XXVII. Niepewność cz. I

Witamy Was serdecznie!

Przychodzimy do Was nareszcie z następnym rozdziałem. Przepraszamy za to tygodniowe opóźnienie, ale po prostu... No nie udało nam się zmieścić w terminie :)

Zapewne widzicie, że mamy już zimowy rozdział, mimo że do świąt jeszcze trochę rozdział, ale po prostu znudził nam się ten poprzedni :D

Musimy przyznać, że rozdział po raz pierwszy wyszedł nam zdecydowanie za długi i byłyśmy zmuszone podzielić go na dwie części.

Teraz bez zbędnego dalszego gadania zapraszamy Was do czytania i komentowania.

Enjoy! ~ Rogacz i Łapa

*

            James spoglądał smutno na panią Prefekt jak ta odchodzi z jego przyjacielem, Peterem. Nie mógł uwierzyć, że McGonagall to zrobiła. Wiedział, że to było celowe. Szkoda tylko, że nie dotarła do niej wieść, iż od ponad dziesięciu dni, nie wystąpiła między nimi żadna kłótnia! Evans czuła, że ktoś na nią patrzy. Obejrzała się za siebie i dostrzegła natarczywy wzrok Pottera. Nie bardzo wiedziała, o co mu chodzi, ale uśmiechnęła się do niego i puściła mu oczko. Musiała się powstrzymać, żeby się głośno nie roześmiać na widok miny zszokowanego okularnika. Ciągle dziwiła ją ta nowa sytuacja między nimi, jej również ciężko było uwierzyć, że tyle mogło się zmienić. Co więcej, ona chyba naprawdę zaczynała go lubić. Spojrzała jeszcze raz na chłopaka, ale jego wzrok skierował się już w stronę Syriusza i Daniela. Zauważyła ledwie dostrzegalną obawę w jego oczach, ale wiedziała, że martwi się o przyjaciela. Ruda miała tylko nadzieję, że Black okaże nieco rozsądku i tak samo musiała zaufać stoickiemu temperamentowi McAlistera. W końcu Minerwa zarządziła, aby każdy odszedł ze swoim opiekunem. Huncwoci życzyli sobie powodzenia i poszli poddać się karze.

          Prefekt naczelny szedł w milczeniu z Gryfonem, który podążał kilka kroków za nim. Długowłosy nie mógł uwierzyć, że to akurat on miał go pilnować podczas szlabanu, na który de facto nie zasłużył. Nie wiedział tylko czy to zbieg okoliczności czy do McGonagal dotarły pogłoski na temat ich zatarć. Już teraz w sumie nie mieli powodów go kłótni. Dorcas uwolniła się od Syriusza, a on dalej nie mógł w to uwierzyć. Czasem zdawało mu się, że ta spogląda na niego z tęsknotą i miał wrażenie, że ta sprzeczka rozdzieliła ich tylko na moment i za chwilę wszystko wróci do normy. Znów będzie mógł ją trzymać w ramionach i patrzeć na nią do woli, bez skrępowania. Jednak to było tylko jego marzenie. Ostatnio wpadł na nią, gdzie pierwszy raz od zerwania znaleźli się ze sobą sam na sam. Miał niepowtarzalną okazję ją pocałować i widział, że Meadowes się nie opierała. Ale nie potrafił tego zrobić. Dziewczyna podjęła decyzję, a on w żaden sposób nie chciał jej mamić. To był jej wybór. Wciąż go to bolało, ale za bardzo ją kochał, by tego nie uszanować. A teraz szedł z tym nadętym Puchonem, który częściowo przyczynił się do ich rozstania. Dziwił się sam sobie, że jeszcze się na niego nie rzucił i w żaden sposób nie uszkodził. Chyba po prostu był zbyt załamany, by mścić się na nim. Chciał tylko odbębnić karę i wrócić do swojego pokoju, gdzie dzięki chłopakom będzie mógł zapomnieć o ukochanej. Po krętej wędrówce korytarzami Hogwartu weszli wreszcie do okrągłej sali. Mieściła ona kilka rzędów regałów z magicznie zmniejszonymi szufladami. Black zastanawiał się co on ma tu robić. Nie było ani brudno, ani nie widział żadnych trofeów, które wymagają czyszczenia, ani tym bardziej kibli.

- I co ja mam tu niby robić? – warknął długowłosy.

- Będziesz porządkował akta. – oznajmił prefekt – Zostały tu niedawno przeniesione z innego pomieszczenia, więc są jeszcze nie do końca poukładane. Zacznij od lewego regału. – rozkazał. Syriusz ruszył we wskazanym kierunku, kiedy powstrzymało go ramię starszego ucznia.

