Kiedy różdżka wpadnie w niepowołane ręce

Kochani!!!
Chcemy ogłosić Wam coś bardzo ważnego!
Dzisiaj jest rok jak prowadzimy tego bloga! Tak szybko minął nam ten czas i tyle cudownych rzeczy się wydarzyło! Dziękujemy, że wciąż jesteście z nami, mimo, że nie zawsze wywiązujemy się z terminów. Jesteście niezastąpieni. Bez Was ta historia nie miałaby dalszego ciągu. Po prostu serce w nas rośnie i chciałyśmy podziękować wszystkim, którzy nam niezłomnie towarzyszą. Jesteście najlepsi!

A tutaj mamy dla Was mały urodzinowy prezent. Mamy nadzieję, że taka opowiastka przypadnie Wam do gustu!
Kochamy Was!
Wasze ~ Rogacz i Łapa

*

           Dorea Potter zwlokła się z łóżka, słysząc przeraźliwy krzyk swojego jedynaka. Spojrzała z politowaniem na męża, który nakrył sobie głowę poduszką i odwrócił się na drugi bok, udając, że nie słyszy płaczu syna. Podeszła do łóżeczka, które stało przy ścianie. W tym momencie przeklęła dzień, kiedy wraz z mężem spłodzili tego małego szarlatana, który od niespełna roku witał ich takim krzykiem skoro świt. Oczywiście Charlus nigdy nie kwapił się, by spełnić zachcianki małego synka, ponieważ jak sam uważał, musi wysypiać się do pracy. Z tej oto przyczyny pani Potter każdego ranka brała syna na ręce i starała się opanować jego histerię. Tak było i tym razem. Spojrzała na zapłakane orzechowe oczy swojego rozczochranego syna i wzięła go na ręce. Wyszła z nim z pokoju, chcąc pozwolić wyspać się swojemu małżonkowi i poszła z malcem do kuchni. Posadziła go w dziecięcym krzesełku i dała mu jego ulubioną maskotkę – hipogryfa. Jednak na długo go tym nie zajęła, ponieważ chłopiec wyrzucił pluszaka i znów wrócił do swojej ulubionej metody terroryzowania rodziców, którą był przeraźliwy krzyk. Matka wywróciła oczami i w duchu przyrzekła sobie, że nigdy więcej nie zgodzi się na kolejne dziecko. Podeszła do lodówki, machnęła różdżką i szybko przygotowała śniadanie dla Jamesa. Malec wyszczerzył z zadowolenia swoje cztery ząbki i zamachał energicznie piąstkami, po czym umoczył prawą rączkę w misce. Dorea roześmiała się i pogłaskała łobuza po głowie, czyniąc na niej jeszcze większy chaos. W tej chwili do kuchni wkroczyła głowa rodziny Potterów. Charlus wiedział, że jego żona pewnie zdążyła już opanować sytuację i zaspokoiła jakoś wieczne zachcianki syna. Ucałował żonę w policzek i posmyrał syna po stópkach. Malec roześmiał się i wyciągnął ubrudzone rączki do ojca. Potter wziął chłopca na ręce i zaczął wirować wraz z synem wokół osi. Przytulił małego do piersi i poklepał delikatnie po pleckach. James reagując gwałtownie na taką poranną zabawę, zwymiotował ojcu na ramię. Zdegustowany mężczyzna oddał syna żonie, a sam udał się do łazienki, by zmienić dopiero co wyprany sweter na czysty. Po chwili wyszedł, zahaczył o kuchnię, chwycił w przelocie kanapkę, ucałował jeszcze raz żonę, pogłaskał syna i wyszedł do pracy. Za drzwiami dało się usłyszeć charakterystyczne pyknięcie, co dało znak Dorei, że mąż już się teleportował. Pani Potter odwróciła się do syna, wzięła go na ręce i zaniosła do sypialni. Posadziła go na łóżku i sama udała się do garderoby w poszukiwaniu czystych ciuszków. Wciąż mając na oku swojego jedynaka, zabrała ze sobą trzy pary śpioszków i wróciła do dziecka. Zdjęła z Jamesa brudny kaftanik i wrzuciła go do kosza na bieliznę. Chwyciła w ręce urocze, czerwone body z owieczkami i przełożyła mu je przez głowę, co nie spodobało się malcowi, który zaczął płakać. Zrezygnowana odłożyła ciuszek i chwyciła następny. Przy tym także James wyraził swój sprzeciw, a przy trzeciej próbie zaczął tarzać się po łóżku, głośno płacząc. Dorea również była bliska łez. Zastanawiała się, w kogo wdał się jej syn. Załamana usiadła na łóżku i próbował jeszcze raz przekonać swoje dziecko do kaftanika z owieczkami. Jednak nie przyniosło to rezultatu. Nie wiedząc, co ma zrobić, spojrzała na osmarkanego syna i podeszła jeszcze raz do garderoby. Chwyciła z półki pierwsze lepsze ciuszki i obiecała sobie, że włoży mu je choćby siłą. James widząc swoją mamę, zaczął się cieszyć i machać rączkami z zadowolenia. Zdumiona kobieta spojrzała na trzymane w ręku ubranko i zaczęła się śmiać.

