XX. Wakacje

Kochani, najdrożsi Czytelnicy!
Na początku chcemy Was ogromnie przeprosić. Wiemy, że mamy na Waszych blogach straszne zaległości, nad czym same ubolewamy i bijemy się w pierś. Mamy nadzieję, że nam wybaczycie i zrozumiecie, że ostatnio krucho u nas z czasem, mimo tego, iż mamy wakacje. Mamy masę obowiązków, które walą nam się na głowę - praca, prawo jazdy, rekrutacja na studia, szukanie mieszkanie. Uroczyście przysięgamy, że jutro nadrobimy wszystkie zaległości. Jeszcze raz strasznie przepraszamy i liczymy na wyrozumiałość.

Dzisiejszy rozdział jest o wszystkim i o niczym, ale i takie notki są potrzebne. Dedykujemy go Dorcas, która jest autorką 300. komentarza na naszym blogu. Dziękujemy Wam, jesteście wielcy!

Jeszcze raz obiecujemy poprawę i zapraszamy do lektury!
~ Łapa i Rogacz

Młody, rozczochrany chłopak otworzył właśnie oczy. Obraz, który ujrzał był bardzo nieostry, toteż wyciągnął swą prawą dłoń w poszukiwaniu okularów. Gdy znalazł czarne, okrągłe oprawki, od razu umieścił je na swoim nosie. Rozejrzał się uważnie dookoła. Nadal przebywał w Skrzydle Szpitalnym. Na stoliku, który znajdował się po lewej stronie jego łóżka stała taca z eliksirami różnej maści. Miał ich serdecznie dość. Były ohydne, a on musiał codziennie je zażywać. Nie rozumiał tylko po co. Jego rany już parę dni temu się zagoiły. Po niektórych pozostały mu szpetne blizny, ale był już przecież zdrowy. Nie miał więc pojęcia, dlaczego ciągle siedzi tutaj, a nie w swoim dormitorium wraz z swoimi. Czuł się trochę samotny. Oczywiście koledzy odwiedzali go codziennie. Przychodzili nawet kilka razy w ciągu dnia, o ile pani Pomfrey im tego nie zabraniała, ale Jamesowi to nie wystarczało. Wiedział, że wiele rzeczy go omija i nie umiał się z tym pogodzić. Czuł, że przez to zbyt długie, jego zdaniem, siedzenie w szpitalu, traci dobrą zabawę. Ile punktów szkolnego regulaminu mógłby wraz z Syriuszem złamać w tym czasie? Jednak było coś, a właściwie ktoś, kto jeszcze bardziej denerwował Pottera. Tą osobą była szkolna pielęgniarka, która teraz opiekowała się Rogaczem. Kobieta równo co dwie godziny przychodziła do swojego pacjenta i uważnie sprawdzała stan jego zdrowia. Poprawiała poduszki, przynosiła jedzenie, pilnowała, by łykał lekarstwa i przeganiała wszystkich, którzy odwiedzali chorego. James czuł się odrobinę osaczony. Czasami powstrzymywał się, żeby na nią nie nakrzyczeć. Tyle razy powtarzał jej, że ma się świetnie i chciałby już opuścić Skrzydło Szpitalne, ale pani Pomfrey za każdym razem tłumaczyła mu, że jeszcze nie jest na tyle zdrowy. Rogaty czuł się jak pięciolatek, z którym obchodzą się jak z jajkiem. Przecież nie był małym chłopcem. Umiał o siebie zadbać i nie potrzebował w tym niczyjej pomocy. Jakby tego było mało, od finałowego meczu Lily nie odwiedziła go ani razu. Miał nadzieję na to, że teraz, kiedy Snape poszedł w odstawkę, ich relacje ulegną poprawie. Chciał z nią porozmawiać i wyjaśnić sytuację, która miała miejsce nad jeziorem, ale nie mieli okazji porozmawiać. Najpierw Lily się obraziła, a później Smark go zaatakował i wylądował w szpitalu. Oczywiście o tym, że zrobił to Snape powiedział tylko Huncwotom. Nie chciał, żeby Evans pomyślała, że oskarżając Severusa, próbuje ugrać coś dla siebie, toteż uparcie powtarzał, iż nie ma pojęcia, kto go zaatakował. To kłamstwo sprzedał nawet Dumbledore'owi, który oczywiście odwiedził swojego ucznia. Dyrektor starał się wyjaśnić całą sprawę, dlatego postanowił porozmawiać z głównym zainteresowanym. James powiedział mu tylko, że wracał z treningu, kiedy ktoś go zaatakował. Twierdził, że nie rozpoznał sprawcy i że niewiele pamięta z całego zajścia. Wie tylko tyle, że obudził się w Skrzydle Szpitalnym. Potter nie zastanawiał się nad tym, czy to, co mówi brzmi wiarygodnie. Nie myślał nad tym, czy dyrektor uwierzy w te historię, jednak za wszelką cenę starał się nie zdradzić prawdy. Oczywiście nie zdawał sobie sprawy z tego, że Albus wie o tym, co tak naprawdę się wydarzyło. James sądził, że cała ta sytuacja, to sprawa między nim i Smarkiem, nikt nie powinien się do tego mieszać. On sam sobie z tym poradzi i we właściwym czasie wyrówna rachunki ze swoim wrogiem. Nie chciał załatwiać tego przez dyrektora. Obawiał się, że cała szkoła, w tym Lily, dowie się o wszystkim, a do tego nie mógł dopuścić. Sprawa z Severusem i tak dostatecznie już ją przybiła. Nie miał zamiaru dokładać jej zmartwień. Oprócz tego nie chciał, żeby Smarkerus pomyślał, że on, James się go boi, dlatego od razu skarży dyrektorowi. Potter był przekonany, że sam rozwiąże sytuację. Nie miał jeszcze pomysłu, jak to zrobi, ale wiedział, że tak tego nie zostawi. Łapa nie pochwalał jego zachowania. Uważał, że Rogacz powinien powiedzieć o wszystkim i raz na zawsze pozbyć się Severusa ze szkoły. Jego rozmyślania przerwała szkolna pielęgniarka, która nagle zjawiła się tuż obok jego łóżka.