- A różdżka, Black? – spytał i spojrzał wyczekująco. Gryfon, zirytowany, wyjął szybko przedmiot i podał McAllisterowi. – Owocnego segregowania. Puchon uśmiechnął się triumfująco, a sam wyciągnął książkę, rozsiadł się w fotelu i zagłębił w lekturze. Przez chwilę Syriusz stał i po prostu starał się zapanować nad narastającym gniewem. Miał jednak wrażenie, że to nie wszystko. Wiedział, że coś się jeszcze wydarzy między nim a szanownym prefektem naczelnym. Postanowił jednak, że nie da po sobie poznać, jak bardzo denerwuje go sama obecność tego kretyna i poszedł segregować kartoteki. Tak jak się spodziewał, było to koszmarnie nużące i dość skomplikowane zajęcie. Nie dość, że wszystko musiało być ułożone alfabetycznie, to w dodatku większość kartek latała luzem i było trzeba je wszystkie przydzielić do odpowiedniej osoby. Nie wiedział, ile tam już siedział, ale zaczął chyba przysypiać nad jedną z Krukonek z trzeciego roku, kiedy usłyszał głośne trzaśnięcie. Rozbudzony rozejrzał się gwałtowanie wokół, chcąc zorientować się, co to było.

- Czy ja pozwoliłem ci ucinać sobie drzemki, Black? – szyderczy głos Daniela potoczył się po sali. Długowłosy chłopak zdusił przekleństwo, kiedy zdał sobie sprawę, że wciąż tu siedzi z tym idiotą. – Z tego co widzę, to masz tu jeszcze całkiem sporo do roboty, a ja chcę iść spać, więc ruszaj się.

- Jeszcze raz odezwij się do mnie tym tonem, a zobaczysz, z kim masz do czynienia. – Syriusz poderwał się z podłogi, a dłonie zacisnął w pięści. Blondyn zaśmiał się z tej groźby.

- I co ty mi możesz zrobić, Black? Poskarżysz się swojemu bratu, który poleci do Voldemorta, czy jak mu tam? – zaczął się naigrywać zielonooki – Czy może polecisz po swojego kochasia, Pottera? I tak przegrasz. Zawsze przegrywasz.

- Nie potrzebuję nikogo, by sprać cię na kwaśne jabłko… jeśli jesteś tak odważny, by stanąć przede mną bez różdżki. I uwierz mi, nigdy z tobą nie przegram. – Łapa pewny siebie stanął naprzeciw swojego wroga i patrzał mu śmiało w oczy. Wreszcie miał szansę wyładować swoją nienawiść.

- Nigdy? – Puchon znowu roześmiał się szyderczo, co tylko działało napędzająco na Gryfona. – Już przegrałeś! Gdzie masz swoją Dorcas? Zostawiła cię.

- To akurat nie jest twoja sprawa! I nie zostawiła mnie dla ciebie! – krew zawrzała w żyłach ciemnookiego. Nienawidził, kiedy ktoś trafiał w jego czuły punkt, a już na pewno nie pozwoli na to komuś takiemu jak on.

- Nie? A skąd ta pewność? To nie ja robiłem jej sceny zazdrości i jakoś to ze mną spędzała ostatnio czas.

Syriusz zbladł, ale trwało to tylko chwilę. Ból, jaki rozdarł jego serce, sprawił, że gniew napłynął ze zdwojoną siłą. Nie mógł pozwolić, by ktoś wykorzystywał jego słabość. Nawet jeśli Dorcas faktycznie wolała tego Puchona, to on przynajmniej kochał ją szczerze i wiedział, że ona to odwzajemniała. To jego wina, że między nimi wszystko skończone, był tego świadomy. Gdyby się tylko bardziej postarał, porozmawiał z nią, zatrzymał wtedy, kiedy powiedziała mu, że to koniec. Ale nie potrafił tego zrobić. Zawsze był niechciany i odrzucony. Nie cierpiał tego, kiedy ktoś miał się męczyć w jego obecności, więc nie chciał tego samego dla Dorcas. Przyzwyczaił się do samotności, wiedział, że da się z nią żyć. Ważne, żeby ona była szczęśliwa. Momentalnie przyszło opanowanie. Zobaczył w wyobraźni jej ciepły uśmiech i pełne miłości spojrzenie. Wiedział, że wściekłaby się, gdyby doszło teraz do bójki. Ten ostatni raz chciał zrobić coś dobrze, potem będzie już nieważne.