- Ty cwaniaku!

Body były koloru czerwonego i zdobiły je złote znicze

- A więc o to ci chodziło.

Malec jakby ją rozumiejąc zagaworzył radośnie i pokazał swoje wszystkie zęby. Ubrał się posłusznie i spoglądając na swoje ulubione ubranko, zdążył już je oślinić. Dotknął małym paluszkiem jedną z piłeczek, a ta radośnie zatrzepotała skrzydełkami*. Posadziła synka w łóżeczku, a sama poszła się ubrać i umalować. Miała mieć dzisiaj gości i nie mogła pozwolić, by zastali ją w takim stanie. Kończąc upinać włosy w wysokiego koka, podeszła do dziecka i z ulgą odkryła, że mały Potter zasnął. Spokojna zeszła do kuchni i zabrała się za przygotowywanie wiśniowego ciasta. Wszystkie potrzebne składniki przywołała przy pomocy magii, kiedy usłyszała nagle, po raz kolejny dzisiejszego dnia, płacz dziecka. Stwierdziła, że nie może być na każde zawołanie syna, toteż włączyła radio, aby zagłuszyć zrozpaczony jęk. Gdy wstawiła ciasto do piekarnika, postanowiła, że wreszcie sprawdzi, czy jej pierworodny wciąż rozpacza. Weszła do pokoju, zerknęła w stronę łóżeczka, ale James spokojnie leżał. Będąc pod wrażeniem takiej sytuacji, przykryła syna kołderką i wróciła do kuchni. Ciasto powoli dochodziło, więc uznała, że weźmie się za sprzątanie mieszkania. Miała jeszcze trochę czasu do przybycia gości. Postanowiła skorzystać z chwili spokoju i włączyła radio w celu wysłuchania swojej ulubionej audycji „Praktyczna czarownica”, gdzie Grunwilda Leshley dawała rady, jak prowadzić czarodziejski dom i nie zwariować. Charlus zazwyczaj śmiał się z jej wskazówek, gdyż uważał, że są bezsensowne, ponieważ żadna czarownica nie stawi raczej czoła smokowi. Dlatego też pani Potter oddawała się tej przyjemności tylko wtedy, gdy męża nie było w pobliżu. Gdy audycja dobiegała końca, a Grunwilda opowiadała o tym, jak przy pomocy hipogryfa skutecznie skosić trawę w ogrodzie, matka usłyszała dobiegający z góry płacz swojego syna. Zaklinając pod nosem, zwlokła się powoli z ulubionego fotela i poczłapała z nietęgą miną do sypialni. Wchodząc do pokoju, zauważyła malca stojącego przy szczebelkach, który powiedział coś radośnie na widok swojej prywatnej mleczarni. Dorea nakarmiła swojego jedynaka i wraz z nim udała się na dół do salonu. Posadziła go na miękkim dywanie i dała ulubione zabawki, a sama poszła dopilnować ostatnich rzeczy przed przybyciem gości. W czasie gdy krzątała się po kuchni, usłyszała dzwonek do drzwi. Przekonana, że to jej szwagierka wraz z małą Ellie, poszła otworzyć. Jednak jej ukazała się Margaret – wieloletnia, samotna i bezdzietna sąsiadka Potterów. Nim Dorea zdążyła powiedzieć, że właśnie spodziewa się gości, kobieta weszła do domu i zajęła miejsce przy stole w kuchni. Oniemiała gospodyni grzecznie zaproponowała jej herbatę, co ta przyjęła z ochotą. Margaret, jak zwykle, zaczęła snuć opowieść o swoich starych, brzydkich kocurach, które nazywała słodkimi kociaczkami oraz o zdeprawowanych dzieciach siostry. Dorea od czasu do czasu wtrącała jakieś zdawkowe uwagi, modląc się w duchu, by wizyta sąsiadki nie trwała zbyt długo.

