XXVIII. Niepewność cz.II

Kochani!!!

Na początku chciałybyśmy życzyć Wam Wesołych Świąt, mimo że  to już trochę po czasie... Ale! Klimat świąteczny wciąż trwa! Tak więc życzymy Wam pokoju i radości z codzienności(te rymy <3). Bądźcie zawsze sobą i miejcie powód do dumy, bo tacy jesteście najpiękniejsi! Także na ten Nowy Rok życzymy Wam wielu sukcesów i siły, aby ten czas był jeszcze lepszy i jeszcze bogatszy! Aż chce się rzec "carpe diem"! :D

Dzisiaj mija równy miesiąc od poprzedniego rozdziału. Przepraszamy. Wiemy, że notka miała pojawić się wieki temu, ale nasz umysł spowiła noc ciemna. Po prostu otwierałyśmy Worda i... nic. Pierwszy raz miałyśmy chyba taką sytuację, że po prostu nic nie szło. Jednak w końcu coś udało nam się wypocić.

Następny rozdział... Nie wiemy kiedy, ale zanim on się pojawi, to będziemy miały dla Was jeszcze niespodziankę :) 

A teraz bez dalszego przedłużania, zapraszamy do czytania i komentowania :D

Wasze ~ Rogacz i Łapa

*

            Frank Longbottom stał przy drzwiach do Sali Wejściowej i czekał na swoją koleżankę. Kazała mu tu przyjść, ale on jej jakoś nie widział. Myślał, że może jeszcze je śniadanie, ale nie widział jej wewnątrz Wielkiej Sali. Postanowił, że poczeka na nią co najwyżej piętnaście minut i jeśli się nie pojawi, to pójdzie do biblioteki. Stojąc tak i przestępując z nogi na nogę, dostrzegł nareszcie Lily na schodach. Tyle, że nie była sama, a w towarzystwie Jamesa. Chłopak ubrany był w strój do quidditcha, więc Frank wywnioskował, że pewnie za chwilę mają trening. Trochę przerażało go to, że okularnik spoglądał na niego, kiedy rozmawiał z Evans. Nie wiedział, czy to dotyczy jego, ale miał nadzieję, że to tylko jego wyobraźnia podsuwa mu takie podejrzenia. Spuścił głowę w dół i wpatrywał się intensywnie w podłogę przed sobą. Nie chciał patrzeć dalej na tą dwójkę w obawie, że jego podejrzenia okażą się słuszne. Marzył o tym, aby być graczem w tak dobrej drużynie, ale był świadomy tego, że po prostu nie ma szans. Mógłby spróbować i się przekonać, ale nie chciał tego robić. Nie chciał dać nikomu powodu do naśmiewania się z niego. Wiedział, że jeśli poniósłby porażkę, nie potrafiłby nikomu spojrzeć swobodnie w oczy. Po chwili zobaczył przed sobą damskie buty, a nad nimi zgrabne nogi i czarno-szkarłatną spódniczkę. Podniósł wzrok wyżej i ujrzał przed sobą rudowłosą Gryfonkę. Jednak za nią wciąż znajdował się James i wyraźnie na coś czekał.

- Cześć, Frank – przywitała się, kładąc chłopakowi ręce na ramionach – Przepraszam, że czekałeś, ale musiałam załatwić ważną sprawę.

- Cześć, Lily. – odpowiedział ledwo słyszalnie. Potter niestety jeszcze potęgował jego skrępowanie – To… Co chciałaś mi pokazać?

- Ano właśnie! – rozentuzjazmowana dziewczyna klasnęła w ręce – To niespodzianka! Musisz pójść z nami w jedno miejsce – wskazała na siebie i okularnika, który w tej chwili podszedł i przywitał się z kolegą, poprzez męski uścisk ręki. Longbottom nieco zdezorientowany kiwnął tylko głową i posłusznie powlókł się za parą.

       Dwójka Gryfonów odważnie brnęła do przodu, rozmawiając o czym popadnie. Frank, który szedł nieco za nimi, nie mógł się nadziwić. Przecież ta dwójka jeszcze tak niedawno ciągle darła ze sobą koty. Lily nie potrafiła spojrzeć na Pottera, a ten nie potrafił przejść obok niej obojętnie, nie robiąc przy okazji niczego idiotycznego. Chłopak miał coraz silniejsze wrażenie, że na przyjaźni się to nie skończy. Kiedy tak rozmyślał i przysłuchiwał się rozmowie, zauważył, że zbliżają się do boiska quidditcha. Coś w środku niego zaczęło pękać. Tętno wraz z oddechem przyspieszyło, a nogi powoli odmawiały posłuszeństwa. Toczył w sobie wewnętrzną walkę. Domyślał się, o co chodzi Lily. Słyszał, że w drużynie Gryffindoru brakuje jednego zawodnika i wiedział też, że dzisiaj ma być przeprowadzony nabór. Przystanął. Zadarł głowę do góry i spojrzał na zachmurzone niebo. Był już początek listopada, a powietrze wciąż było przyjemnie ciepłe. Jedyne co znakowało jesień, to opadające z drzew kolorowe liście, a także od czasu do czasu siąpiący deszcz. Kiedy tak o tym pomyślał, poczuł krople wody, która rozbiła się na jego czole. Wiedział już, że pogoda ma zamiar towarzyszyć jego wewnętrznym odczuciom. Co by dał, aby być choć trochę bardziej odważnym.