- Nic o niej  nie wiesz, McAlister. – rzucił pogardliwie i odwrócił się w stronę porozrzucanych na podłodze kartotek. Daniel nic nie odpowiedział. Wiedział gdzieś w głębi, że Black ma rację, ale już dawno postanowił, że ją pozna, nie ważne za jaką cenę. Zdziwiło go jednak zachowanie Gryfona. Celowo go prowokował, był pewien, że ten się zaraz na niego rzuci. Ale coś się nagle stało. Widział, jak Syriusz walczył ze sobą. Nie miał pojęcia skąd to nagłe opanowanie, ale w tej chwili był pełen podziwu dla niego. Również odwrócił się w stronę miejsca, gdzie siedział i wrócił do przerwanej lektury.

*

              Dziewczyny siedziały na kanapie przed kominkiem i rozmawiały o czymś cicho. Evans w międzyczasie zaznaczała fragmenty z książki o transmutacji. Mieli przygotować na jutro jak najwięcej informacji na temat przemiany pióra w okazałego ptaka. To prawie jak zrobić coś z niczego, więc Lily miała zamiar się do tego porządnie przygotować. Przy okazji wiedziała, że zmusi tym swoje przyjaciółki, by też trochę o tym poczytały.

- Dacie wiarę, że jesteśmy już na szóstym roku? – spytała Anne – Nigdy nie myślałam, że to tak szybko minie. A za niecałe dwa lata ukończymy Hogwart. I co wtedy? – tego typu pytania ciągle kłębiły się w głowie szatynki. Wiedziała, że ma jeszcze czas, ale nie miała bladego pojęcia co chce robić w życiu. Zazdrościła trochę swojej rudowłosej przyjaciółce, która wiedziała bynajmniej tyle, że chce iść gdzieś w kierunku uzdrawiania. Zawsze fascynowało ją ludzkie ciało i wszelkie procesy, jakie zachodziły w jego wnętrzu. Smykałką Dorcas były zaklęcia, a także zawsze była dobra w tłumaczeniu ich. Meadowes myślała o nauczycielstwie, ale miała też kilka innych planów i nie wiedziała który z nich jest lepszy czy gorszy. A Loran nie miała najmniejszego pomysłu. Przerażała ją wizja tego, że kiedyś będzie musiała dorosnąć.

- Jak to co wtedy? – spytała Evans, odrywając Anne od ponurych rozmyślań – Praca, dom, mąż, gromadka dzieciaków. – dziewczyny spojrzały zszokowane na Rudzielca. Pierwszy raz wspomniała, że chce mieć rodzinę. Zawsze zarzekała się, że nie cierpi dzieci, a faceci tworzą tylko niepotrzebne problemy.

- Lily, co ci się stało? – spytała rozbawiona Dorcas – Nie poznaję cię ostatnio.

- O co ci chodzi, Meadowes? – spytała poważnie prefekt, udając, że nie wie, co jej przyjaciółka ma na myśli.

- Pomyślmy… Zadajesz się z Potterem, jesteś dla niego po prostu miła i nagle zmieniłaś zdanie i chcesz mieć rodzinę, a nawet… - Gryfonka zamilkła w połowie zdania i zaczęła się głośno chichrać. Obie przyjaciółki spojrzały na nią zdziwione i lekko zaniepokojone. Nie pamiętały, kiedy ostatnio czarnowłosa się tak z czegoś śmiała, tylko szkoda, że nie wiedziały z czego. Kiedy ta się uspokoiła zaczęła od razu tłumaczyć powód swojego nagłego wybuchu.

- No bo… No bo… - nie wytrzymała i zaczęła się krztusić ze śmiechu. Po chwili wróciła do przerwanego zdania -  Po prostu do głowy wpadła mi pewna hipoteza – zaczęła z trudem panując nad kolejnym atakiem – Twoja relacja z Potterem kwitnie, a ty chcesz mieć nagle męża i dzieci. Rozumiesz?

Na końcu zdania Anne zaczęła się chichrać jak wariatka. Kilka osób obejrzało się, by sprawdzić, kto ma taki dobry humor. Lily patrzyła na nie jak zaklęta. Nie docierało do niej, to co wymyśliła jej przyjaciółka. Nie wiedziała czy ma zacząć się śmiać z tak absurdalnego pomysłu, czy zacząć się tłumaczyć, czym w sumie jeszcze bardziej się pogrąży. Ostatecznie stwierdziła, że po prostu nic z tym nie zrobi.

- Głupia jesteś i tyle – powiedziała tylko i wytknęła przyjaciółce język.

- Czyli to prawda? – spytała nagle Loran.

- Zwariowałaś? Dajcie spokój – oburzyła się dziewczyna lekko zakłopotana – Prędzej poślubię trolla z grzybicą i łuszczycą niż spędzę resztę życia z Potterem. – oznajmiła dobitnie i zagłębiła dalej w podręczniku.