- Dobrze, panie Potter – rzekła – Jest pan wolny – dodała. Wydawała się jednak nie być do końca przekonana. Wyglądała, jakby miała ochotę wlać mu do gardła wszystkie eliksiry, jakie ma w swoich zapasach. Uradowanemu Jamesowi nie było trzeba dwa razy powtarzać. Zeskoczył szybko z łóżka. Zgarnął w pośpiechu swoje rzeczy i czym prędzej opuścił pomieszczenie, w którym spędził ostatnio całkiem sporo czasu.

*

Severus Snape siedział właśnie w Pokoju Wspólnym Ślizgonów. Od paru dni wydawał się być jakiś nieswój, co zgodnie potwierdzali wszyscy jego koledzy. Chłopak zachowywał się dziwnie. Wyglądał, jakby nic go nie interesowało. Nie przejął się przegranym meczem, który w efekcie pozbawił Slytherin nie tylko wygranej Pucharu Quidditcha, ale także szans na zdobycie Pucharu Domów. Gryffindor wyszedł na prowadzenie, a przewaga punktowa, którą zdobył, była niemal nie do odrobienia. Ślizgoni byli niewyobrażalnie źli, zwłaszcza, że od zwycięstwa odsunęła ich ta mała, wredna, brudna szlama - Evans. Snape jednak nie zwracał na to uwagi, a prędzej przecież tak się starał, by Slytherin zdobył puchar. Severus sam zdobył ogromne ilości puntów za eliksiry, które przygotowywał, a teraz zupełnie nie przejął się przegraną. Do tego wydawał się być dziwnie poddenerwowany. Wzdrygał się niespokojnie za każdym razem, gdy ktoś go zawołał. Nikt z przyjaciół chłopaka nie znał jednak przyczyn tego niecodziennego zachowania. Nikt nie wiedział przecież o wydarzeniach, które miały miejsce ostatnio. Severus nie przyznał się nikomu do tego, że to on stoi za dziwnym atakiem, któremu uległ Potter. Ślizgon zastanawiał się, dlaczego jeszcze nikt nie wezwał go na rozmowę. Był pewien, że ten napuszony łeb od razu pobiegnie na skargę do Dumledore'a. Dlaczego więc dyrektor jeszcze z nim nie porozmawiał? Dlaczego w żaden sposób go nie ukarał? Przecież już dawno powinien wylecieć ze szkoły! Minęło już tyle czasu, a nikt się tym nie zainteresował. Może Potter siedział cicho? Snape'owi nie mieściło się to jednak w głowie. Był pewien, że ten pacan na pewno wykorzystał okazję do tego, by w końcu się go pozbyć, odsunąć go raz na zawsze od Lily. Jej też na pewno powiedział o wszystkim, dlatego nie chce z nim rozmawiać. Ba! Nie chce nawet na niego patrzeć. Teraz przyjaźni się z Potterem. Zagrała za niego w ostatnim meczu. Wsiadła na jego miotłę. Założyła jego szaty, miała na plecach jego nazwisko! Pewnie był niesamowicie szczęśliwy, kiedy się o tym dowiedział. A potem jeszcze Lily odwiedziła