- Frank, idziesz? – krzyknęła Lily kilka metrów dalej. Dopiero po takim czasie zorientowała się, że Longbottoma już za nimi nie ma. Chłopak spojrzał przed siebie. Widział wyczekujący wzrok towarzyszy. Oni nie rozumieli jego wątpliwości i lęków. Od dziecka słuchał, że jest nieudacznikiem, że nigdy nie dorówna swojemu ojcu. Dlaczego teraz miałoby być inaczej? Widział, że Evans coś mówi do Jamesa, po czym ten odchodzi. Dziewczyna potruchtała w jego kierunku i spojrzała na niego troskliwie. Wiedział, że może jej zaufać, mimo to i tak się bał.

- O co chodzi, Frank? – spytała cicho – Przecież marzyłeś o tym. Pamiętam, jak kiedyś wspomniałeś coś odnośnie tego. Teraz masz szansę.

- A jeśli mi się nie uda? – spytał, postanawiając wreszcie ujawnić swoje obawy.

- Dlaczego od razu zakładasz najgorsze?

- Lily, nigdy nic mi się nie udaje. Czemu teraz miałoby być inaczej? – spojrzał na nią wyzywająco. Był pewny, że dziewczyna nie będzie wiedziała, co odpowiedzieć.

- Frank. – spojrzała na niego z gniewem – Jeśli całe życie będziesz patrzył na innych i słuchał tego, co mówią, to nigdy nie osiągniesz tego, co chcesz! Czemu na starcie się poddajesz? Masz talent! Widziałam, jak latasz. Wszyscy w ciebie wierzą, tylko ty poddajesz wątpliwościom swoje zdolności. Chcesz przez cały Hogwart przejść niezauważony i samotny? Masz ogromną szansę i proszę cię, nie rezygnuj z niej.

Położyła ręce na ramionach chłopaka, po czym go przytuliła. On stał nieruchomo, trawiąc słowa przyjaciółki. Po chwili odsunęła się od niego i spojrzała wyczekująco, a ten po chwili, kiwnął głową. Chciał zrobić coś z swoim życiem i miał okazję. Nie mógł jej zmarnować!

       Gryfon jeszcze nigdy nie czuł się tak obserwowany jak teraz. W prawej ręce trzymał w pogotowiu miotłę i spoglądał z lękiem na trybuny. Po chwili zobaczył Lily i siedzącą obok niej Anne, która pokazała mu zaciśnięte kciuki. Zarumienił się momentalnie, ale poczuł przypływ pewności. Na gwizdek przełożył nogę Błyskawicę i modląc się w duchu, by wszystko poszło dobrze, wzbił się w powietrze. Oprócz niego było jeszcze pięciu kandydatów na stanowisko ścigającego. Z racji, że był w ostatniej parze, miał szansę zauważyć, że żaden z kandydatów nie jest naprawdę dobry. Mało który trafił więcej niż cztery na dziesięć bramek. W końcu nadeszła kolej na niego i Michaela, czyli jego partnera w ćwiczeniu. Podania wychodziły im w miarę celnie. Kilka razy zdarzyło się, że sknocili akcję, ale ogólne wrażenie było dobre. Bramki też trafiali, oczywiście poza tymi, które wybronił Black. Frank był przekonany, że właśnie jego partner dostanie tą pozycję. Wewnętrznie już się pożegnał z szansą na jakąś zmianę i postanowił, że nigdy już się tak nie wygłupi. Wylądował i podszedł do kapitana.

- Dzięki, James. Miło było być na treningu.

Potter spojrzał na niego jak na idiotę. Wiedział, że Frank w siebie nie wierzył, ale nie wiedział, że chłopak ma aż tak niskie mniemanie o sobie.

- Ale to nie był ostatni twój trening. – zapadła między nimi cisza – Gratuluję, chłopie! Dostałeś się do drużyny! – Rogacz wyszczerzył się do chłopaka i poklepał po plecach. – Hej! Ludzie! Mamy nowego ścigającego! – krzyknął do pozostałych i uniósł prawą rękę Longbottoma w górę. Na trybunach rozległy się oklaski obecnych, a drużyna podbiegła do Gryfona. Wzięli go na ręce niosąc i podrzucając. Chłopak nie mógł uwierzyć w to, co się działo. Pierwszy raz odczuwał tak głęboką radość i satysfakcję. Dostał się! Dał radę! Czuł, że teraz wiele się zmieni w jego życiu. Nareszcie miał przekonanie, że jest w czymś dobry.