             W tym samym czasie, kiedy panie rozmawiały w kuchni, James bawił się w salonie swoimi pluszakami. Malec rzucał maskotkami w gzyms kominka i patrzył, jak te wpadały w ogień. Sprawiało mu to ogromną frajdę. Za każdym razem kiedy zabawkę zajmowały płomienie, malec klaskał w ręce i szukał kolejnego miśka, którego mógłby rzucić w ogień. Mały Potter był przekonany, że tata lub mama machną swoim magicznym kijkiem i jego zabawki znów odzyskają dawny wygląd. Przecież tyle razy już tak było. Tata zawsze wszystko naprawiał. Zwłaszcza, kiedy James zaczynał płakać. Zajęty zabawą chłopiec ze smutkiem odkrył w końcu, że wszystkie zabawki, które dała mu matka, spłonęły w kominku. Rozejrzał się ciekawsko po pokoju i wtedy to zobaczył! Na fotelu, który zazwyczaj zajmowała mama, leżał jej czarodziejski patyczek. Uradowany chłopiec popełzał do fotela i chwycił w swe rączki owy przedmiot. Już nie musi czekać na rodziców! Sam naprawi swoje zabawki, a potem znów będzie mógł wrzucić je do kominka. Uradowany wrócił na dywan. Usiadł naprzeciwko obiektu zabawy i z całej siły machnął małą rączką, w której trzymał różdżkę swojej mamy. Pół Doliny Godryka usłyszało wybuch pochodzący z niewiadomego źródła. Gzyms kominka rozpadł się na kawałki i wypluł swoje wnętrzności na osmolony dywan, wśród nich znajdowały się także naprawione zabawki dziecka. Chłopiec zadrżał z zimna, ponieważ w ścianie za kominkiem pojawiła się ogromna dziura, przez którą wdzierał się chłód. James uszczęśliwiony poraczkował do swoich pluszaków i chwycił jednego z nich w rączkę i cisnął nim z powrotem do rozwalonego kominka. Wtedy do pokoju wbiegły dwie kobiety.

- James! – zobaczyła syna całego w sadzy i omal z przerażenia nie osunęła się na podłogę. Sąsiadka przytrzymała kobietę, a sama, będąc w szoku, rozglądała się z niedowierzaniem po pokoju. Mały Potter chcąc pochwalić się przed mamą swoim wyczynem, chwycił drugiego misia i zaczął nim machać, a drugą rączką, gdzie wciąż znajdowała się różdżka, machnął w stronę Margaret. Kobieta jak na zawołanie obrosła w łuski, a między jej palcami pojawiła się błona. Sąsiadka przerażona, zaczęła się drzeć jak opętana, a Dorea, trzeźwiejąc, podbiegła do syna i wściekła, ale też przerażona, wyrwała mu różdżkę. Obejrzała szybko małego czy nic mu się nie stało i wysłała patronusa do męża. Oczyściła dziecko z sadzy, a następnie podeszła do roztrzęsionej sąsiadki.

- Margaret, spokojnie. Zaraz to naprawię.

- Nie zbliżaj się do mnie! To dziecko samego szatana! Kim wy jesteście? – rozhisteryzowana zaczęła rzucać wazonami w biedną Doree. Pani domu, nie zastanawiając się długo, machnęła różdżką w stronę Margaret i ta skrępowana linami upadła na ziemię. Pani Potter naprawiła szkody syna i kobieta odzyskała swoją normalną postać.

- Odsuń się ode mnie – kobieta nie dawała za wygraną i zaczęła się rzucać po podłodze.

- Proszę się uspokoić. Nic się pani nie stało. Już wszystko w porządku.

- Doniosę na was tutejszym księżom. Odprawią nad wami egzorcyzmy. Nasienie szatana w naszej spokojnej wiosce. Skalacie tą czystą ziemię. – kobieta rozkręcała się na dobre i nie zamierzała skończyć. Dorea tracąc powoli cierpliwość, chwyciła stojąca lampę i uderzyła nią sąsiadkę w tył głowy, aby ta się uspokoiła. Kobieta momentalnie straciła przytomność. James chwaląc mamę za pomysł, przydreptał obok niej, szarpnął za nogawkę i wyciągnął rączki ku górze. W tej chwili do domu weszli urzędnicy ministerstwa magii na czele z Charlusem. To, co zobaczyli, przewyższyło ich najśmielsze wyobrażenia. Dorea stała z lampą w ręku nad nieprzytomną i skrępowaną kobietą, a James radośnie gaworzył przy jej nogach.