go w szpitalu. Tak, Severus wiedział o tym. Widział, jak cała drużyna Gryfonów poszła odwiedzić swojego szukającego, a Evans poszła razem z nimi. Potter pewnie opowiedział jej o tym, co się stało. Ale nie powiedział jej wszystkiego. Pewnie przedstawił jej tylko część faktów, które miały miejsce. Oczywiście zataił to, że to on sprowokował cały ten pojedynek. Pewnie całą winę zrzucił na niego, na Snape'a. Tak nie może być. On musi powiedzieć o wszystkim Lily. Musi jej wyjaśnić, co tak naprawdę się stało. Może wtedy spojrzy na niego nieco bardziej przychylnie. Jak pomyślał, tak też zrobił. Wybiegł energicznie z pomieszczenia. Miał tylko nadzieję, że znajdzie dziewczynę i że ta zechce z nim porozmawiać.

*

Lily Evans wyszła właśnie z chatki gajowego. Stwierdziła, że warto byłoby się pożegnać z przyjacielem. Już jutro miała przecież wraz z przyjaciółmi jechać do domu na letnie wakacje. Pierwszy raz w życiu pani prefekt wcale nie cieszyła się z faktu, iż nadeszło lato. Miała przecież otrzymać wyniki egzaminów. Jak w takiej sytuacji zachować spokój i cieszyć się wakacjami? Zwłaszcza, że Lily Evans nie była pewna, czy napisała swoje egzaminy tak, jakby chciała. Zastanawiała się nawet czasem, czy w ogóle je zda. Im dłużej i częściej o nich myślała, tym gorsze myśli ją nachodziły. Jednak nie tylko wyniki egzaminów sprawiały, że Evans wcale nie cieszyła się z lata. Obawiała się, że spędzi je samotnie. Oczywiście miała zamiar spotkać się z przyjaciółmi, ale wiedziała, że ich spotkanie będzie trwało zaledwie kilka dni. Co miała zrobić z resztą wakacji? Co roku towarzyszył jej Severus, teraz nawet to miało się zmienić. Jak miała sobie z tym poradzić? Całkiem sama w świecie, do którego wcale nie pasowała? Oczywiście kochała swoją rodzinę, ale odkąd rozpoczęła naukę w Hogwarcie, czuła się zupełnie obco w świecie pozbawionym magii. Gdyby chociaż mogła porozmawiać z Petunią, ale na to także nie mogła liczyć. Ich relacje były zbyt pogmatwane. Evans, jeszcze bardziej pogrążając się w czarnych myślach, skierowała swe kroki w stronę jeziora. Usiadła przy brzegu wodnej toni. Ściągnęla buty i skarpetki, po czym zanurzyła stopy w przyjemnie chłodnej wodzie. Zamknęła oczy. Wyciągnęła twarz w stronę słońca i głęboko odetchnęła. Jednak długo nie cieszyła się tym błogim stanem, ponieważ chwilę później tuż obok niej pojawił się czarnowłosy chłopak.

- Lily, jak dobrze, że cię znalazłem. Możemy porozmawiać? - zapytał niespokojny. Miał nadzieję, że się zgodzi.