*

             Rudowłosa siedziała skulona na swoim łóżku. Kolana miała podciągnięte pod samą brodę i oparta tak, myślała, co ma zrobić z dzisiejszym wieczorem. Pierwszy raz w tym roku szkolnym miało odbyć się spotkanie Klubu Ślimaka. Slughorn pozwalał zawsze na zabranie osoby towarzyszącej. Mimo, że Severus także należał do ulubieńców starego nauczyciela eliksirów, to zawsze chodzili tam razem bez towarzyszy. Byli przyjaciółmi i nie potrzebowali nikogo poza sobą. Niestety ten czas minął. Na chwilę łzy napłynęły do oczu dziewczyny, jednak od razu je starła i przywołała się do porządku. Obiecała sobie, że już nigdy nie będzie płakała za Snapem. Nie bez przyczyny ich przyjaźń uległa rozpadowi. Bała się go dzisiaj zobaczyć. Myślała o tym, żeby po prostu nie pójść, ale były to urodziny nauczyciela, nie mogła więc tak po prostu nie przyjść. Wiedziała, że poważnie nadwyrężyłaby tym swoje przywileje u niego. A na to nie mogła sobie pozwolić. W końcu była jego ulubienicą pośród Gryfonów. Z tego, co się orientowała miał iść jeszcze Remus, ale on zapraszał Anne, jako swoją przyjaciółkę, więc i ona powinna kogoś zaprosić, ale nie miała najmniejszego pomysłu, kogo mogłaby zabrać i z kim czułaby się dobrze. Nagle ją olśniło. Jak strzała wybiegła z pokoju i pognała do Pokoju Wspólnego. Rozejrzała się uważnie, ale nie znalazła tu osoby, której szukała.

- Lily? – usłyszała głos Dorcas, która spoglądała na nią podejrzliwie, siedząc na zapadłym fotelu – Kogo tak szukasz?

Ta jednak nie odpowiedziała i weszła po schodach do wieży chłopaków. Po pokonaniu kilkunastu schodów, znalazła się pod drzwiami znienawidzonej do niedawna czwórki Gryfonów. Zapukała pewnie i nie czekając na jakiekolwiek zaproszenie, otworzyła drzwi. Zastała Syriusza i Remusa rozmawiających o czymś, i śmiejących się co chwilę. Jednak natychmiast ucichli, kiedy zauważyli w swoim królestwie pannę Evans. Black uniósł brwi w odruchu zdziwienia, ale nic nie powiedział.

- W czym możemy ci służyć, Lily? – spytał uprzejmie Remus. Jednak Gryfonka nie zdążyła odpowiedzieć.

- Czy ja usłyszałem imię mojej wiewióreczki? – głos Jamesa dochodził od strony łazienki, z której prawie od razu wypadł z niej w samych bokserkach i koszulce.

Dziewczyna jak tylko zobaczyła chłopaka w takim stroju odwróciła się zawstydzona i wybiegła z pokoju. Czuła gorąco buchające w okolicy twarzy. Nie wiedziała, czemu tak zareagowała. Przecież nie raz widziała chłopaków w samych koszulkach. Często tak paradowali przy jeziorze, kiedy zbliżało się lato. Jamesa też widziała nawet w samej bieliźnie. Nie wiedziała dlaczego teraz tak zareagowała, ale uznała, że to prawidłowa reakcja i dobrze, że stamtąd wyszła. Przystanęła na samym dole, aby się uspokoić. Nie chciała, żeby któraś przyjaciółka zobaczyła ją taką zarumienioną. Usłyszała jednak kroki dochodzące z góry. Miała wrażenie, że wie kto to idzie. Znała ten lekki i rytmiczny krok. Odwróciła się przodem do ściany. Odetchnęła głębiej kilka razy i zaczęła spokojnie schodzić dalej w dół. Wiedziała jednak, że chłopak ją dogoni, zresztą wciąż miała do niego prośbę.

- Lily!

Dziewczyna zatrzymała się i odwróciła w jego stronę, mając nadzieję, że jej skóra przybrała już naturalny odcień.

- Na szczęście cię dogoniłem. Przepraszam, że… Nie wiedziałem, że tak zareagujesz. – podrapał się z zażenowaniem po głowie. Zawsze tak robił, kiedy przed nią stawał.

- Nic się nie stało, James. – odpowiedziała i wbiła wzrok w podłogę.

- To… O co chodziło? Czemu do nas przyszłaś?

- A właśnie! Mam do ciebie prośbę.

*

               Dan szedł w stronę Wielkiej Sali, pogwizdując tylko sobie znaną melodię. Dawno już nie miał tak dobrego humoru. Puchon umówił się tam z dziewczyną, o którą w sumie od niedawna zabiegał. Wiedział, że nie może od razu przejść do szczegółów, ale chciał najpierw zdobyć jej przyjaźń. Wiedział, że budując związek tylko na emocjach, daleko nie zajdą. Zresztą nie wiedział, czy w ogóle coś więcej między nimi się wydarzy. Zależało mu na niej, ale nie chciał też jej do niczego przymuszać. Wiedział, że Dorcas szczerze kochała Syriusza i nie gardził nią za to. Nie przepadał za Gryfonem, ale był świadomy, że miał w sobie coś, za co był kochany. Nie zamierzał być taki jak on, by zdobyć serce dziewczyny. Będzie sobą i miał ogromną nadzieję, że to wystarczy, by ona go pokochała. Jeśli tak się nie stanie, to widocznie nie są dla siebie stworzeni. Postanowił więc, że nie będzie się przejmował i będzie robił to, co podpowiada mu rozum oraz serce. Przystanął przy drzwiach głównych i czekał na Gryfonkę. Co chwilę spoglądał na schody, ale nie pojawiała się. Miała jeszcze czas, ale coraz bardziej miał wrażenie, że dziewczyna go po prostu wystawiła. Siląc się na opanowanie, zaczął nucić coś pod nosem i starał się nie spoglądać w żadnym kierunku, więc patrzył po prostu w podłogę przed siebie.