- E… Dorea? Proszę cię, odłóż tą lampę. – mężczyzna nie bardzo wiedząc, co jego żona zamierza zrobić z tym przedmiotem, sam podszedł do niej i zabrał jej go z ręki. Kobieta momentalnie rzuciła się na męża, objęła go i zaczęła histerycznie płakać. Kiedy się uspokoiła, Potter posadził żonę na fotelu, a syna wziął na ręce i rozejrzał się po zdemolowanym pokoju. W tym czasie urzędnicy zabrali się do modyfikowania pamięci niewinnej kobiecie i przetransportowali ją do jej domu. Charlus, za pomocą zaklęcia, naprawił pokój i przywrócił go do dawnej świetności. Syn będąc zadowolony z uzyskanego efektu przez ojca, zaczął delikatnie podskakiwać na jego rękach, przy czym obślinił mężczyźnie koszulę. Akurat w tej chwili, po raz kolejny tego dnia, do drzwi domu rozległ się dzwonek. Pan Potter poszedł, żeby otworzyć i ujrzał swoją bratową z uroczą chrześnicą.

- Witaj, Charlus! – przywitała go kobieta – Całe wieki się nie widzieliśmy.

- Cześć, Gaby. Przyszłaś w samą porę.

Wpuścił kobietę wraz z dzieckiem do środka i zaprowadził je do salonu. Małego Pottera posadził na dywanie wśród nieco przybrudzonych pluszaków i zaraz obok niego znalazła się mała Ellie. Gaby przywitała się ze szwagierką, po czym usiadła w miękkim fotelu.

- Charlus, a ty już nie w pracy? Mój mąż jeszcze nie wrócił.

Mężczyzna spojrzał rozbawiony na żonę, na co ta wstała.

- Pójdę zrobić wam herbaty. Upiekłam pyszne ciasto.

Mama dziewczynki spojrzała pytająco na brata swojego męża i ponagliła go wzrokiem.

- No wiesz, Gaby… Nasz syn zapewnił nam dzisiaj niecodzienną rozrywkę.

*

        Wrzesień zbliżał się wielkimi krokami, a na ulicy Pokątnej panował coraz większy rozgardiasz. Dorea wraz z Charlusem i synem weszła do Madame Malkin. James Potter stanął na podeście i pozwolił zmierzyć się magicznej mierze. Wszystkie wymiary zostały zapisane na pergaminie, a właścicielka owijała chłopaka materiałami i oznaczała różne miejsca szpilkami. Po kilkunastu minutach szata była gotowa, a rodzina poszła dalej, aby zakupić inne potrzebne rzeczy. W następnej kolejności udali się do Ollivandera, aby zakupić pierwszą różdżkę dla młodego czarodzieja. Otworzyli drzwi, a ich wejście ogłosił radosny dźwięk dzwonka. Właściciel sklepu pojawił się nagle przy ladzie, witając serdecznie przybyłych klientów.

- Dzień dobry – przywitał się głośno James – Przyszłem kupić różdżkę.

- Przyszedłem! – poprawiła go matka, zdzielając go po głowie.

- Aua, mamo! Wstydu nie rób! – odpyskował syn, czym zasłużył sobie na karcące spojrzenie ojca. Chłopak naburmuszony podszedł do lady i oparł się o blat.

- Już się robi, drogi młodzieńcze. – udobruchał go właściciel – Zaraz coś dla ciebie znajdziemy. Twoja matka i ojciec też tu zakupili swoje pierwsze różdżki. Zobaczymy, czy pójdziesz w ich ślady.

James rozpromieniony wziął pierwszą różdżkę i machnął nią. Skutkiem było to, że drabina Ollivandera rozpadła się na szczebelki. Chłopiec automatycznie zwróci przedmiot i czekał na następny. Przy piątej próbie wiedział, że to będzie ta.

- Mahoń, 11 cali. – orzekł właściciel – Bardzo poręczna. Wręcz znakomita do transmutacji. Dbaj o nią.

James jak zaczarowany z namaszczeniem wziął różdżkę w obie ręce i stanął z nią z uśmiechem przed rodzicami.

- Tylko nie naprawiaj nią pluszaków. – oznajmił Charlus, na co Dorea wraz z Jamesem wybuchnęli niekontrolowanym śmiechem