- Nie mamy już o czym rozmawiać, Severusie – powiedziała chłodno.
- Dobrze – powiedział – Więc nie musimy rozmawiać. Wystarczy tylko, że mnie wysłuchasz, wcale nie musisz się odzywać. - Na te słowa dziewczyna nie wydała z siebie żadnego dźwięku, więc chłopak uznał to jako zgodę na jego monolog.
- Lily, naprawdę nie mam pojęcia, co dokładnie powiedział ci Potter, ale na pewno nie powiedział ci całej prawdy. Wszystko było zupełnie inaczej. On nie jest niewinny, chociaż próbuje za takiego uchodzić. Może nie powinienem go atakować, a już na pewno nie powinien używać akurat tego zaklęcia. Sam je wymyśliłem parę miesięcy temu i dokładnie nie sprawdziłem jego działania, ale to teraz nieważne. To Potter mnie zaczepił, sprowokował i zaatakował. Ja tylko się broniłem – powiedział pospiesznie, nie dając jej dojść do słowa. Lily podniosła się z miejsca. Nie zważała na to, że kamienie i drobne gałązki, które leżały na ziemi, raniły jej gołe stopy. Jej twarz niesamowicie pobladła, usta złożyły się w cienką linię, a oczy ciskały piorunami.

- To ty? - zapytała – Ty? Severusie, jak mogłeś? - zapytała z wyrzutem.
- Myślałem, że wiesz. Byłem pewien, że Potter ci coś powiedział. Sądziłem, że to dlatego ze mną nie rozmawiasz – odparł zmieszany.

- Nie rozmawiałam z Potterem na temat tego, co się stało – powiedziała – I myślałam, że ostatnio wyjaśniliśmy sobie, dlaczego nie chcę z tobą rozmawiać! Nawet, gdyby stał za tym James, nie miałeś prawa miotać w niego zaklęciami! Wiesz, co by się stało, gdyby Judy go nie znalazła?!

- Od kiedy przejmujesz się Potterem?! - zapytał zadziornie.

- Sev, tu wcale nie chodzi o niego. Chodzi o ciebie i o to, co zrobiłeś. Mogłeś go zabić. Nieważne czy to był Potter, czy ktoś inny. Mogłeś zabić człowieka. Użyłeś czarnoksięskiego zaklęcia. Ty naprawdę jesteś jednym z nich. Jesteś Śmierciożercą. Pewnie już nie możesz się doczekać, kiedy skończysz szkołę i w końcu na stałe dołączysz do szeregów Sam-Wiesz-Kogo, prawda? A może już to zrobiłeś? Może już masz na przedramieniu Mroczny Znak? Jak mogłam być taka głupia, Severusie? Wszyscy mnie przed tobą ostrzegali. Mówili, jaki jesteś naprawdę, ale ja w to nie wierzyłam, zawsze lojalnie cię broniłam. Co takiego się z tobą stało? Gdzie podział się ten chłopak, który powiedział mi, że jestem czarownicą? Wiesz co? Przez to, co zrobiłeś Potterowi, uświadomiłeś mi, że żałuję każdego momentu, który ci poświęciłam! - powiedziała, zgarnęła swoje rzeczy i pobiegła w stronę zamku. Nawet nie założyła butów. Boso wbiegła do Skrzydła Szpitalnego. Chciała porozmawiać z Rogaczem. Musiała poznać prawdę. Zastanawiała się tylko, dlaczego nie powiedział jej o wszystkim. Czemu nie powiedział jej, że za tym wszystkim stoi Snape? Powinien to zrobić! Miała prawo wiedzieć! Lily podbiegła do łóżka, na którym leżał rozczochraniec, ale chłopaka tam nie było. Pomyślała, że pani Pomfrey wypuściła go w końcu ze szpitala. Evans pobiegła więc do wieży Gryfonów. Miała nadzieję, że właśnie tam znajdzie swojego kolegę. Wszyscy, których mijała, spoglądali na nią, jakby postradała zmysły. Ona jednak nie zwracała na to uwagi. W pośpiechu rzuciła Grubej Damie hasło i przeskoczyła przez dziurę pod portretem. Nie zważając na nic i na nikogo, od razu skierowała swe kroki w stronę dormitorium chłopaków.