- Co tam nucisz?

Dorcas pojawiła się przed nim tak nagle i bezszelestnie, że odskoczył od niej przestraszony. Jednak widząc jej zszokowaną minę, zaczął się śmiać z samego siebie. Jak się tylko uspokoił, przytulił dziewczynę na powitanie, co ta przyjęła nieco sztywno, ale nie odsunęła go od siebie. Chciał robić wszystko powoli, ale uważał, że na pewne rzeczy jako kolega, może sobie pozwolić.

- Przejdziemy się? – spytał, chciał mieć na wszystko jej zgodę. Ta kiwnęła ochoczo głową, więc wyszli z zamku i ruszyli przed siebie. Spacerowali po błoniach, obserwowali pomarszczone jezioro, a także rzucali się opadłymi liśćmi. Meadowes wiedziała już, że czuje się przy nim dobrze. Jakimś cudem po tych wszystkich nieprzyjemność, udało im się zaprzyjaźnić. Trochę ciężko było jej w to uwierzyć, ale naprawdę zaczynała go lubić. Może nie mieli ze sobą za wiele wspólnego, ale potrafili rozmawiać ze sobą i interesować się drugą osobą. Wszelkie insynuacje ze strony chłopaka, Dorcas po prostu zbywała. Nie chciała od niego niczego więcej, ponieważ wiedziała, że na razie sama nie będzie w stanie dać mu więcej niż przyjaźń. Chcąc nie chcąc wciąż czuła coś do Syriusza. Po wspólnym i bardzo udanym popołudniu, Dorcas stwierdziła, że czas pojawić się w dormitorium, bo w sumie nie powiedziała dziewczynom, dokąd idzie, a one ostatnio nieustannie się o nią martwiły. Chłopak uparł się, że odprowadzi dziewczynę pod sam portret wieży Gryfonów. Meadowes nie miała w sumie nic przeciwko. Tylko trochę się bała, że mogą się natknąć na Łapę, a nie chciała na razie, żeby Black widział ją z inny chłopakiem, chociaż logicznie myśląc, nie miał prawa się tym interesować.

- Dziękuję za spacer – powiedziała Dorcas – Naprawdę dobrze się bawiłam.

- Cała przyjemność po mojej stronie – odparł chłopak po czym nachylił się i ucałował dziewczynę w policzek. Ta zarumieniła się lekko i odwróciła głowę. Nie spodziewała się, że to wszystko tak szybko będzie się toczyć, a nie wiedział jak mu powiedzieć, by nie robił sobie nadziei. Dan uśmiechnął się delikatnie i odgarnął kosmyk ciemnych włosów za ucho. Spoglądał to raz na oczy a raz na usta dziewczyny. Nie wiedział, na ile może sobie pozwolić, by nie skrępować Gryfonki. Jednak wiedział, że jeśli nie zaryzykuje, to się nie dowie. Ostatecznie nie dane mu było zasmakować ust dziewczyny, ponieważ właśnie rozsunął się portret Grubej Damy, a z wejścia wyszedł ciemnowłosy chłopak. Rozejrzał się po korytarzu, a jego wzrok padł na stojącą parę. Od razu rozpoznał Dorcas. Wszędzie by dostrzegł te iskrzące oczy. Potem spojrzał na chłopaka, który jej towarzyszył i aż się w nim zagotowało. Poszedł w kierunku Puchona i swojej byłej dziewczyny. Zatrzymał się kilka kroków przed nimi, spoglądając wyzywająco na McAlistera.

- Szybko się pocieszyłaś – rzucił w stronę dziewczyny i wrócił do wieży, pozostawiając Meadowes z wyrzutami sumienia.

*

           Drzwi od pokoju Huncwotów otworzyły się z hukiem.

- Nie wierzę, że ona to robi!

Pozostała trójka spojrzała najpierw na niego, potem na siebie. Żaden nie wiedział, o co mu nagle chodzi.

- Łapciu, uspokój się i powiedz co cię gryzie – zaczął spokojnie James, starając się użyć żartobliwego tonu, ale Black nie był w humorze do żartów.

- Potter, daruj sobie!

- Chłopie, nie wiem co cię gryzie, ale nie wyżywaj się na mnie. Ja ci nic nie zrobiłem – bronił się urażony Rogacz. Zawsze tak było. Jeśli coś nie szło po syriuszowej myśli, to właśnie oni obrywali.

- Przepraszam – rzekł skruszony i usiadł na kanapie – Po prostu… Dacie wiarę, że po tak krótkim czasie ona spotyka się z tym kretynem?

Chłopacy spojrzeli po sobie, próbując przekazać sobie mentalnie o kogo może chodzi ich przyjacielowi.

- Chodzi o tego prefekta? – spytał Lunatyk. Zaryzykował, chodź nie był pewien, że chodzi o niego.

- A kogo innego? – przeklął pod nosem – A ona mu uległa.

