coś zrobić. Flitwick także życzył wszystkim dobrej nocy i udał się do siebie. W szpitalu zostali tylko Lunatyk z Łapą, rannym Rogaczem i panią Pomfrey, która po chwili wygoniła chłopców do dormitorium. I tak nie mogli nic teraz zrobić dla swojego przyjaciela.

*

Na drugi dzień wieść o tym dziwnym incydencie rozniosła się po szkole z prędkością błyskawicy. O niczym innym się nie mówiło, wszyscy spekulowali i przerabiali okoliczności tego „wypadku”, jak nazwali to nauczyciele. Lupin z Syriuszem powiadomili o tym Petera, jak tylko wrócili, co prawda musieli go obudzić, ale nie zważali na to. Uważali, że powinien wiedzieć to teraz.

Dorcas, dowiedziawszy się o tym, co zaszło od swojego chłopaka, pobiegła jak najszybciej do dormitorium dziewcząt. Nie wiedziała w sumie czemu, ale uważała, że Ruda powinna się o tym jak najszybciej dowiedzieć. Wchodząc do pokoju, zastała tam tylko Anne, która pisała właśnie list.

- Gdzie jest Lily? – spytała Meadowes

- Siedzi w łazience. A co ty taka zdyszana? – Loran spojrzała podejrzliwie na przyjaciółkę. Jednak ta zignorowała pytanie i zaczęła walić pięściami w drzwi łazienki.

- Lily! Wyłaź stamtąd!

Drzwi otworzyły się z hukiem tak, że czarnowłosa musiała szybko odskoczyć, by nie zostać uderzoną.

- O co chodzi, Dor? Już się umyć spokojnie nie można?

Lily zniecierpliwiona osuszyła różdżką swoje kasztanowe włosy. Podparła się rękoma pod boki i patrzyła wyczekująco na swoją przyjaciółkę.

- Potter jest ranny! Poważnie! – postanowiła, że powie to szybko i na jednym oddechu. Chciała to mieć za sobą. Evans poczuła lekkie ukłucie strachu i zaraz do jej głowy napłynęły nieprzyjemne myśli, nie dała jednak tego po sobie poznać.

- Ale żyje przecież, to chyba najważniejsze. – odrzekła rudowłosa siląc się na beztroski ton.

- Lily… on naprawdę jest CIĘŻKO ranny.

Dorcas położyła nacisk na słowo określające stan chłopaka. Nie takiej reakcji spodziewała się po swojej przyjaciółce. Myślała, że wstrząśnie nią to tak samo, jak ją samą to zszokowało.

- Dobrze, ale co mam zrobić z tym faktem, Dor?

Anne skupiona przysłuchiwała się ich rozmowie, nie ośmielając się wtrącić nawet drobnego słówka. Szczerze ona również miała nadzieję, że chociaż na ten jeden moment serce Evans zmięknie. Meadowes spojrzała niedowierzająco na panią prefekt. Nie dostrzegła w jej twarzy nawet odrobiny współczucia czy strachu, tylko oczy wydawały się dziwnie szkliste.

- Nic – odpowiedziała Gryfonka sucho – Myślałam po prostu, że masz jakiekolwiek uczucia, ale jak widać przeliczyłam się.

Dorcas wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami. Lily stała dalej w tym samym miejscu, chcąc zahamować przypływ łez. Miała uczucia… wręcz nadmiar, ale nie chciała tego okazywać przed innymi, zwłaszcza jeśli chodziło o Pottera. Spojrzała niepewnie na Anne i wtedy zdecydowała. Porwała z kufra swoje ubrania i wbiegła do łazienki. Związała jeszcze włosy w wysoką kitkę i pobiegła co prędzej do Skrzydła Szpitalnego.