- Hej, Evans – zawołał za nią Syriusz – Gdzie tak pędzisz? - Lily momentalnie się zatrzymała i spojrzała w stronę Blacka. Towarzyszyli mu pozostali Huncwoci. Na to pani prefekt nie była przygotowana. Nie pomyślała o tym, że Jamesowi mogą towarzyszyć przyjaciele. Przecież nie mogła z nim rozmawiać przy świadkach.

- Eeee... - wyjąkała – Szłam właśnie do... - mówiła dalej nieskładnie – Lunatyka. Remus – tu zwróciła się do chłopaka – Mógłbyś mi pożyczyć tę książkę o magicznych roślinach, o której ostatnio mi opowiadałeś? - w duchu sama pogratulowała sobie doskonałej wymówki.

- Nie ma problemu. Mogłabyś jednak chwilkę poczekać? - zapytał uprzejmie Lupin – Właśnie kończymy partię czarodziejskich szachów.

- To ja przyjdę za chwilę – powiedziała Lily. W tym momencie James posłał jej jakieś nieodgadnione spojrzenie. Pod jego wpływem na twarzy Evans wykwitł uroczy rumieniec. Speszona dziewczyna odwróciła się na pięcie i udała się do swojej sypialni.

*

Wieczorem wszyscy uczniowie i pracownicy Szkoły Magii i Czarodziejstwa zebrali się na uroczystej kolacji, kończącej rok szkolny. Szkarłatno-złota Wielka Sala zachwycała swym pięknem. Nie bez przyczyny w pomieszczeniu dominowały właśnie te barwy. Dzisiejszy wieczór należał bowiem do Gryfonów, którzy w tym roku wygrali Puchar Domów. Huncwoci, ubrani w swoje odświętne, szkolne szaty zeszli na dół. Wszyscy byli w doskonałych humorach, ten wieczór planowali spędzić na doskonałej zabawie, nie chcieli myśleć o tym, że jutro rozstaną się na prawie dwa długie miesiące. Dzisiaj jeszcze byli razem i to było najważniejsze.

Nie tylko oni wybierali się na ucztę. Z Pokoju Wspólnego Gryfonów wyszły właśnie Anne, Dorcas i Lily. Loran i Meadowes głośno się z czegoś zaśmiewały, natomiast Evans wydawała się nie podzielać entuzjazmu i wesołego nastroju przyjaciółek. Wyglądała, jakby myślami odpłynęła gdzieś bardzo daleko i faktycznie tak było. Ruda cały czas roztrząsała to, co powiedział jej dzisiaj Snape. Analizowała jego słowa setki razy, ale jak dotąd cały czas dręczyło ją jedno, to samo pytanie, na które wciąż nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. Dlaczego James nic jej nie powiedział?

- Hej, Lily – zagadnęła Anne – Co z tobą?

- Co? - zapytała wyrwana z rozmyślań Evans, w ogóle nie słuchała paplaniny dziewczyn.
- Zachowujesz się dzisiaj jakoś dziwnie – powiedziała Dorcas, lustrując ją wzrokiem. - Stało się coś?

- Nie, nie. Nic się nie stało – powiedziała Lily, a na jej twarzy pojawił się teraz sztuczny, wymuszony uśmiech. - Jestem po prostu zmęczona. Idziemy? - zapytała i wyprzedzając przyjaciółki, udała się do Wielkiej Sali. Meadowes i Loran spojrzały po sobie. Ich miny wyraźnie świadczyły o tym, że nie wierzą w tłumaczenia i zapewnienia Evans. Postanowiły jednak nie naciskać na dziewczynę. Znały ją od ładnych paru lat i wiedziały, że to w niczym nie pomoże. Jeżeli Lily zechce porozmawiać, sama się do nich zgłosi. Zrezygnowane podążyły za panią prefekt.