W dormitorium zapadła cisza, którą przerwał ledwie słyszalny szept: „W sumie nic dziwnego”. Black podniósł się z łóżka i rozejrzał po Gryfonach.

- Który to powiedział?!

Poczuł się zrozpaczony. Jak którykolwiek z jego przyjaciół mógł powiedzieć coś takiego? James też to słyszał. Siedział zbyt blisko Petera, żeby nie być pewnym, że to on. Patrzył na niego teraz zszokowany.

- Co masz na myśli, Glizdek? – spytał go Potter, mrużąc oczy. Ten automatycznie skulił się. Nie chciał, żeby to usłyszeli. Myślał, że powie to wystarczająco cicho. Nie wiedział w sumie, dlaczego to wyszło z jego ust. Co go podkusiło, żeby zwrócić na siebie uwagę wszystkich. Ciągle myślał o tym, co powiedziała mu Kate. Nie potrafił o tym zapomnieć. Nie wiedział już komu ma ufać. Kochał Marywale, a oni byli jego przyjaciółmi. Wiedział, że musi jakoś dowiedzieć się prawdy, ale nie chciał tego rozwiązywać w ten sposób. Nie mógł teraz milczeć. Musiał coś powiedzieć.

- Sam doprowadzasz do tego, że ludzie przestają ci ufać. Zresztą nie tylko ty! – wyrzucił z siebie z prędkością karabinu. Chłopacy spojrzeli na niego zdziwieni. Co ma piernik do wiatraka? – myśleli wszyscy. Nie mieli pojęcia, o co chodzi chłopakowi, ale nie mogli tego tak zostawić. Właśnie zarzucił im, że w jakiś sposób są z nim nieszczerzy.

- Okej, Glizdek – zareagował Potter. Stanął na rozstawionych nogach i skrzyżował ręce na piersi niczym jakiś gangster – O co chodzi? Wal, nie krępuj się.

Pettigrew spojrzał na niego niepewnie. Wiedział już, że James jest wściekły. Jego postawa nie wróżyła niczego dobrego. Ale chwila. Czego on się boi? To oni zawinili.

- Niech będzie! – powiedział odważnie. Podszedł bliżej Gryfonów, a jego policzki przybrały czerwoną barwę ze zdenerwowania. – Słyszałem o tym, jak się ze mnie naśmiewacie po kątach. Nie traktujecie mnie jak przyjaciela. Po prostu mnie wykorzystujecie! Ciągle mnie okłamywaliście, że jestem dla was huncwockim bratem, a to wszystko było kłamstwo. Musieliście mieć niezły ubaw, że uwierzyłem w całą tą bajeczkę, co nie? Tyle czasu zmarnowałem na fałszywą przyjaźń!

W dormitorium zapadła cisza zakłócana przez szmer przyspieszonych oddechów. Pozostała trójka nie miała pojęcia, o co chodzi. Nie wiedzieli, skąd wziął takie informacje, ale zabolało ich to, że uwierzył w to całe kłamstwo.

- Powiedz nam, chłopie, skąd dotarły do ciebie takie ploteczki? – spytał szyderczo Syriusz, czym zasłużył sobie na karcące spojrzenie Lupina. Remus nie chciał dawać więcej powodów do wątpliwości ich małemu przyjacielowi. Nie zawsze byli wobec niego fair i Glizdogon mógł poczuć się odepchnięty, ale nie myślał, że zinterpretuje to w taki sposób.

- Nieważne od kogo to wiem, ale przynajmniej tamtej osobie mogę zaufać!

- Peter… Czy to była Kate? – spytał delikatnie Lunatyk, podchodząc do przyjaciela. Ten się cofnął i zaczął kręcić przecząco głową. Po tej reakcji wiedzieli już, że to była ona. Nie wiedzieli, dlaczego nagadała mu takich farmazonów, ale nie mogli pozwolić, by poróżniła ich dziewczyna.

- Glizdek, posłuchaj nas teraz uważnie – zaczął James, siląc się na spokojny ton. – Nigdy nie traktowaliśmy cię jak pośmiewisko. Jesteś naszym przyjacielem! Nie moglibyśmy traktować cię jak zabawki. Czy daliśmy ci kiedyś powód, byś przestał nam ufać? Dlaczego nagle jej słowa są bardziej wiarygodne od naszych? Poza tym – parsknął – nie ma na to żadnych dowodów.

- Nie muszę mieć dowodów! Ufam jej i wiem, że nie powiedziałaby mi tego, jeśli nie byłaby pewna. – oczy chłopaka zaczęły się robić niebezpiecznie świecące. Wiedział, że jeśli teraz nie wyjdzie, to popłacze się przy nich jak małe dziecko, a na to nie mógł sobie pozwolić – Poza tym nie raz, nie dwa naśmiewaliście się ze mnie!

I z tym zdaniem pozostawił osłupiałych chłopaków. Nie wiedzieli, co mają teraz zrobić. Nie myśleli, że w sercu Petera ktoś może zasiać takie wątpliwości. To prawda, że powinni być wobec niego czasami nieco milsi, ale i tak był ich przyjacielem i kochali go jak brata. Żaden nie miał ochoty na rozmowę. Spojrzeli tylko na siebie smutno i kiwali głowami z niedowierzaniem. Ostatecznie każdy z nich zaszył się w swoim kącie i pogrążył w rozmyślaniach, co zrobić, by ukazać Glizdogonowi prawdę i zdemaskować w jakiś sposób Kate, która wyraźnie starała się im zaszkodzić.