- Łamiesz mi serce, Liluś. – nagle dobiegł ją nie wiadomo skąd głos Jamesa. Dziewczyny jak na rozkaz znowu parsknęły niekontrolowanym śmiechem, na co pani prefekt przewróciła niecierpliwie oczami.

- Nie wiem, skąd się tu nagle wziąłeś, Potter, ale lepiej dla ciebie gdybyś zniknął w tej chwili. – oznajmiła oficjalnie bez cienia uśmiechu.

- Naprawdę jestem aż taki zły? – żadnej odpowiedzi – No, kotuś. – dalej cisza – Skarbie, odpowiedz mi. – Dziewczyny wstrzymały oddech – Wygrywa ze mną obrośnięty troll? Nie możesz być aż tak okrutna, moja wiewióreczko. – Rogacz od razu wiedział, że wreszcie udało mu się sprowokować swoją ukochaną. Zawsze, kiedy kończyła się jej cierpliwość, przymykała powieki i zagryzała dolną wargę. Znał doskonale wszystkie jej reakcje.

- Uwierz mi, Potter, że jak skierujesz jeszcze jedno słowo w moją stronę, to obiecuję ci, że nigdy więcej nie będziesz mógł czochrać tych swoich kudłów, bo osobiście wyrwę ci każdy włos co do jednego i postaram się, a wiesz, że jestem dobra z eliksirów, aby nigdy więcej nie pojawił się chociażby meszek na twoim napuszonym łbie!

W Pokoju Wspólnym zapadła cisza, którą przerywał tylko tłumiony śmiech Anne i Dorcas. Każdy spoglądał rozbawiony i nieco zszokowany w ich  stronę. Wiedzieli, że Evans i Potter zawsze stanowili niebezpieczeństwo dla pozostałych, ale ostatnio ich kłótnie stawały się rzadkością. W końcu tą niezręczną ciszę przerwał sam zainteresowany.

- I za to cię kocham, Evans. – oznajmił okularnik z szerokim, zalotnym uśmiechem. Na co ta po prostu roześmiała się, poczochrała go po włosach i poszła w stronę dormitorium. Nie zdążyła jednak tam dojść, ponieważ do wieży Gryffindoru dostojnym krokiem weszła właśnie Minerwa McGonagal. Wszyscy obecni natychmiast ucichli i wstali, aby przywitać się ze swoją opiekunką.

- Dobry wieczór. Mam dla was, jak sądzę, dość dobrą nowinę. Bynajmniej dla starszej części z was. – spojrzała na obecnych szóstoklasistów– Za miesiąc zacznie się kurs teleportacji. – słowa Minerwy zostały na chwilę zagłuszone przez podekscytowanych uczniów, którzy od razu musieli dać upust swojej fascynacji.

- Ale proszę o ciszę! – kobieta uciszyła towarzystwo. - Dostępne będą dwa terminy. Pierwszy kurs zacznie się od stycznia i będzie on trwał do kwietnia. Wtedy odbędzie się zaliczenie. Mogą wziąć w nim udział osoby, które do końca czerwca ukończą siedemnaście lat. – w tym momencie Syriusz, który nie wiadomo kiedy się pojawił, zaczął buczeć zagłuszając dalsze słowa wicedyrektorki. – Black, szlaban. Pozostałe osoby będą mogły zdawać test od września do grudnia w siódmej klasie. Kurs teleportacji nie jest obowiązkowy. Kto chce wziąć w nim udział niech zapisze się na liście na tablicy.

W tej chwili na ścianie zawisła pergaminowa karta ze srebrnym tytułem, a McGonagal wyszła z wieży pozwalając uczniom dać nareszcie upust wrażeniom. Szukający drużyny od razu podbiegł do listy i zapisał swoje nazwisko. Wszyscy pozostali, którzy mogli, poszli w jego ślady. Podekscytowane głosy i okrzyki wypełniały teraz wieżę Gryffindoru. Wreszcie ich lekcje zostaną przerwane czymś praktycznym.

              Frank Longbottom stał spokojnie na końcu kolejki, nie chcąc się pchać. I tak pewnie zostałby wypchnięty, bo nikt go nigdy nie zauważa. Był cichym chłopakiem, jego nieśmiałość nie pozwalała mu nigdy wybić się przed szereg. Ilekroć próbował tyle razy wycofywał się i poddawał. Bał się, że ludzie go ocenią i skrytykują. Jego rodzice, którzy byli bardzo uzdolnionymi czarodziejami, wymagali od niego znacznie więcej, ale on nie potrafił się przełamać. Nie był głupi, wręcz przeciwnie. Potrafił czarować, ale nie był otwarty. Nie miał zbyt wielu przyjaciół, a dziewczyna, która mu się już od dawna podobała, nie wiedziała chyba nawet o jego istnieniu. Myślał nawet o pójściu do drużyny, aby tylko jakoś zaistnieć, ale nie wyobrażał sobie jak. Miał po prostu iść z miotłą i poprosić? Zwłaszcza, że kapitanem był nie kto inny jak James Potter. Nie potrafił zagadać do osoby, która cieszyła się chyba największą popularnością w tej szkole. Nagle jego spokojne rozmyślania przerwało dość silne uderzenie w plecy.