Przyjaciółki usiadły tuż obok Huncwotów, z czego Evans nie była zbytnio zadowolona, ponieważ przypadło jej miejsce naprzeciw Jamesa, który bez najmniejszego skrępowania na nią spoglądał. Jeszcze parę dni temu, takie bezczelne zachowanie podziałałoby na dziewczynę jak płachta na byka. Teraz jednak nie odczuwała ona gniewu. Uczucie, które jej towarzyszyło, było zgoła inne. Nie umiała do końca go określić. Głębokie spojrzenie orzechowych tęczówek sprawiało, że Lily czuła się nieswojo, jednak nie była zła. Może zawstydzona? Tak, chyba właśnie tak się czuła, kiedy Potter obdarzał ją przenikliwym spojrzeniem. Speszona Evans poczęła wpatrywać się w swoje kolana. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że jej uczucia względem Gryfona uległy znacznej zmianie. Sama do końca nie wiedziała czy przemiana ta poszła w dobrą stronę. Wiedziała jednak, że jest teraz zupełnie inaczej i nie umiała sobie z tym do końca poradzić. Rogacz zawsze działał jej na nerwy, teraz jednak tak nie było i było to przytłaczające. Ruda zupełnie nie wiedziała, jak ma się teraz zachowywać. Po prostu przywykła do tego, że na sam widok rozczochranej czupryny okularnika, ogarniała ją niepohamowana złość i gdy to się zmieniło, czuła się, jakby była inną osobą. Bała się do tego przyznać, ale chyba trochę polubiła Jamesa. Może to zbyt duże słowo. Nie była jeszcze gotowa na to, aby zostać jego najlepszą przyjaciółką, ale ostatnie wydarzenia pozwoliły jej dostrzec pewien istotny fakt. James Potter był tylko człowiekiem, takim samym jak ona. Był człowiekiem, który ma uczucia. Człowiekiem, którego łatwo można zranić. Człowiekiem, który popełnia błędy. Było to dla niej niesamowite odkrycie, które pozwoliło jej spojrzeć na swojego dotychczasowego wroga nieco inaczej. Ostatnio sporo o nim myślała i to była kolejna rzecz, która ją przerażała. W ciągu całych pięciu lat nauki w Hogwarcie nie poświęciła Jamesowi tyle uwagi, ile w ostatnich tygodniach, kiedy ten leżał w szpitalu. Za każdym razem, kiedy o nim myślała, czuła względem niego jakieś cieplejsze uczucie. Nie była to oczywiście miłość. Nie była to nawet troska. Było to po prostu bliżej nieokreślone COŚ, co zastąpiło nienawiść, którą do niego odczuwała. Próbowała to zabić. Myślała o wszystkich przykrościach, których doświadczyła za sprawą Jamesa, ale nawet to nie pomogło. Gdy wspominała jego przewinienia, widziała w nich teraz mniej lub bardziej śmieszne wybryki młodego chłopaka, który po prostu starał się zwrócić na siebie uwagę. Sama przyznała się przed sobą, że w większości wypadków nie miała nawet, o co się obrażać. Czasem zachowywała się jak głupia gąska. Lily nie za bardzo wiedziała, co począć z tym wszystkim. Nie miała pojęcia, jak będzie wyglądać teraz jej relacja z Potterem, ale nie chciała snuć w tym kierunku żadnych planów. Nie czuła takiej potrzeby. Może los, może przeznaczenie, a może Merlin. Coś lub ktoś zadecydował o tym, że ich relacja ma ulec zmianie. Evans nie miała pojęcia, co takiego miałaby przynieść jej ta zmiana, ale postanowiła podjąć to ryzyko i spróbować spojrzeć na Jamesa od nowa. Podniosła wzrok ku górze. Orzechowe tęczówki nieustannie poszukiwały tych zielonych, a kiedy w końcu je spotkały, na twarzy ich właściciela pojawił się delikatny uśmiech. Lily również odpowiedziała Jamesowi uśmiechem. To niewerbalne porozumienie było początkiem ich nowej, miejmy nadzieję, lepszej relacji.

- Kochani uczniowie! - zagrzmiał głos profesora Dumbledore'a. Wszystkie twarze zwróciły się w stronę starca, który rozpoczął właśnie ucztę kończącą rok szkolny.