Kiedy dotarła sali pani Pomfrey, ostrożnie pchnęła drzwi i rozejrzała się po pomieszczeniu. Było pusto, nie licząc jakiegoś pierwszaka który miał rękę wielkości pniaka młodego drzewa i… on, James Potter. Podeszła bliżej jego łóżka i zamarła. Chłopak był cały w bandażach, przez które przebijał delikatny szkarłat krwi. Widoczna została tylko twarz, z której zdjęto charakterystyczne okulary. Na szafce obok stało kilka pokaźnych buteleczek z mniej lub bardziej apetycznie wyglądającymi substancjami. Evans nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Zostać i usiąść? Coś powiedzieć? Dotknąć go? Czy może po prostu uciec i udać, że nigdy tu nie była?

- Dzień dobry, panno Evans. – przywitała się szkolna pielęgniarka. Ruda na dźwięk jej głosu podskoczyła. Była zbyt zatopiona w swoich myślach, by zauważyć, że ktoś się zbliża.

- Dzień dobry.

Poppy uśmiechnęła się słabo do uczennicy. Widać było, że jest zmęczona i ma za sobą zarwaną noc.

- Muszę zmienić mu opatrunki, chcesz pomóc?

Lily zdarzało się czasem przychodzić do skrzydła szpitalnego i pomagać przy drobnych urazach. Marzyła, by w przyszłości zostać uzdrowicielką. Jednak teraz wszelka chęć i odwaga ją opuściła. To był ON. Nie mogła asystować przy nim. Nie wiedząc jednak czemu kiwnęła twierdząco głową i podeszła do chłopaka. Hipnotyzowała ją jego spokojna twarz. Tak bezbronna, bez tego irytującego uśmiechu. Zdała sobie właśnie sprawę, że po raz pierwszy widzi go w stu procentach naturalnego. Żałowała, że nie może być właśnie taki na co dzień. Naturalny. Wtedy może byłaby nikła szansa, żeby mu uległa, ale niestety tak nie jest. Dziewczyna powoli odwijała bandaże i kładła je na tackę. Przemyła tors chłopaka, barki, ręce i plecy. Czuła charakterystyczny zapach poranionego ciała, ale nie obrzydzało ją to.

- Będziesz dobrą uzdrowicielką – pochwaliła ją pielęgniarka, widząc, jak delikatnie Gryfonka zajmuje się pacjentem. Dziewczyna delikatnie spąsowiała i spuściła wzrok na bezwładne ciało. Pani Pomrey obejrzała rany i stwierdziła poprawę. Zaaplikowała mu lekarstwa i założyła świeże bandaże.

- Zostawię cię z nim.

Poppy wyszła z sali i udała się do swojego gabinetu. Lily onieśmielona taką bliskością chłopaka, mimo że nieprzytomnego, zagryzła usta, bojąc się cokolwiek zrobić czy chociażby poruszyć. Rozejrzała się wokół siebie czy nikt nie patrzy i chwyciła Jamesa za rękę. Chciało jej się płakać, nie wiedziała nawet czemu. W końcu doszła do wniosku, że na widok każdego tak cierpiącego człowieka zareagowałaby tak samo. Po chwili drzwi Skrzydła Szpitalnego otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Evans szybko puściła rękę chłopaka i odsunęła się od jego łóżka. Z początku ciche kroki, stawały się coraz głośniejsze, aż zatrzymały się obok niej. Ktoś położył jej rękę na ramieniu, a ta z lękiem podskoczyła.

- Spokojnie – usłyszała głos Blacka – To tylko ja.

„No pięknie” pomyślała i wstała ze stołka, by ustąpić miejsca Syriuszowi. Chłopak spojrzał na nią pytająco, nie bardzo wiedząc o co jej chodzi.

- Siadaj, to twój przyjaciel, a ja właśnie wychodziłam.

- Nie… Tak właściwie, to przyszedłem do ciebie.

Dziewczyna spojrzała zaskoczona. Po co Black miałby jej szukać i skąd wiedziałby gdzie?