- Cześć, Frank! – pojawiła się nagle przed nim rozpromieniona Lily. – Co taki zamyślony stoisz? Przecież kolejka już się skończyła.

- Co? – Gryfon rozejrzał się rozkojarzony. Faktycznie przy tablicy ogłoszeń już nikogo, a on jak kołek stał na środku pokoju.  – A tak… Już idę. – zarumienił się, kiedy zdał sobie, że musiał wyglądać jak kretyn.

- Co słychać u ciebie? – zapytała Evans ciekawsko – Dawno nie rozmawialiśmy.

Ta dziewczyna była właśnie jedną z niewielu osób, które zauważyły jego istnienie. Lubił z nią rozmawiać. Była bardzo energiczna i czasami wciągała go w różne akcje, ale on zawsze ostatecznie się wycofywał. Wiedział, że miała mu to za złe, bo starała się mu po prostu pomóc, ale on zbyt często poddawał się wewnętrznemu lękowi. Wolał spędzać czas w zaciszu własnego pokoju, otoczony książkami. Ze znajomymi widywał się jedynie podczas zajęć lub kiedy uczył ich z zaklęć, z których był niemal najlepszy. Ciągle bił się ze sobą, że na koniec szkoły powinien w końcu zaistnieć, ale nie potrafił. Zbyt długo to odkładał, a teraz już po prostu nie miał pojęcia jak miałby to zrobić.

- To co zawsze – odpowiedział zgodnie z prawdą – Nic się nie zmieniło wciąż.

Longbottom wbił wzrok w ziemię i czekał na kolejną wersje rad ze strony koleżanki. Jednak ta tylko położyła mu rękę na ramieniu i uśmiechnęła się promiennie.

- Frank, możesz mi coś obiecać? – zapytała, stając naprzeciwko niego i spoglądając mu w oczy. Ten kiwnął głową i czekał na to, co usłyszy.

- Jutro musisz gdzieś ze mną pójść. I nie pytaj gdzie i co to będzie. Po prostu obiecaj, że tym razem się wywiążesz, proszę – Evans wzięła chłopaka za ręce i ścisnęła je. Widząc, że chłopak się waha dodała – Zobaczysz, że nie pożałujesz.

- Dobrze… Dobrze niech będzie – odpowiedział na jednym wydechu, bojąc się, że znowu sprawi przykrość rudowłosej dziewczynie.

- Wspaniale – Lily klasnęła radośnie – To widzimy się jutro po śniadaniu przy Wielkiej Sali. Do zobaczenia! – pożegnała się i pobiegła w stronę swojego dormitorium. Z jednej strony chłopak cieszył się, że może tym razem nie sprawi zawodu Gryfonce, ale poczuł znajome ukłucie lęku. Jednak tym razem postanowił, że nie pozwoli, aby ten strach nad nim zapanował.

*

Gryfon znajdował się sam w Pokoju Wspólnym. Wiedział, że powinien teraz siedzieć ze swoimi przyjaciółmi w dormitorium, ale obiecał Kate, że przyjdzie. Powiedziała mu tylko tyle, że chce z nim poważnie porozmawiać. Musiał przyznać, że trochę się bał. Nie miał pojęcia o co mogło chodzić jego dziewczynie. Miał tylko nadzieję, że nie ma zamiaru go zostawić. Przecież tak dobrze im się układało. Zaczął chodzić w kółko po pomieszczeniu. Nie wiedział ile jeszcze ma czekać. Może coś się stało i nie mogła przyjść. Jednak po chwili na schodach prowadzących do dormitorium dziewczyn pojawiła się blondwłosa piękność. Od razu podbiegł do niej i ucałował ją na powitanie. Nie mógł zrozumieć co się stało, że tak bardzo pokochał tą kobietę, ale wiedział, że zrobiłby dla niej wszystko. Była dla niego najważniejsza na świecie, tak samo jak jego przyjaciele. To oni stanowili dla niego najbliższą rodzinę. Marywale za pomocą różdżki rozpaliła już przygaszony kominek i usiadła na sofie. Gestem wskazała Gryfonowi, by zrobił to samo. Pettigrew usadowił się obok dziewczyny i objął ją swoim potężnym ramieniem. Ta kryjąc obrzydzenie, do którego nie mogła się przyzwyczaić, wtuliła się delikatnie. Nie chciała budzić podejrzeć, kiedy była na tak dobrej drodze.