*

W Pokoju Wspólnym Gryfonów odbywała się właśnie impreza. Szczęśliwi uczniowie świętowali swoje zwycięstwo w tegorocznej klasyfikacji Pucharu Domów. Ich radość słyszała co najmniej połowa zamku, jednak wszyscy, do których dobiegł ten zgiełk, nie zwracali na to uwagi. Nawet sama McGonagall nie pokwapiła się uciszyć swoich podopiecznych. Rozumiała ich doskonale. W końcu wygrana w tak ważnej rywalizacji miała swoje prawa, a jednym z nich było właśnie świętowanie. Ona sama cieszyła się ogromnie z sukcesów swojego domu i była niesamowicie dumna ze swoich podopiecznych, czego oczywiście nie zamierzała im mówić. Bez cienia zażenowania czy poczucia porażki mogła spojrzeć w oczy Horacemu, w końcu to właśnie jej dom zwyciężył!

*

Wszyscy uczniowie magicznej szkoły w Hogwarcie tłoczyli się właśnie na stacji w Hogsmeade. Towarzyszył temu niemały zgiełk. Wszyscy bowiem obładowani byli kuframi, walizkami, klatkami, w których mieszkały przeróżne zwierzęta. Adepci biegali wraz ze swoimi bagażami, poszukując niezajętej przestrzeni w pociągu. Huncwoci znaleźli wolny przedział i zajęli miejsca. Po pewnym czasie Peter zrezygnował ze wspólnej podróży. Wolał towarzyszyć Kate. Lupin także opuścił przyjaciół. Musiał wykonywać obowiązki prefekta. Obiecał jednak, że odwiedzi ich później. Łapa i Rogacz zostali więc sami, jednak nie trwało to długo, bo gdy tylko pociąg wyjechał z Hogsmeade, drzwi ich przedziału otworzyły się i stanęły w nich Dorcas i Anne.

- Można? - zapytała z uśmiechem Meadowes i zajęła miejsce obok swojego chłopaka. Loran usiadła przy oknie. Gryfoni rozmawiali o wszystkim i o niczym. O SUMach, o tym, jaki zawód zamierzają wykonywać w przyszłości, planach na wakacje, ostatnim zwycięskim meczu Goblinów z Grodziska. Ich rozmowom towarzyszył gromki śmiech. Zgodnie z obietnicą, Lupin dołączył do swoich przyjaciół. Zrobił to jednak dopiero w połowie podróży. Miał bowiem pewien kłopot z dwoma Ślizgonami z pierwszego roku, którzy nieustannie dokuczali jakiejś Krukonce. Dopiero, kiedy zagroził im, że we wrześniu poinformuje o wszystkim Filcha, a ten w ramach kary powiesi ich pod sufitem w lochach, młodzi chłopcy uspokoili się. Remus nie przyszedł jednak sam. Wziął ze sobą Lily, która początkowo chciała mu odmówić. Później jednak zrozumiała, że jeżeli to zrobi, będzie podróżować samotnie. Była przekonana, że Dorcas na pewno chce wykorzystać ostatnie chwile, które może spędzić z Blackiem, a Anne także nie gardzi towarzystwem Huncwotów. Evans nieśmiało weszła do przedziału i usiadła koło Loran. Lunatyk wyjaśnił Gryfonom, co przyczyniło się do tego, że nie mógł dołączyć do nich wcześniej

- Nie podejrzewałem cię o takie okrucieństwo, Luniaczku – rzucił James – Ładnie to tak zastraszać nieletnich? - zapytał, a gdy to zrobił, całe towarszytwo wybuchło śmiechem. Podróż do domu mijała im w radosnej i przyjaznej atmosferze, co początkowo zaskoczyło Lily. Dziewczyna nie spodziewała się, że w towarzystwie Huncwotów tak miło spędzi czas. Chłopacy co chwila opowiadali jakieś anegdoty, które wszystkich rozbawiały. Po jakimś czasie zjawiła się pani z wózkiem pełnym słodyczy. Rogacz kupił fasolki wszystkich smaków i Gryfoni zajadali się tym smakołykiem, prosząc w duszy Merlina, aby udało im się wylosować jakiś dobry smak.