- Ale.. skąd wiedziałeś…

- Gdzie jesteś? Huncwockie sposoby. – odpowiedział i uśmiechnął się szelmowsko, nie zamierzając zdradzić nic więcej. Pociągnął Rudą za łokieć i poprowadził za sobą. Zeszli na sam dół szkoły i wyszli na błonia. Gryfonka była zbyt przygnębiona, by się sprzeciwiać, poza tym była ciekawa, czego może chcieć od niej Black. Szli w kierunku boiska do quidditcha, a w powietrzu można było dostrzec latających zawodników w czerwonych barwach. Kiedy zbliżyli się na tyle, by pozostali ich dostrzegli, skręcili szybko do szatni, nie zważając na to, że wszyscy nagle przerwali grę.

- Powiesz mi wreszcie o co tu chodzi? Po co mnie tu zaciągnąłeś? – zapytała wreszcie dziewczyna, kiedy Black szukał czegoś w schowku. Nie odezwał się ani słowem, tylko pokazał i wręczył jej miotłę. Lily ujęła niepewnie rączkę, wciąż nie rozumiejąc o co tu chodzi.

- Black, jeśli zaraz mi nie powiesz po co to wszystko, to obiecuję ci, że natrzaskam ci tym kijem po twoim pustym łbie.

Dla urzeczywistnienia swojej groźby złapała trzonek w obie ręce i podniosła go do góry.

- Spokojnie, rudzielcu. Z tą ikrą będziesz wspaniałą szukającą – oświadczył Syriusz i wyszczerzył zęby w najszerszym uśmiechu, rozbawiony zaistniałą sytuacją. Jutro miał odbyć się mecz, nie mogli go przenieść na inny termin, więc pozostało im tylko znaleźć zastępstwo. Wybór padł na pannę Evans, która stała teraz, wpatrując się w Łapę jak w jakieś wysoce nierozumne dziecko, któremu trzeba wszystko tłumaczyć, jak przysłowiowej krowie na rowie.

- Ja? Szukającym? To jest jakiś żart? – spytała pewna tego, jaka padnie odpowiedź.

- E… nie. Tak zdecydowała cała drużyna.

Lily przez chwilę myślała, że jest wciąż w sali szpitalnej, a ona po prostu zasnęła. Uszczypnęła się w dłoń, aby wybudzić się z tego dziwnego snu. Jednak to nic nie pomogło. Ona wciąż stała w szatni z miotłą w ręku i wpatrując się z otwartymi ustami w długowłosego.

- Ale… ale… że ja mam latać? Łapać jakąś piłkę?

- Tak. Chodź na boisko i tam ci wszystko wytłumaczymy.

Evans zbyt zszokowana, by zareagować dała się poprowadzić na boisko. Co prawda startowała w trzeciej klasie do drużyny, ale na stanowisko ścigającego i odrzucili ją, więc dała sobie spokój. Widocznie to nie było dla niej. A teraz ot tak po prostu chcą, żeby ganiała za Złotym Zniczem. Według niej to było jednym wielkim nieporozumieniem. Porozmawiała z kapitanem i wszystko okazało się prawdą. Po kłótni, wyliczaniu argumentów, dlaczego ona się nie nadaje i sprzeciwianiu się woli drużyny, pani prefekt w końcu ustąpiła. Wiedziała, że przegrają, ale wtedy bynajmniej sami się przekonają o jej nieudolności. Ruda dosiadła miotły i wzbiła się lekko w powietrze. Na początku ostrożnie, a potem już coraz pewniej i szybciej zataczała koła wokół boiska. Przeszła przez ćwiczenia rozgrzewkowe, wytłumaczyli jej zadanie szukającego, pokazali z bliska piłeczkę, która interesuję tylko ją, po czym wypuścili znicza w powietrze. Evans poczekała chwilę aż ten odleci i zawisnęła nad trybunami, wypatrując zwinnej kulki. Reszta drużyny rozgrywała między sobą mecz, ćwicząc jakąś zawiłą dla Lily taktykę. Jednak po chwili przypomniała sobie o swoim zadaniu i szukała wzrokiem piłeczki. Pierwszy raz złapała ją przez przypadek, gdy Złoty Znicz uderzył ją w klatkę piersiową. Za drugim razem ledwo uchwyciła przedmiot opuszkami palców, a za trzecim razem gnała za skrzydlatą piłeczką jak szalona, po czym pewnie ją uchwyciła w dłoń. Po drodze oczywiście została uderzona tłuczkiem, spadła z miotły, ale na szczęście udało jej się złapać trzonka. Gdy tylko zauważył to Syriusz, podleciał do niej i pomógł jej.