- Kochanie, chciałaś ze mną o czymś porozmawiać – zaczął niepewnie chłopak. Nie był pewien czy może ją ponaglać, ale ciekawość nie pozwalała mu dłużej czekać.

- Tak… To jest dosyć delikatna sprawa, więc nie denerwuj się, kiedy powiem ci kilka rzeczy.

- Ale nie zostawisz mnie? – zapytał od razu Peter. Nie mógł się wyzbyć lęku, że być może się już nim znudziła.

- Skąd to pytanie? – spojrzała na chłopaka – Kocham cię, nigdy nie mogłabym cię zostawić – na potwierdzenie tych słów pocałowała czule chłopaka, co ten wykorzystał i nie mógł się odkleić od swojej partnerki. W końcu udało jej się jednak wyrwać z ramion Glizdogona.

- Ufasz swoim przyjaciołom? – zaczęła prosto Kate.

- Oczywiście, że tak. Są dla mnie jak bracia.

- Jesteś pewny, że oni też cię tak cenią, jak ty ich? – wpatrywała się w jego oczy z udawaną troską.

- Sądzę, że tak. – przyznał nieco niepewnie – Dlaczego zadajesz mi takie pytania? – spytał, wyciągając z prawej kieszeni spodni batonika i pochłaniając go w kilka sekund. Zawsze kiedy zaczynał się denerwować, musiał coś zagryzać. Wówczas się nieco uspokajał.

- Usłyszałam coś niedawno, ale skoro jesteś ich taki pewien, to musiało mi się coś pomylić. – blondynka przygryzła dolną wargę – Nie przejmuj się tym. – uśmiechnęła się ciepło i już chciała wrócić do pokoju, kiedy chłopak złapał ją za rękę i kazał usiąść.

- Co takiego słyszałaś? – spytał wystraszony – Powiedz mi.

- Ale… To nic przyjemnego.

- Dlatego mi powiedz, proszę – Peter wpatrywał się w nią swoimi wodnistymi oczkami, a ona po raz kolejny dziwiła się, jak ktoś taki jak Potter czy Black, mógł zadawać się z tym tłuściochem.

- No dobrze. Ostatnio przez przypadek usłyszałam rozmowę Syriusza i Jamesa. Rozmawiali o tobie i niestety nie mówili nic miłego. Ciągle się z ciebie naśmiewali. Oni w ogóle nie doceniają twojej przyjaźni, Pete. – zwróciła się do niego i chwyciła za dłonie – Jesteś dla nich tylko pośmiewiskiem. Wciąż mówili o tym jak jesteś beznadziejny i, że nie robisz nic innego jak jesz. Oni nie rozumieją tego, że chłopak w takim wieku, potrzebuje dużo energii. Dziwili się, jak przez tyle lat możesz dawać się nabierać na ich przyjaźń. Potem przyszedł Remus i jak dowiedział się o czym rozmawiając, to sam zaczął się nabijać. Powiedział, że jesteś nieudacznikiem i, że to przez ciebie większość ich kawałów okazuje się porażką. Stwierdził, że bez ciebie byłoby o wiele lepiej i mieliby jeszcze większe branie u dziewczyn niż dotychczas. Robisz im tylko za zbędny balast. – dziewczyna wtuliła się w Gryfona i zaczęła udawać, że płacze. – Przepraszam, kochanie. Nie chciałam cię smucić, ale uznałam, że lepiej jak się o tym dowiesz. Nie chcę, aby oni cię wykorzystywali. Jesteś wart więcej niż oni myślą. W ogóle cię nie doceniają. Widzą w tobie tylko materiał na ofiarę. – wpatrywała się w niego, oczekując reakcji. Pettigrew wpatrywał się tępo w ogień, który tlił się delikatnie i odbijał się poświatą w jego oczach. Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. Nie potrafił sobie tego nawet wyobrazić. Jego przyjaciele na pewno by tak nie powiedzieli. Musiała ich z kimś pomylić. Po prostu wynikło jakieś nieporozumienie.

- Kochanie – zaczął łamiącym się głosem – Jesteś pewna, że to byli oni? Na pewno ich z kimś pomyliłaś – stwierdził i uśmiechnął się delikatnie. Jednak Marywale pokręciła przecząco głową i patrzała smutno na chłopaka.

- Przykro mi, Pete.

Wraz z tymi słowami zauważyła przerażenie w jego oczach. Wiedziała już, że jej się udało. Bardziej ufał jej niż przyjaciołom. A więc już blisko do zrealizowania planu.

- Porozmawiaj z nimi. Może faktycznie wynikło jakieś nieporozumienie.