*

           Różnokolorowe ubrania leżały porozrzucane na podłodze. W dormitorium dziewcząt z piątego roku panował prawdziwy chaos, który mógłby doskonale reprezentować początkowy stan świata według mitologii. Żadna nie wiedziała już, które ubrania są czyje. Przerażała je wizja tego, że będą musiały potem to wszystko uprzątnąć i przywrócić do stanu godnego obowiązkowych i schludnych uczennic. Lily nie tylko powyrzucała z szafy swoje ciuchy, ale pozaglądała także do garderób swoich przyjaciółek, oczywiście za ich pozwoleniem.  Jednak nie wiedziały, że to szperanie przyjmie aż taki rozmiar. A to wszystko tylko dlatego, że dzisiaj miało odbyć się spotkanie u Ślimaka, a rudowłosa szła tam z chłopakiem, którego tożsamości nie chciała zdradzić.

- Lily Evans! – krzyknęła zniecierpliwiona Anne – Przestań przekładać te ubrania i usiądź spokojnie na tyłku!

Dziewczyny miały już dosyć jej ciągłego marudzenia, że nic na niej nie leży jak powinno, że nie ma co ubrać. Cieszyły się ogromnie, że Marywale spędzała tak mało czasu w pokoju. Ominęła je przynajmniej wojna z jej strony chyba, że nie zdążą posprzątać, zanim blondynka wróci do dormitorium.

- Powiedz nam, jak masz zamiar wyglądać? – zaczęła spokojnie Dorcas.

Evans spojrzała na nią jak na idiotkę, która nie wie nic o życiu. Jak mogła zadać jej tak głupie pytanie.

- To chyba oczywiste, że ładnie – jęknęła dziewczyna tracąc cierpliwość.

- Niesamowite, tego bym się nie domyśliła – ironizowała Meadowes, starając się zapanować nad wybuchem. Czasem jej przyjaciółka bywała naprawdę nieznośna.

- Elegancko, wygodnie, praktycznie, zniewalająco, pociągająco, kobieco, normalnie? – zaczęła wymieniać Loran – Wybierz z tego dwa.

Ulubienica Slughorna musiała się zastanowić. Nie chciała by jej partner myślał, że wystroiła się dla niego. Ale na pewno musi być elegancko. W końcu to impreza urodzinowa. Dobrze też, żeby było jej wygodnie, a zarazem, żeby podkreślić jej atuty.

- Elegancko, wygodnie i kobieco. – oświadczyła dziewczyna.

- Miały być dwa – uśmiechnęła się promiennie brunetka i zaczęła się śmiać. Dziewczyny zabrały się do roboty. Odrzuciły wszystkie spodnie, bluzki z długim rękawem i inne typowo szkolne ubrania. Na podłodze pozostały spódniczki, sukienki, te ładniejsze bluzki i sweterki. Podobierały kilka kompletów i kazały przyjaciółce je przymierzać. Ciągle spotykały się z jakimś sprzeciwem. Zawsze znalazło się coś, co nie pasowało. Wszystkie usiadły zrezygnowane, kiedy Anne wpadła nagle na genialny pomysł.

- Ubierz to! – krzyknęła i pokazała Rudej swoją ostatnio kupioną sukienkę, której jeszcze nie zdążyła powiesić do szafy. Lily niezbyt chętnie, ale poszła do łazienki, aby po raz kolejny ubrać coś, w czym pewnie będzie wyglądać bardzo przeciętnie. Kiedy spojrzała w lustro nie mogła przestać się dziwić. Nie mogła uwierzyć, że w tak prostej sukience wygląda tak dobrze. Miała fioletową górę z okrągłym, niedużym dekoltem i krótkim rękawem, a dół był koloru czarnego i skrojony w ołówkową spódnicę. Sukienka doskonale podkreślała jej kształty. Teraz widziała, że ma biodra i talię. Czuła się przez to nieco skrępowana. Wiedziała już, jak zareaguje jej towarzysz na ten strój.

- Wyłaź z tej łazienki – krzyknęła Dorcas, łomocząc w drzwi – Ile można się przebierać?

Rudowłosa, ku uciesze przyjaciółek, nie pozwoliła im dłużej czekać i wyszła pewnym krokiem z „przymierzalni”. Dziewczyny pokiwały z uznaniem głową i zgodnie stwierdziły, że to jest to. Teraz pozostawała tylko kwestia fryzury i makijażu. Akurat ta kwestia została rozwiązana bardzo szybko, ponieważ główna zainteresowana już dzień wcześniej przećwiczyła obie te rzeczy. Uznała, że najlepiej będzie wyglądać w dobieranym warkoczu zakończonym na wysokości ucha, a resztę włosów pozostawiła, aby lekko opadały na plecy. Jeśli chodzi o makijaż, to postawiła na delikatne barwy kolorów ziemi. Po pół godzinie była gotowa do wyjścia.