- Ja wiem, że to miotła Pottera, ale ona naprawdę nie gryzie – zażartował Gryfon, jednak od razu tego pożałował, gdy zobaczył minę Evans.

- Pottera? Czemu prędzej mi tego nie powiedziałeś?

- A co to za różnica? – spytał, opuszczając ramiona.

- A taka, że gdybym wiedziała, to nigdy bym nie wsiadła na miotłę tego gumochłona.

Dziewczyna odwróciła wzrok. Spodziewała się, że Łapa to jakoś skomentuje, ale ten tylko patrzył na nią uporczywie i z lekkim gniewem. Już otwierał usta, by jednak coś powiedzieć, kiedy Lily mu weszła w słowo.

- Zejdziesz mi z oczu, Black? Ciężko wypatrzyć znicza, kiedy zasłaniasz mi cały widok.

Obrońca spojrzał na Rudą, nic nie rozumiejąc. Przed chwilą wyzywa właściciela Srebrnej Strzały, a teraz nagle daje mu do zrozumienia, że gra dalej. Prędzej spodziewał się, że jak zwykle strzeli focha i wyjdzie z treningu. Łapa wiedział, że nigdy nie będzie w stanie pojąć skomplikowanego toku myślenia kobiet. Z westchnieniem wrócił na pętle, by bronić jej przed kaflem. Lily pod nosem uśmiechnęła się do siebie i wróciła do szukania jedynej, złotej piłeczki.

*

Czas do najważniejszego i ostatniego meczu w roku minął w mgnieniu oka. Zawodnicy Gryffindoru pałaszowali właśnie śniadanie, by nabrać siły do latania w powietrzu i walki przeciw drugim. Kiedy drużyna Ślizgonów weszła do Wielkiej Sali, zaczęły się wzajemne przekrzykiwania, wyzwiska, okrzyki i w całym pomieszczeniu zapanował ogromny harmider, który już po chwili przeniósł się na trybuny. Był to mecz o Puchar Quidditcha. Czyli nie byle co, zwłaszcza, że mógł go zdobyć Slytherin. Marley, będąc na ostatnim roku, chciał zakończyć swoją karierę trenera z fanfarami, ale mając Lily na pozycji Pottera, nastawił się niestety na porażkę. Gryfoni przypominali sobie szczegóły taktyki, przebierali się i wzajemnie podnosili na duchu. Evans wyciągnęła z worka szkarłatną szatę, która zdecydowanie była na nią za duża, ale nie miała wyboru. Spojrzała na właściciela i aż się zakrztusiła. Na tyle materiału widniało nazwisko Pottera z numerem dziesięć. Rozejrzała się wokół, aż natknęła się na ponaglający wzrok Dorcas, która już stała gotowa i czekała na pozostałą damską część drużyny. Ruda szybko przerzuciła szatę przez głowę, założyła ochraniacze, rękawice i ochronne okulary. Tak ubrana razem z resztą zawodników wyszła na murawę. Kiedy tylko stanęła na środku boiska, zaczęły do niej docierać dźwięki wiwatów i obelg, przełknęła ślinę i zaczęła się nerwowo się rozglądać w poszukiwaniu znajomych twarzy. Natknęła się wzrokiem na Petera, Anne i Remusa, którzy trzymali ogromny transparent z napisem „Ruda nam do walki ducha doda!”. Od razu zrobiło jej się cieplej na sercu i pomachała w kierunku przyjaciół. Zdenerwowana poderwała się w powietrze i podleciała na tyle wysoko, by zawisnąć nad pozostałymi zawodnikami. Właśnie odbywała się prezentacja drużyny Gryfonów, kiedy komentator doszedł do pozycji szukającego.