- Tak… Tak… Porozmawiam z nimi… Na pewno to nie tak… Nie tak..

Dłonie chłopaka zaczęły się trząść przyjmując zdenerwowanie właściciela. Starał się uporządkować jakoś myśli, ale po tym, co usłyszał, wiedział, że ciężko będzie to wszystko ułożyć.

- Pójdę już spać, słońce – Gryfon wstał z kanapy i ucałował dziewczynę w ręce.

- Śpij spokojnie i pamiętaj, że JA cię kocham ponad wszystko – oznajmiła i wysłała mu całusa w powietrzu. Chłopak uśmiechnął się niemrawo i ociężałym krokiem wspiął się po schodach do pokoju. Przekraczając próg pomieszczenia, rozejrzał się po jego wnętrzu. Spojrzał po kolei na każdego mieszkańca pokoju. Nie mógł uwierzyć, że oni byliby zdolnie to zrobić. Wiedział co prawda, że jest z całej czwórki najmniej popularny, ale jednak znał ich wszystkie tajemnice. Tyle rzeczy robili wspólnie. Czy miałby z nimi takie wspaniałe wspomnienia, gdyby nie to, że oni go naprawdę lubili? Nie miał pojęcia co o tym wszystkim myśleć. Usiadł ciężko na swoim łóżku i schował twarz w dłoniach. Wiedział, że nie odważy się od razu porozmawiać z nimi o tym. Najpierw sam musiał sobie to wszystko poukładać i przetrawić. Po kilkunastu minutach ciągłego rozmyślania położył się spać z nadzieją, że cała ta historia okaże się tylko jego kolejnym koszmarem.

*

W biurze Aurorów panował istny zamęt. Całe Ministerstwo Magii zostało podniesione na nogi. Przesyłki wewnętrzne mijały się i trafiały do właściwych odbiorców. Była noc, a w budynku był taki ruch, jakby dopiero co wszyscy przyszli do pracy. Większość pracowników została podniesiona na nogi, szczególnie aurorzy, łamacze zaklęć, poszukiwacze, magowie obrony narodowej, przedstawiciele nieczystokrwistych, nawet sam minister magii zjawił się osobiście. Nie mogli znieść myśli, że to już trzecia osoba, która zaginęła w przeciągu dwóch miesięcy. Po ostatnich nie został najmniejszy ślad. Dokładnie tak jakby wyparowały z powierzchni ziemi. Tym razem nie mogli ponieść klęski, bo rozejdą się słuchy, że nic nie robią. Zwłaszcza, że ginęli sami mugolacy. Byłoby to bardzo nie w porządku, gdyby faktycznie nic nie zrobili z całą sprawą. Być może niektórzy uznaliby, że popierają idee czystej krwi. Ale wszyscy pracownicy wiedzieli, że tak nie jest. Znali te osoby, które zaginęły. Robili wszystko, aby dostrzec choć najmniejszą wskazówkę. Nie chcieli stracić kolejnej bliskiej współpracownicy. W domu czekał na nią mąż i trójka małych dzieci. Pierwsze z nich za rok miało iść do Hogwartu. Nagle po jednym z wydziałów poniósł się echem alarm. Wszyscy obecni pobiegli w tamtym kierunku.

- Znaleźliśmy ją! – rozległ się krzyk – Namierzyliśmy jej różdżkę!

Westchnienie ulgi było słyszalne chyba w całym budynku. To oznaczało, że kobieta prawdopodobnie jeszcze żyje. Szef Biura Aurorów wystąpił przed szereg

- Dajcie nam namiary, to pójdziemy ją znaleźć – rozkazał Alastor Moody. Był on najmłodszym w historii aurorem, a po kilku latach, dzięki sukcesom, które odnosił w swojej pracy, został mianowanym głównodowodzącym. Podszedł do poszukiwaczy, zamienił z nimi cicho kilka słów i odebrał mapę ze wskazówkami.

- Potter i Lonbottom, idziecie ze mną.

- Tak jest! – dwójka mężczyzn zgodliwie potwierdziła, że są gotowi ruszać. Obrócili się za swoim przywódcą i ruszyli za nim w stronę kominków. Na terenie Ministerstwa nie można było się teleportować. Kiedy tylko znaleźli się na ulicach Londynu, wezwali swoje miotły i kiedy tylko do nich dotarły, wzbili się lekko w powietrze. Nie wiedzieli ile godzin lecieli. Co jakiś czas Edwin, ojciec Franka, sprawdzał czy nie zbaczają z trasy. Wszyscy trzej mężczyźni, nie chcąc się dekoncentrować, lecieli w milczeniu. Zbliżali się do celu w szybkim tempie. Charlus nałożył na nich tarczę, by nikt ich nie zobaczył, dodatkowo wspomogli się jeszcze zaklęciem kameleona. Po kilku minutach znaleźli się dokładnie w miejscu, które wskazywała mapa. Panowie zniżyli się powoli, aż zaczęli dostrzegać zarys starej kamienicy, prawdopodobnie opuszczonej. Sam budynek znajdował się w niewielkim miasteczku na jego obrzeżach. Miejscowość była niezadbana, sprawiała wrażenie wręcz zapomnianej przez ludzi. Czarodzieje wylądowali miękko na ziemi i odstawili miotły. Powoli, starając się robić jak najmniej hałasu, weszli do kamienicy. Różdżki trzymali w pogotowiu, aby w każdej chwili być gotowymi do obrony.