- Lilka – zaczęła Dorcas – Powiesz nam wreszcie kim jest twój tajemniczy partner?

- Nie ma mowy! – odparowała wesoło. Wiedziała, jakie posypałyby się pytania, gdyby zdradziła im jego tożsamość.

- Jesteś świadoma, że i tak się dowiemy? – powiedziała Anne, ruszając brwiami w zabawny sposób.

- Wiem, ale wolę, żebyście same się postarały – roześmiała się i wytknęła przyjaciółkom język, po czym wybiegła z pokoju. Za pomocą różdżki zabezpieczyła drzwi tak, że można było je otworzyć tylko od zewnątrz. Wiedziała, że jak zjawi się Kate, to je uwolni. Jeśli nie, to będą musiały jakoś przetrwać. Nagle jej dobry humor wyparował. Bała się trochę tego, co będzie. Nie przemyślała dobrze tego wyjścia. Chciała po prostu zrobić na złość Severusowi. Ale przecież chodziło tu o jej dobrą zabawę, a nie była pewna, że z tym osobnikiem spędzi przyjemnie czas. Pełna wątpliwości i złych wizji zeszła do Pokoju Wspólnego, gdzie miał czekać na nią jej partner. Od razu go zauważyła. Miał ubraną niebieską koszulę i czarne jeansowe spodnie. Na wierzch nałożył czarną marynarkę od garnituru. Musiała przyznać, że zamurowało ją na jego widok. Nie spodziewała się, że ubierze się należycie do okazji. Zeszła powolnym krokiem, starając się nie potknąć o pozwijany dywan. Wiedziała, że chłopak teraz uważnie na nią patrzy i rejestruje każdy jej ruch.

- Lily – zaczął James, ale na chwilę się zaciął. Miał wrażenie, że to, co powie, będzie zbyt banalne. Musiał przyznać, że wyglądała wyjątkowo olśniewająco.

- Tak? – spytała dziewczyna, wyrywając go z zachwytu.

- Wyglądasz… Niesamowicie.

Evans spłonęła delikatnym rumieńcem, ale od razu wzięła się w garść.

- To idziemy, czy będziemy tak tu stać?

Kiedy Rogacz usłyszał zgryźliwy ton ukochanej, od razu otrząsnął się z zachwytu.

- Oczywiście, ale najpierw… Mam coś dla ciebie. – mówiąc to zdanie, wyczarował długą, białą różę. Dziewczyna zaniemówiła. Nie spodziewała się tego po okularniku. Zawsze dziwiła się wszystkim dziewczynom, które marzyły o tym, żeby dostać od chłopaka kwiaty. Teraz już rozumiała dlaczego. Było to po prostu miłe i pozwalało poczuć się naprawdę pięknym. Z wdzięcznością przyjęła różę i wyczarowała dla niej wazon z wodą. Nie chciała wracać do dormitorium, więc zostawiła go na razie w Pokoju Wspólnym. James podał jej ramię, a ona nieco nieśmiało wsparła się na nim. Czuła się dziwnie, będąc tak blisko swojego niedawnego wroga. Była świadoma tego, że go lubi, ale wciąż nie przywykła do myśli, że da się z tym chłopakiem stworzyć normalną, zdrową więź. Wyszli razem przez dziurę w portrecie, odprowadzani przez baczny wzrok obserwujących Gryfonów. Panowała między nimi niezręczna cisza, która przerywana była przez stukające obcasy Evans. Ruda spuściła głowę i spoglądała przez chwilę na podłogę. Nie wiedziała o czym ma z nim rozmawiać. Normalnie to nigdy im się usta nie zamykały. Nie rozumiała, dlaczego teraz jest jakoś inaczej.

- Dziękuję za zaproszenie, Lilka. – odezwał się cicho Potter, ujmując jej dłoń. Ta szybko i energicznie wyrwała mu się, i odsunęła kawałek.

- Nie ma za co, ale bez takich, James. – powiedziała oschle, ale uśmiechała się. Potter wiedział, że nie miała mu tego za złe. Inaczej nie szedłby z nią na spotkanie. Przecież Evans zaprosiła właśnie jego, czyli uważała go aktualnie za najodpowiedniejszego faceta. Nie ukrywał, że sprawia mu to przyjemność, ale wolał nie narażać ich przyjaźni. Doszli do schodów, które prowadziły do lochów i zeszli ostrożnie ciemnym, krętym korytarzem. Dalej podążali prosto, gdzie jedynym oświetleniem były płonące pochodnie. Im bardziej szli w głąb, tym głośniej rozbrzmiewała delikatna muzyka i rozmowy ludzi. Spojrzeli po sobie, uśmiechnęli się, a Lily wyjęła z torebki schludnie zapakowany prezent. Po kilku krokach stanęli u wejścia okrągłej sali. Pod ścianami stały stoły z najróżniejszymi potrawami, a po pomieszczeniu pomykali kelnerzy z lampkami wina czy kremowego piwa. Evans rozejrzała się w poszukiwaniu jubilata i po chwili zauważyła go siedzącego z profesorem Dumbledorem. Kiedy nauczyciel spojrzał na nią, skinęła w jego kierunku głową. Za chwilę mężczyzna podszedł do niej czerwony na całej twarzy.