- Na końcu proszę państwa – mówił Jasper Steel przy pomocy zaklęcia zgłaśniającego – James Potter! Najlepszy szukający Gryffindoru od wielu lat! Ale czy widzicie to, co ja? Potter zmienił fryzurę! Hej, James! Do twarzy ci w tym płomiennym kolorze, ale twoje włosy chyba dawno nie widziały nożyczek!

Wszystkie twarze zwróciły się ku Lily, dopiero teraz dostrzegając, że coś tu się nie zgadza. W tym czasie Evans podleciała do komentatora na odległość wyciągniętej ręki.

- Nazywam się Lily Evans, pacanie. – sprostowała Ruda i zmierzyła go lodowatym spojrzeniem, na co Puchon o mało co, nie parsknął śmiechem. Wytłumaczył pomyłkę wszystkim, a potem komentował już zwykły przebieg gry. Ślizgoni prowadzili na razie pięćdziesiąt do trzydziestu. Gryfoni pomału nadganiali przepaść punktową, ale wciąż byli z tyłu. Lily cała w stresie krążyła wokół boiska, obserwując od czasu do czasu szukającego przeciwnej drużyny. I nagle dostrzegła to… Złoty błysk przed oczami. Pognała w tamtym kierunku, słysząc tylko świsty powietrza w uszach i ciepły wiatr omiatający jej twarz. Ślizgon, który również dostrzegł piłeczkę, już siedział jej na ogonie i od czasu do czasu starał się ją zwalić z miotły, ale chwilę potem dostał tłuczkiem i na chwilę był zmuszony zrezygnować z pościgu. Evans gnała jak szalona, nic ją nie obchodziło. Była tylko ona i Złoty Znicz. Wychyliła się mocno do przodu, wyciągnęła rękę i… piłeczka nagle zniknęła. Zdezorientowana zaczęła się rozglądać przez co o mały włos, sama nie oberwała tłuczkiem. Nagle poczuła dziwny ruch w okolicach rękawa i łaskotanie na przedramieniu. Sięgnęła tam ręką w celu podrapania się, kiedy wyczuła pod palcami chłodny metal i wyciągnęła TO. Lily Evans trzymała w ręku Złoty Znicz. Wyciągnęła symbol zwycięstwa wysoko w górę tak, by wszyscy mogli to dostrzec.

- Gryffindor wygrał Puchar Quidditcha!

Uczniowie ryknęli w emocjach, podniosła się ogromna wrzawa. Tłum z trybun wylał się na boisko. Każdy chciał osobiście pogratulować zwycięzcom i dotknąć pucharu. Ruda została porwana na ręce i podrzucano ją z radości wysoko w powietrze. Sama czuła się, jakby była całkiem inną osobą. Rozpierała ją duma i szczęście, ale także słodki smak zwycięstwa. Ona, Lily Evans, wygrała mecz!

*

Cała drużyna Gryffindoru w wyśmienitych humorach weszła do Skrzydła Szpitalnego, robiąc przy tym taki hałas, jakby wleciało całe stado rozjuszonych os. Pani Pomfrey z ręką na sercu wybiegła z gabinetu, aby ich wygonić lub chociażby uciszyć, ale nie przyniosło to żadnych efektów. Wszyscy podeszli do łóżka Jamesa Pottera, chcąc podzielić się z nim tą wspaniałą wiadomością. Chłopak leżał wciąż obandażowany, ale tylko w okolicach tułowia. Przez opatrunki nie przesiąkała już krew, a i on sam wyglądał o niebo lepiej. Rozczochraniec sięgnął po okulary i uśmiechnął się szeroko na widok pucharu i dumnego kapitana. Był tylko ciekaw, kto go zastąpił na jego pozycji. Nie mieli okazji z nim tego przedyskutować, ponieważ dopiero dziś rano się obudził i był w stanie podnieść się lekko na łokciach. Nie mogąc dłużej wytrzymać, rzucił pytanie w stronę drużyny.

- A gdzie jest ta zacna osoba, która miała ten ogromny zaszczyt zająć moje stanowisko?