- Ona jest nudna…

Usłyszeli z oddali zachrypnięty głos. Poszli w tym kierunku podchodząc pod drzwi, z których prawdopodobnie się on wydobywał. Następne zdania słyszeli już wyraźnie.

- Ale nie możemy jej zabić.

Usłyszeli inny, bardziej piskliwy głos.

- Nie byłoby różnicy. I tak co chwile mdleje. Słaba jest. Dlaczego Czarny Pan każe nam przetrzymywać kogoś takiego?

- Nie kwestionuj lepiej jego zdania. Lord Voldemort wie co robi. Nie ma mądrzejszego i potężniejszego czarodzieja na całym świecie.

Z jego słów płynęło czyste i naiwne uwielbienie. Drugi mężczyzna nie śmiał już wyraźnie nic powiedzieć, ponieważ za drzwiami nastała cisza. Jednak za chwile przerwało ją ciche pojękiwanie.

- O! Ocknęła się wreszcie – mężczyzna podszedł, złapał kobietę za włosy i podniósł z ziemi.

- Nie… Nie… Proszę… Zostawcie mnie… Zabijcie mnie… - z gardła kobiety wydobywało się ciche błaganie.

- Słyszysz Malcolm? Ona nas wręcz prosi, żebyśmy się jej pozbyli – śmierciożerca zaśmiał się gardłowo.

- To byłoby zbyt proste, szlamo. – wycedził jego towarzysz – Trochę się jeszcze tobą zabawimy.

Po pomieszczeniu poniósł się krzyk mrożący krew w żyłach. Był on pełen przerażenia i bólu. Potter nie mógł wytrzymać. Podbiegł do drzwi z zamiarem otworzenia ich, ale powstrzymała go ręka Alastora.

- Pójdziemy razem, na trzy.

Po odliczeniu Moody wyważył drzwi od pokoju i od razu zaczął ciskać zaklęciami. Śmierciożercy szybko zostali unieszkodliwieni. Widać było, że nie spodziewali się żadnego ataku, nie byli na niego nawet przygotowani. Ranna kobieta leżała na podłodze, umazana krwią. Oddychała ciężko, a jej ciałem wstrząsał spazmatyczny płacz. Na pierwszy rzut oka nie można było rozpoznać w niej tej samej kobiety, którą znali. Mężczyźni szybko podbiegli z zamiarem teleportacji, ale nagle Charlusa coś podciągnęło do góry. Aurorzy rozejrzeli się. W drzwiach stała trójka śmierciożerców, a za nimi jeszcze kilku innych. Nie mogli pozwolić, by ktoś ukradł zdobycz Czarnego Pana. W pomieszczeniu rozbłysło od zaklęć. Promienie z różdżek mijały się, zderzały, ganiały jeden za drugim. Wyglądało to jak piękny, świetlny taniec, tylko z tą różnicą, że to był taniec na śmierć i życie.

- Avada kedavra!

Strumień zielonego światła pomknął w stronę na wpół żywej kobiety.

- NIE!!!

Charlus rzucił się rozwścieczony na mężczyznę, który rzucił mordercze zaklęcie. Nie mógł znieść myśli, że kolejna osoba zginęła z rąk tych bezmyślnych kukieł czarnoksiężnika. Zaślepiony żalem i złością nie zważał na to, co się dzieje, przez co nie był w stanie skutecznie się bronić. Po chwili poczuł palący ból w okolicy klatki piersiowej. Jednak nie przejmował się tym. Ciskał zaklęciami w czarnych, zamaskowanych mężczyzn. Poczuł kolejny raz ból w prawej nodze i upadł na podłogę. Zobaczył czerwoną plamę na nogawce swoich spodni, która wciąż się powiększała. Dostrzegł Longbottoma biegnącego w jego kierunku, ale nie wiedział, co było dalej. Poczuł kolejny raz ból w plecach. Teraz nie widział już nic. Wszystko spowiła ciemność. Ostatnim co poczuł, były czyjeś ręce chwytające jego obolałe ciało.