- Lily, droga! Przyszłaś! I to w dodatku w towarzystwie takiego dżentelmena! – krzyknął i zaczął się śmiać głębokim głosem. Kiedy już się uspokoił, a Lily nadepnęła Potterowi na stopę, aby ten przestał się chichrać, wręczyła nauczycielowi prezent i poprosiła, by od razu rozpakował. W środku był zestaw wielofunkcyjnego alchemika, który zawierał zarówno sprzęt jak i najpotrzebniejsze substancje. Mistrz eliksirów rozradowany poklepał dziewczynę po ramieniu, podziękował i zaprosił do zabawy. Evans uśmiechnęła się serdecznie i odwróciła się w kierunku towarzysza, który dotychczas tylko stał, i  się przyglądał.

- O co ci chodzi? – spytała okularnika, widząc, że ten usilnie powstrzymuje się od śmiechu.

- Ależ o nic, kochaniutka – kiedy to powiedział, Gryfonka zgromiła go wzrokiem – Po prostu byłaś taka usłuchana i uprzejma, że aż cię nie można było poznać.

- Że co? – dociekała coraz bardziej zirytowana.

- Po prostu nigdy nie jesteś taka pokorna. – Potter parsknął śmiechem. Dla niego to był bezcenny widok, kiedy Lily taka łagodna, wręcz kłaniała się nauczycielowi.

- Jeszcze jedno słowo, Potter, a wyjdziesz stąd szybciej niż wszedłeś. – pogroziła mu dziewczyna. Nie mogła pozwolić, by chłopak za dużo sobie wobec niej pozwalał.

- Już nic nie mówię! - Powiedział urażony. Nigdy nie mógł wyczuć, ile może powiedzieć, a kiedy powinien zamilknąć. Wiele zależało od aktualnej sytuacji i nastroju dziewczyny. A to czasami trudno było odgadnąć. Stali tak w ciszy, skrępowani aktualną sytuacją. W końcu Lily szturchnęła chłopaka i wskazała głową na parkiet. Spojrzała na niego pytająco. Ten od razu odrzucając urazy, ujął jej dłoń i poprowadził w kierunku tańczących par. Stanęli naprzeciwko siebie a z magicznych głośników leciał właśnie niezbyt wolny, ale też nie za szybki utwór. Potter objął ukochaną w talii, na co ta lekko zadrżała i ujął jej prawą dłoń. Przyciągnął ją bliżej siebie. Lily momentalnie zesztywniała. Nie chciała być tak blisko Jamesa. Odsunęła się lekko. Był dla niej tylko kolegą. Musiała zachować między nimi dystans. Rogacz uśmiechnął się zawadiacko, ale już nic więcej nie próbował. Cieszył się muzyką, dotykiem skóry Evans i delikatnym zapachem jej fiołkowych perfum. Lily czuła się trochę jakby była czymś otumaniona. Miała wrażenie jakby wszystko delikatnie spowolniło, a  dźwięki muzyki ucichły. Zerkała z ukosa na twarz chłopaka, który wyłapywał każde jej spojrzenie. Była wręcz pewna, że dostrzega w jego oczach ogromną radość. Nie wiedziała tylko czy to przez nią, czy po prostu jest to u niego normalne. Rzadko widziała go przygnębionego. Zawsze był przedstawicielem roześmianych psotników, którzy nie pokazywali swoich słabości. Kątem oka spostrzegła, że profesor Dumbledore wstaje z kanapy i uśmiecha się do niej. Dziewczyna lekko odwzajemniła gest i od razu wróciła myślami do tańca. Po kilku sekundach zatrzymali się. Gryfonka podniosła głowę i zauważyła stojącego przy nich dyrektora. Nie zauważyła nawet, jak do nich podchodził. Mężczyzna powiedział coś cicho Jamesowi, na co ten skinął głową i odpowiedział coś, czego nie dosłyszała. Dumbledore odszedł, a James spojrzał przepraszająco na nią.

- Wybacz mi, Lily, ale muszę iść – powiedział, wciąż trzymając jej dłoń.

- Coś się stało? – spytała przygaszona. Przecież dopiero co tu przyszli, a on chciał ją zostawić na cały wieczór samą.

- Dyrektor kazał mi pilnie pójść z nim. Nie powiedział mi, o co chodzi.

- Może pójdę z tobą?

- Nie… - pokręcił głową – Kazał mi być samemu. Zobaczymy się później.

Potter uścisnął dłoń rudowłosej i poszedł w kierunku wyjścia.

James szedł w milczeniu za profesorem. Nie pytał o nic. Wiedział, że w swoim czasie wszystkiego się dowie. Po kilkunastu zakrętach i jeszcze większej ilości schodów znaleźli się wreszcie w gabinecie dyrektora. Rogacz nigdy nie mógł się nadziwić temu pomieszczeniu. Zawierało w sobie chyba całą kwintesencję magii. Kiedy zwrócił się w kierunku biurka, zauważył osobę, której akurat najmniej się tutaj spodziewał. Stała tam kobieta w średnim wieku, lekko przygarbiona i z podpuchniętymi oczami.

- Mamo? – spytał niepewnie – Co ty tu robisz?