Tłum obejrzał się do tyłu i spojrzał na osobę, która skryła się tak, by uciec przed spojrzeniem orzechowych tęczówek. Teraz powoli dziewczyna przeszła na przód lekko się rumieniąc i trzymając w ręku znicza. Gryfonka stanęła przed Potterem w jego własnych szatach i podała mu złotą piłeczkę.

- A niech mnie… - zaniemówił James – Lily Evans…

- We własnej osobie.

Ruda uśmiechnęła się promiennie, a Rogacz błyskotliwie stwierdził w myślach, że po raz pierwszy zrobiła to w jego kierunku szczerze i bez cienia ironii czy pogardy. Uznał, że w tym uśmiechu wygląda jeszcze piękniej niż zawsze, zwłaszcza kiedy temu wyrazowi twarzy, towarzyszyły radosne iskierki błyskające w jej zielonych oczach.

- Moje gratulacje.

Okularnik ujął dłoń dziewczyny i delikatnie nią potrząsnął.

- Zechciej przyjąć ode mnie w nagrodę skromnego całusa.

James pociągnął dziewczynę w swoją stronę, tak by ją ucałować, ale ta będąc przygotowana na podobny podstęp, zaparła się o barierkę łóżka tak, że biedny chłopak nic nie wskórał i musiał zadowolić się ciepłem jej dłoni.

- Ale muszę przyznać Evans, że do twarzy ci w moich szatach – Potter błysnął swoim huncwockim uśmiechem, mierząc ją wzrokiem od góry do dołu. Lily spąsowiała jak róża, nawet włosy nie zdołały zamaskować jej czerwonych rumieńców. Oburzona zdjęła z siebie szatę zawodnika i rzuciła nią Jamesowi w twarz. Została tylko w krótkich, zielonych spodenkach i miodowej bokserce. Rogacz wręcz pożerał ją wzrokiem. Pierwszy raz widział ją tak skromnie ubraną i mógł publicznie podziwiać jej zgrabną i kształtną figurę.

- Tak znacznie lepiej – wyznał urzeczony i posłał Lilce całusa w powietrzu. Dziewczyna zarumieniła się jeszcze bardziej i zawstydzona do granic możliwości, wybiegła z sali bez słowa. Jednak kiedy nikt jej nie obserwował, uśmiechnęła się do siebie i szczęśliwa tak bardzo, jak już od dawna nie była, udała się do swojego pokoju, by tam podzielić się swoją radością z przyjaciółkami.

*

Profesor Dumbledore przechadzał się po swoim gabinecie w tą i z powrotem, zatrzymując się od czasu do czasu przy myślodsiewni. Przeglądał swoje wspomnienia związane z Tomem Riddlem, o którym ostatnimi czasy robiło się coraz głośniej. Pod przydomkiem Lorda Voldemorta zjednywał sobie potężnych czarodziejów i zaciągał ich w swoje szeregi. Swoich sprzymierzeńców obdarzył mianem Śmierciożerców, którzy przysługiwali mu się poprzez oczyszczanie świata z „brudnej krwi”. A co gorsze zdobywani są coraz młodsi poplecznicy, nawet tu! W Hogwarcie! Incydent ze Snapem kazał mu się nad tym problemem głębiej zastanowić. Najpierw nazwanie Lily szlamą, a teraz użycie czarnomagicznego zaklęcia na Jamesie. Nie mógł tego tak zostawić, ale nie pozwoliłby sobie działać zbyt pochopnie. Nie chciał spłoszyć tych młodych kandydatów na Śmierciożerców, ani też od razu skazać ich na potępienie. Miał nadzieję, że jednak wrócą na prawidłową ścieżkę, chciał dać im szansę. Na razie pozostało mu mieć tą grupę na oku i działać w ukryciu. Jeszcze raz podszedł do misy ze swoimi myślami i zagłębił się w odległych wspomnieniach.

* Fragment książki J. K. Rowling  - "Harry Potter i Insygnia Śmierci"