*

Hogwart Ekspres wtoczył się w końcu na stację King's Cross w Londynie. Z pociągu wylała się fala młodych czarownic i czarodziejów, którzy mieli teraz na sobie mugolskie ubrania. Uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa żegnali się ze swoimi przyjaciółmi, obiecując sobie spotkanie w wakacje, by zaraz potem przywitać się wraz ze swoimi rodzinami.

- Luniaczku, pisz często – powiedział James.

- Pochwal się, jak zgarniesz „W” z wszystkich egzaminów – rzucił Syriusz
- Tradycyjnie spotkamy się na Pokątnej, prawda? - zapytał Remus, po czym wyściskał przyjaciół i ruszył w kierunku matki, która czekała na niego. Łapa i Rogacz udali się w stronę Dorei i Charlusa. Syriusz nie zamierzał witać się ze swoimi rodzicami, a i oni najwyraźniej nie mieli na to ochoty. Kiedy przeszedł obok nic, udawali, że wcale go nie widzą. Matka tuliła Bellatriks, a ojciec klepał Regulusa z troską po ramieniu. Łapa ominął ich bez słowa i postanowił przywitać się z Potterami.

- James! - wykrzyknęła matka chłopaka – Nic ci nie jest? - zapytała matka chłopaka i zaczęła oglądać go z każdej strony. Powiedziała coś o sowie od Dumbledore'a i o tym, jak bardzo się martwiła. Kiedy upewniła się, że jej syn wrócił do niej w jednym kawałku, zaczęła go ściskać.

- Mamo... udusisz mnie – wyjąkał Rogacz. Dorea puściła swojego jedynaka i równie wylewnie zaczęła witać się z Syriuszem. Charlus poklepał syna po ramieniu.
- To co, Łapciu? - zagadnął okularnik – Tradycyjnie drugi miesiąc wakacji spędzasz u mnie?

- Myślisz, że wytrzymam tyle z moją szurniętą rodzinką? - zapytał.
- Okno mojego pokoju stoi dla ciebie otworem – powiedział Rogaty i uścisnął przyjaciela. Łapa, chcąc nie chcąc, powlókł się w końcu w stronę swoich rodziców i brata, by wraz z nimi wrócić do domu. Potterowie także chcieli już udać się do Doliny Godryka, ale James poprosił ich, by dali mu jeszcze moment. Musiał coś załatwić. Rozejrzał się dookoła. Przed oczami mignęła mu ruda czupryna. Bez chwili namysłu pobiegł w tamtą stronę.

- Hej, Lily! - krzyknął. Dziewczyna przystanęła i obróciła się w jego stronę. Posłała mu pytające spojrzenie. On głośno przełknął ślinę i powiedział:
- Chciałem się tylko zapytać, czy mógłbym cię odwiedzić w te wakacje. – jego słowa wprawiły Evans w niemałe zdumienie. Uniosła brwi wysoko, a jej oczy przybrały teraz rozmiar złotego znicza. Co niby miała mu odpowiedzieć? Jakiś cichy głosik w jej głowie podpowiedział, żeby się zgodziła, ale ona nie była tego taka pewna. Potter, widząc wahanie i niepewność malujące się na jej twarzy, postanowił wycofać się ze swojej propozycji:

- Przepraszam, jeśli nie chcesz, to nie będę się narzucał – powiedział smutno.
- Nie o to chodzi, James – powiedziała spokojnie – Musiałabym uprzedzić rodziców. Wyślę ci sowę, dobrze? - Teraz to oczy Rogacza przypominały rozmiarem złotą piłkę. Myślał, że dziewczyna pośle go na drzewo, a tymczasem ona chyba się zgodziła. Może nie powiedziała tego wprost, ale nie powiedziała też „nie”, a to chyba wystarczający powód do radości, prawda? Ruda odwróciła się na pięcie i już miała odejść w kierunku swojej rodziny, kiedy okularnik znów za nią zawołał:

- Hej, Evans! - dziewczyna spojrzała na niego przez ramię – Umówisz się ze mną? - zapytał. Lily uśmiechnęła się do niego i pomachała mu ręką na pożegnanie. Te dwa, drobne gesty sprawiły, że był teraz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.